Úrval - 01.03.1978, Blaðsíða 65

63
mér var rétc sama. Nýir litir dönsuðu
enn fyrir hugarsjónum mínum og
breyttu sér í sífellu eins og í lita-
síhverfu (kaleidóskópi) barna. Mér
hafði verið bjargað upp úr myrkum
pytti.
Þegar ég kom aftur á stofuna, fann
ég hvað allir samglöddust mér. Svo
hugsaði ég: Eg verð að hringja til
Dons. Það svaraði ekki á skrifstofu
hans, svo ég hringdi í talstöðva-
þjónustuna. Stúlka á skiptiborðinu
spurði hvort hún gæti tekið skilaboð.
„Segðu honum bara að ég geti
séð. ’ ’
Það kom þögn. Svo spurði undr-
andi rödd: ,,Segja honum að þú getir
SÉÐ?”
, Já, Ekkert annað.”
Skömmu síðar lét Don til sín
heyra. Þegar hann kom út í bíi eftir
vitjun sá hann að kailljósið logaði á
talstöðinni. Hann hafði vænst þess
allan morguninn en sat kyrr um
stund áður en hann þorði að gefa sig
fram. Þegar hann hafði fengið skila-
boðin, gat hann ekki svarað. Loks
lagði hann handlegginn utan um
Emmu, sem var með honum þennan
morgun. ,Jæja, gamla mín,” sagði
hann við tíkina. ,,Þú ert orðin at-
vinnulaus!”
Smáir skammtar
Það sem eftir var dvalarinnar á
spítalanum voru umbúðirnar teknar
af mér á hverjum morgni í tvær
mínútur og nýjar settarí staðinn, eftir
að dropar höfðu verið látnir í augun á
mér. Að undanskildum þessum
tveimur skæru mínútum, bjó ég í
mínum gamla heimi, meira að segja
þegar Don kom að heimsækja mig.
Þetta fyrsta kvöld, eftir að við vissum
að ég hafði fengið sjónina, réð hann
sér ekki fyrir bollaleggingum um þá
möguleika sem þessi heimsvíkkun
hafði í för með sér. Allar setningar
hans hófust með „Þegar þú kemur
heim..... Við ætluðum að fara í frí
... lífíð var að Ijúkast upp, fullt af
birtu.
Eg minntist orða Shearing læknis:
,,Ég geri ekki kraftaverk, telpa mín. ’ ’
En það hafði hann gert og ég vildi að
hann fengi sinn skerf af tilfinningum
mínum. En hann var á skurðstofunni
mestan hluta dagsins. En loks fann ég
hinn kunnuglega vindlailm og heyrði
rödd hans spyrja: ,Jæja, telpa mín,
hvernig líður þér?” Orðin flæddu út
úr mér: „O, þetta er svo stórkostlegt!
Ég get ekki lýst því, svo dýrðlegt.”
Hann sagði bara: ,Já, er það ekki
dýrðlegt?” Svo klappaði hann mér á
öxlina og var horfínn.
Það var ekki fyrr en seinna að ég
skildi að hann var of hrærður til að
geta talað við mig. Stofufélagi minn
sagði: ,,Ég vildi að þú hefðir getað
séð framan í hann. Það var eins og
það væri kveikt á honum. Hann stóð
bara þarna og brosti við þér.
Daginn sem ég fékk að fara af
spítalanum átti Don að sækja mig
klukkan hálf eitt. Hann hafði gert að
gamni sínu um að láta lita á sér gráa
hárið: „Þetta er allt í lagi fyrir mig.