Goðasteinn - 01.06.1975, Blaðsíða 82

tíð og kann þó að horfa til bóta á næstu árum. Á hitt bcr einnig
að líta, að hver einstakur göngustafur er tengdur góðum minning-
um um ákveðinn mann og vegferð hans og minnir jafnframt á það,
að enginn stendur óstuddur.
Líta ber á þennan þátt sem heimild um notkun göngustafa h)á
rangœingum og skaftfellingum, þótt einstök atriði séu sótt til fjar-
lœgari manna og staða. Mynd einstakra orða í stafmáli er nokkuð
á reiki, þannig segja sumir t.d. húnn en aðrir húni, þegar rætt er
um þann hluta stafs.
Skarphéðinn Gíslason, Vagnsstöðum:
Hvaðan kom ljósið?
Maður þurfti að fara í ferð um vetur. Hann átti heima í miðri
sveit og þurfti að fara í miðja næstu sveit. Þungbúið loft var og
leit snjólega út. Hann fór að heiman upp úr hádegi. Eftir um
klukkustundargang fór að snjóa í logni, og næstu klukkustund héit
jafnt og þétt áfram að snjóa, svo ekki varð ratljóst, og við bættist
dimma af náttmyrkri. En allt í einu rauf ljós myrkrið. Það virtist
í nokkrum fjarska. Eftir því gekk maðurinn víst í tvo tíma og
hitti loks beint á bæinn, sem hann ætlaði til. Varð hann harla
feginn og þótti furðu sæta um leiðarljós sitt.
Snjóveðrinu létti upp skömmu eftir komu mannsins í náttstað.
Að morgni var bjart og kyrrt veður, og braut mannsins var greini-
leg í fannbreiðunni. Skammt frá bænum lá hún yfir brú úr stórum
ísjaka, sem lagst hafði þar milii höfuðísa í síðustu ieysingu, en
hyldýpi var báðum megin við brúna. Hefði ekki þurft um mann-
inn að spyrja lífs, ef þar hefði borið út af réttri leið. Við spyrj-
um: Hver vísaði réttu leiðina? Guð einn veit það, en ekki við
dauðlegir menn, og hann bið ég að blessa sögumanninn, sem var
kær vinur minn og frændi.
17. 6. 1972.
80
Goðasteinn