Úrval - 01.03.1978, Blaðsíða 64

62
ÚRVAL
áður. En Shearing hafði hugsað sér að
nota aðra tækni, sem fólgin var í því
að flá miðlagið úr sjáaldrinu en skilja
ytri lögin eftir til að vernda sjón-
himnuna.
Einhverra hluta vegna átti ég
auðvelt með að sofna kvöldið fyrir
uppskurðinn, og vaknaði næsta
morgun — föstudagsmorgun — með
þá einkennilegu tilfinningu að ég
þyrfti ekkert að óttast. Um klukkan
níu var farið með mig niður í skurð-
stofuna, þar sem svæfíngarlæknirinn
stakk nál í handarbakið á mér og ég
sveif inn í meðvitundarleysi.
Eg vaknaði á sofunni og vissi að ég
var með bundið um augun, svo ég
fengi ekki að vita þegar í stað
hvort uppskurðurinn hefði lukkast
eða ekki. Don kom til mín um
kvöldið. Hann settist hjá mér og
spurði, hvenær umbúðirnar yrðu
teknar af mér.
,,A mánudaginn,” sagði ég, og við
gerðum okkur bæði grein fyrir því
hve helgin yrði óendanlega löng. En
Don var mjög uppörvandi. „Þóttþað
hafí ekki heppnast, breytir það engu
fyrir okkur, er það? Það hefur ekki
skipt neinu máli hingað til. ”
A mánudagsmorguninn gekk ég
óstyrkum skrefum til skiptistofúnnar
þar sem taka átti umbúðirnar af mér.
Hendur stýrðu mér ofan í stól. Ég sat
með áköfum hjartslætti og ríghélt í
armana eins og ég væri í flugvél í
flugtaki. Ég fann að umbúðirnar voru
raktar af höfði mér og allt í einu vildi
ég ekki að það væri gert. Mig langaði
að hrópa: Ekki gera það! I guðanna
bænum, ekki gera það! Svo heyrði
ég yfirhjúkrunarkonuna segja:
„Opnaðu augun, Sheila. Það er búið
að taka umbúðirnar. ,,Ég herti ennþá
takið um stólarmana og opnaði
augun.
Nýr heimur
Það var eins og að verða fyrir höggi,
líkamlegu höggi. Allt var svo skært,
Það fór eins og raflost um allan
líkamann. Það var hvítt fyrir framan
mig, svo skínandi hvítt að það var
mér næstum ofraun, og skræblárri
litur en ég hafði haldið að væri til.
Þetta var eins og upphaf heimsins.
Um leið heyrði ég hóp af röddum,
sem spurðu: ,,Sérðu? Sérðu?” Ég var
svo heilluð, að það leið nokkur stund
þar til ég gat sagt nokkuð. Loks sagði
ég, og einblíndi á þetta bláa: ,,Ö,
það er svo BLÁTT! Það er svo
FALLEGT!”
,,Það er ég,” sagði hjúkrunarkona,
og kom nær. ,,Það er einkennis-
búningurinn minn.” Þetta tók ekki
nema fáeinar sekúndur. Rétt, í sama
bildi, varð ailt svo óskýrt. Ö NEI,
hugsaði ég, ÞAÐ ER AÐ HVERFA!
Ósjálfrátt bar ég hendurnar upp að
augunum — og fann táin streyma
niður kinnarnar. Ljóminn var ekki
að hverfa, það voru bara tárin, sem
gerðu allt óskyrt. Ég grét stjórnlaust.
Samt sá ég nóg til þess að gera mér
grein fyrir að hjúkrunarkonurnar
grétu mér til samlætis.
En ég varð á fá nýjar umbúðir, og