Goðasteinn - 01.03.1964, Blaðsíða 80

og erfitt var að fóta sig á. Þarna er nú hætt að reka inn og rýja.
Kindurnar voru mér kærar á þessum árum. Sama máli gegndi um
hestana. Sumir þeirra voru svo vitrir og góðir, að mér fannst þeir
varla standa mönnunum að baki. Kýrnar hafa aldrei átt sömu
hylli að fagna hjá mér. Ég veit, hve mikils virði þær eru og er
í mörg ár búin að mjólka þær - fyrir mig og þjóðfélagið - kýs
ekkert frekar en þeim líði vel, en um nánara samband er varla
að ræða.
Víðar reikar hugurinn. Ég var við jarðarför á Breiðabólsstað í
Fljótshlíð. Líkfylgdin var ekki komin, og mér varð gengið út i
kirkjugarð. Ég var að virða fyrir mér fjallahringinn og Eyjafjalla-
jökul. Hann var svo bjartur og hreinn þennan dag, lognið og góð-
viðrið undanfarnar vikur höfðu haldið vörð um kuflinn hans og
varið hann áfoki. Skammt frá mér stóð kona. Ég fór til hennar
og við tókum tal saman um góða veðrið. Maður þessarar konu
kom til okkar, heilsaði mér og sagði: „Alltaf man ég tvær krónur,
sem þú gafst mér.“ Mér fannst, þar sem ég stóð, að ég myndi
gufa upp eða verða að dufti, því flestar tölur hljóða um þúsundir
og milljónir, og börn spyrja á fermingardaginn: „Hvað fékkstu
margar þúsundir í fermingagjöf?“ Fyrir 30 árum voru auraráðin
minni, og ég fann ekki meiri fjármuni þá til að leggja í lófa litla,
munaðarlausa drengsins. Hann var nýbúinn að missa móður sína.
Mér varð hugsað til mömmu minnar, sem ratað hafði í þá raun
að missa föður sinn ung að árum og alltaf felldi tár, er hún
minntist á munaðarlaus börn. Ég man glöggt þetta atvik og litlu
gjöfina mína. Ekki vissi ég, hvað drengurinn hugsaði, hann sagði
fátt, en þögnin geymir oft innstu hjartans málin.
Lífið hefur breytt um svip hið ytra á fáum árum og er á mörg-
um sviðum bjartara og fegurra. Fleiri tækifæri til náms og frama
bjóðast nú en í æsku minni. Ég hugsa til síðustu árshátíðar Skóga-
skóla. Ég gladdist þar með glöðum og fagnaði að sjá æskufólkið
frjálst, fagurt og vel búið. Ég var nýbúin að horfa á skemtnti-
atriðin, skoða handavinnuna og var með hugann fullan um ailt
það starf, sem lægi þarna á bak við kennslu og nám. Skemmtilegt
var að renna augunum um danssalinn, sjá allar stúlkurnar klædd-
ar fögrum kjólum og ljósin, sem loguðu skær. Ég kann alltaf illa
78
Goðasteinn