Goðasteinn - 01.03.1964, Blaðsíða 83

húsi eða að blaða í bók, sem lá þar í stofunni. Allt í einu heyrði
ég sagt: „Menn geta orðið helfrosnir.“ Þessu var beint til mín í
spurningu. Ég svaraði í fljótræði og kannske í gamni: „Það hef
ég ekki hugmynd um, en hitt veit ég, að ljós frýs aldrei.“ Ég er
búin að velta þessu fyrir mér á ýmsan hátt og er ekki nær öðru
svari eftir heilt ár. Mannssál getur kalið svo illa, að hún bíði þess
seint bætur. Vantar þá ekki hjálp til að taka skarið af innra ljósi?
Margur maður stefnir á ljós, sér um seinan, að það er villuljós
og man ekki eftir því Ijósi, sem býr í eigin barmi.
Ég átti tal við ömmu mína hátt á áttræðisaldri. Hún var með
hugann fullan af þakklæti og bað guð að launa Vestmannaeying-
um allt, sem þeir höfðu fyrir hana gert. Hún fluttist til þeirra
slitin að kröftum og átti þeim margt gott að þakka. Henni sagðist
svo frá: „Ég missti manninn minn frá átta börnum. Hann fór í
róður til að leita bjargar, en kom ekki til baka. Eftir það stóð
ég ein með börnin mín. Ég treysti mér vel að halda áfram búskap,
þá var ég svo hraust. En ég fékk það ekki, það þótti ráðleysi.
Hreppsvaldið tók frá mér öll börnin, nema þessa einu dóttur, sem
var yngst. Með hana átti ég að fara í vinnumennsku, og það gerði
ég, um annað var ekki að ræða. Upp komust bara þrjár dætur.
Þrjá drengina mína missti ég með stuttu millibili og tvær stúlkur,
og einhvern veginn fannst mér hópurinn minn færast nær mér,
þegar allt var dáið. Ég veit, að þetta reyndi of mikið á míg,
því ég má helzt aldrei sjá af dóttur minni, þá kemur liðni tíminn
yfir mig. Mamma þín var tveggja ára, þegar hún var tekin, og
var bara ár, þar sem hún var sett. Föðursystir hennar tók hana
þá og ól upp. Hún var ráðskona og fékk að hafa hana upp í
kaupið sitt.“
Ég man, hvað ég varð smá, þegar ég horfði á vinnulúnar hend-
ur ömmu minnar, þar sem þær lágu ofan á sænginni. Mamma
sagði mér, að sér hefði liðið vel, eftir að hún kom til frænku
sinnar, „en ég mátti vinna.“
Austur í Skógum fékk ég svar, sem mér er minnisstætt. Það
sátu fyrir aftan mig tveir menn, báðir vel stæðir á okkar mæli-
kvarða. Ut af atviki, sem mér datt í hug, sneri eg mér að þeim
og spurði: „Getið þið sagt mér, hvenær þið hafið verið ríkastir?“
Goðasteinn
81