Goðasteinn - 01.03.1964, Síða 51

Allt eins og þegar ekkjan fríð
ástkæran, góðan niðja syrgir,
og gleðisólin sæt og blíð
sinn fyrir henni ljóma byrgir.
Oddur hefur ort þó nokkuð um menn og atburði á Suðurnesj-
um. Má af ýmsu ætla, að hann hafi haft mætur á Suðurnesja-
mönnum og þótt gott með þeim að dvelja. Hann yrkir m. a.
Saknaðarstef við fregn um lát Dannebrogsmannsins Jóns Sig-
hvatssonar í Höskuldarkoti við Ytri-Njarðvík, sem deyði 29da
Nóvember 1841 (f. 1759). Jón var upprunninn undan Eyjafjöllum.
Bjó Sighvatur faðir hans síðast á Tjörnum. Jón var langa hríð
formaður, smiður ágætur og atorkumaður í hvívetna. Meðal barna
hans var Anna, er átti fyrst Hákon lögrm. Vilhjálmsson í Kirkju-
vogi, en þriðji og síðasti maður hennar var Ketill í Kotvogi,
þjóðkunnur maður. í minningaljóði um Jón segir svo:
Þungt stynur bylgjan hin bláa,
og bólgin sér fleygir
hart móti kulbörðum klettum,
kveður násöngva.
Fáir mundu finnast líkar Jóns, að „góðsemi stakri og mannelsku:
*
Sízt skyldi sveit Eyjafjalla
svoddan að gleyma.
Hann sem af höfðingslund sinni
hjálpaði í nauðum.
I ljóðabréfum sínum slær hann stundum á græskulausa, létta
strengi, til að mynda í bréfi til Oddbjargar Kristínar Norðfjörð:
Eins er það mín óskin bezt,
aldrei gæfan þrotni;
að þér fáið ungan prest,
útvalinn af Drottni.
í öðru ljóðabréfi til Oddbjargar (1843) segir hann, að tryggð
hennar og vináttu „sífeilt bæri mér að muna, meðan ferðast lífs-
Goðasteinn
49