Goðasteinn - 01.03.1964, Síða 25

ákyndilega velti lambið sér við, spyrnti hraustlega í kletta-
vegginn með þeim afleiðingum, að hægri fótur minn rann til á
blautri klöppinni, en ég hafði legið á vinstra hné. Áður en ég
vissi af, lá ég á bakinu og lambið ofan á mér. Við runnum.
Ég hafði haft hægri hendi á vaðnum, en hélt með þeirri vinstri
í lambið. Sem betur fór hafði ég ekki átt nema tvo faðma til að
fá niðurstöðu og varð slinkurinn vonum minni, samt rann vað-
urinn til í greip minni, sem svaraði góðu feti, áður en við
stöðvuðumst og þá löfðu fætur mínir fram af brúninni. Hékk ég
þarna eins og sprellikarl og náði engri fótfestu. Auk þess mundi
mig brátt skorta afl til að halda okkur í þessum stellingum, enda
tilgangslítið, ef ég gæti ekki snúið mér við. Já, það var ekkert um
að villast, ef eitthvað átti að gera, varð það að gerast strax.
Ég lagði þá orku sem ég átti til í veltuna og það tókst. Ég
lá nú á maganum en það var eins og lambið væri alltaf að síga
lengra og lengra fram af. Þyngdarlögmálið var farið að segja
óþægilega til sín.
Leiðinlegri hugsun skaut upp í huga mínum. Ætti ég ef til
vill að fórna gimbrinni? Nei, fyrst mér fórst svona klaufalega,
var jafngott að láta eitt yfir bæði ganga. Ef ég aðeins gæti notað
vinstri hendina líka á vaðinn og komið lambinu í handarkrika
minn, væri vandinn leystur. Skyndilega datt mér ráð í hug.
Auðvitað nota þriðja möguleikann, - tennurnar. Já, tennurnar,
en sá galli var nú á gjöf Njarðar að efri gómurinn var aðeins úr
gerfiefni og þar að auki þrjátíu ára gamall.
En nota flest í nauðum skal. Ég þrýsti andlitinu niður að vaðn-
um og beit utan um hann eins og kjálkavöðvar mínir höfðu
orku til. Hvað mátti ég treysta á þetta nýja haldreipi? En nú átti
ég þess engan kost að velta vöngum, hægri höndin var að dofna.
Og satt að segja hafði ég enga löngun til að falla fimmtán metra
með lambið ofan í þenna ófrýnilega beljanda. Og nú gerði ég
úrslita átakið og rykkti lambinu upp í handarkrika minn. En
um leið og vinstri höndin greip utan um vaðinn, kenndi ég mikils
sársauka. Gerfigómurinn hafði sporðreizt og hrökk nú út úr mér
um leið. Ég lét hann liggja. Bæði var það, að ég bar í bili
ekkert sérstaklega hlýjan hug til gómsins og svo átti ég ekki
Goðasteinn
23