Úrval - 01.10.1973, Blaðsíða 8

6
aldrei að hafa neinar áhyggjur af
mér, ef hann treysti mér á annað
borð.
En ef hann treysti mér ekki, gæti
allt hið versta komið á daginn.
Hann fór eitthvað út í langa göngu-
ferð. Svo kom hann aftur og baðst
afsökunar. Hann hefur aldrei
minnzt á þetta síðan.“
Lois fór að ýmsu leyti kvenlega
svo og kænlega að ráði sínu. Hún er
ekki forsjál. Hún velur sér ,,vin“,
aðeins til að vita, hvaða áhrif það
hafi á Frank, en ekki af neinum á-
huga eða tilfinningu gagnvart slík-
um ,,vini.“
Svo segir hún manni sínum frá
öllu saman. Takmark hennar er að
vikja á brott vantrausti mannsins.
Og af því að hún er einlæg, þá fer
allt vel.
En sumum gefast mörg tækifæri
án góðs árangurs. Flestir fyrirgefa
í byrjun.
Til þess eru ýmsar ástæður. Karl-
mannlegt stolt getur ekki þolað, að
opinbert verði, að konan hafi held-
ur valið annan. I öðru lagi verður
oft gerbreyting í hjúskaparlífi eftir
að „skipting út á við“ var gerð,
ekkert síður jákvæð en neikvæð.
Mjög þýðingarmikið fyrir mann-
inn er að öðlast skilning á kvenleg-
um átrúnaði og orsökum hans. En
samt er enn meiri vandi og veg-
semd að hindra eða stöðva áfram-
haldandi ótrúnað einkum kynferð-
islega.
Að vissu leyti hefst sú barátta
strax á hveitibrauðsdögunum. Varla
líður meira en vika í hjónabandi.
áður en hver brúðgumi uppgötvar,
ÚRVAL
að konan hefur sízt minni kynþörf
en hann sjálfur.
Og geti náunginn ekki staðið í
stykkinu, skorar hann óbeinlínis
einhvern annan á hólm til aðstoðar
fyrr eða síðar. Og satt að segja, er
sá vandi oftar fyrir hendi en marg-
an gæti grunað.
Ennfremur má fullyrða, að allar
mannlegar verur þrá viðurkenn-
ingu og athygli, sérstaklega konur,
án sérstakrar ástúðar og tillits geta
þær ekki orðið hamingjusamar.
A því andartaki, sem konan finn
ur fyrst tómlæti og áhugaleysi eig-
inmannsins gagnvart sér, verður
hún leiksoppur freistingar til fram-
hjáhalds.
Ein tilraun til hindrunar slíku,
með ástúð eða skilningi gæti komið
í veg fyrir margra ára áhyggjur.
Jack segir svo frá:
„Þegar ég komst að raun um, að
Ellen hafði farið út með öðrum
manni, varð ég gjörsamlega agn-
dofa.
Að síðustu datt mér í hug að fara
til prestsins og biðja hann aðstoð-
ar viðvíkjandi börnunum, eftir að
ég væri farinn. Ég ætlaði nefnilega
að hypja mig brott. Ekki veit ég,
hvernig presturinn fór að, en hann
útskýrði fyrir mér, hvað væri raun
verulega að gerast.
Hann sagði, að ótrúnaður Ellen-
ar væri eiginlega angistaróp um
hjálp. Hún kærði sig áreiðanlega
ekkert um annan mann, heldur
vantaði hana manninn, sem væri
giftur henni.
Ég hafði lagt svo mikið að mér
við starf mitt til efnalegrar afkomu,
að allt annað var lagt til hliðar, og