Úrval - 01.05.1979, Qupperneq 29

27
Efnaiðnaðurinn er manninum sérstakt áhyggjuefni:
Hann hefur lagt undir sig öll svið framleiðslunnar, öll
svið visinda og alla þætti í daglegu lifi mannsins. Stórstíg
dreifing efna hefur skapað það ástand, að maðurinn
nærist orðið á efnum, eða þvísem næst.
NÁTTÚRLEGAR VARNIR
MANNSLÍKAMANS
— Boris Smagin —
*
*
*
*
*
é
0 efnablanda, sem berst
inn í mannslíkamann með
lofti, vatni og fæðu
nefnist xenobiotics
(„framandi lífi”).
Líkaminn er þess þð umkominn að
hrinda innrás xenobiotics — þessa
fyrirbæris 20. aldarinnar, sem alls
staðar er nálægt. Og það sem merki-
legra er, meðalianglífi í sveitahéruð-
um og í stórum iðnaðarborgum, þar
sem er mikil efnamengun, er nálega
hið sama.
Hvers vegna? Vegna þess, að
mannslíkaminn er þess umkominn að
aðlaga sig skilyrðum, sem eru augljós-
lega hættuleg. Með hjálp innbyggðs
varnarkerfis „venst” hann hinu efna-
mengaða umhverfi — svo lengi að
sjálfsögðu, sem magn hinna skaðlegu
efna eru innan vissra marka.
Dularfull kynni
Maðurinn hefur lengi vitað, að
náttúran er vitur. En hún er einnig
furðulega framsýn og fyrirhyggju-
söm. Þúsundum ára áður en fyrsta
efnaverksmiðjan var reist gæddi hún
mannslíkamann vísi að varnarkerfi,
sem lá blundandi árum saman en var
— Úr bókinni Þekking fengin með tilraunum —