Úrval - 01.03.1978, Blaðsíða 42

40
ÚRVAL
fluttur á sjúkrahús fangelsisins.
Læknirinn saumaði mig eins og hann
væri að rimpa saman kjúkling. Svo
var ég aftur fluttur í geymslu, en í
þetta sinn í fóðraðan klefa, þar sem
ég gat ekki slasað mig. Ennþá var
ekki nóg að gert.”
Minnsta drengnum f hópnum, 12
ára, sem náði ekki einu sinni með
fæturna niður á gólfið, þar sem hann
sat á bekknum, var skipað að standa á
fætur. Fangi skipaði honum að segja
stærsta drengnum að standa upp við
vegginn með andiitið að honum. Litli
drengurinn hikaði en gaf svo fyrir-
skipun. Fanginn sagði stóra stráknum
að hlýða. Svo var þeim litla sagt að
skipa öðrum dreng að leggjast niður á
fjóra fætur. Skipunin var gefin og
drengurinn hlýddi. Öðrum unglingi
var skipað að skríða undir bekkinn.
Þegar öllum höfðu verið gefnar
einhverjat fyrirskipanir og þeim hlýtt
og þeir vom aftur sestir, spurði
tanginn hvern og einn hvernig þeim
hefði líkað. Þeir hristu höfuðin.
,,Jæja,” sagði fanginn, og rödd
hans varð að öskri, „svona er að vera
hérna upp á hvern dag! Ég er 45 ára.
Hvernig haldið þið að mér falli það
að 18 ára varðmannsræfill skipi mér
að þrífa klósettið? En éggeriþað. ”
Meðallaun í Rahway em um 250
kr. á dag — fyrir vinnu í þvotta-
húsinu, búðunum og garðinum.
Maður er ríkur ef hann á 500 kr. á
fangelsisreikningnum. ,, Vitið þið
hver er mín dýrmætasta eign?”
spurði einn fanginn. Hann tók
matskeið upp úr rassvasanum og
sýndi hana. ;;Þetta. Ég borða með
henni, sef með hana, fer meða hana f
sturtu.” Hann útskýrði að föngunum
er ekki leyft að hafa hnffa eða gaffla,
og þegar maður týnir skeiðinni sinni,
verður hann að éta með fingrunum,
þar til vörðurinn, sem fullvissar sig
um að maður hafí ekki gert vopn úr
henni, lætur mann hafa aðra.
Sá sem talaði sfðastur var magur og
alvarlegur, en blá augu hans loguðu
eins og lasergeislar. Hann sagði
drengjunum að hann myndi gefa
hvað sem væri til að skipta á hlutverki
við þá. Þeir gætu farið heim til sfn, en
hann yrði að vera þarna minnst 20 ár f
viðbót.
Einn drengjanna 14 ára varð ókyrr
í sætinu og leit andartak í aðra átt.
Fanginn sneri sér að honum: ,,Ég
býst ekki við að þú trúir því sem við
höfum sagt ykkur,” sagði hann. ,,Þú
heldur að þú sért of snjall til að verða
gripinn.” Andlit fangans var fast
ofan í drengnum. ,,En ég skal segja
þér dálítið,” hrópaði hann. ,,Þú ert
einhver sá mesti heimskingi sem ég
hef nokkru sinni hitt.”
Övænt hrækti drenguinn framan í
hann. Allir héldu niðri í sér and-
anum. Enginn hreyfði sig. Ekkert
hljóð heyrðist. Drengurinn á
bekknum sat stlfur, augu hans
galopin af viðbjóði á því sem gerst
hafði. Eins og allir aðrir í herberginu
vissi hann að fanginn hafði myrt af
minna tilefni. Þegar hrákinn fór að
leka niður eftir andliti fangans, steig