Úrval - 01.05.1979, Blaðsíða 93

DANS HÖRMUNGA — DANS VONA
91
,,vara-listamönnunum” tók fyrir
linsuna hjá mér. Hann var með flatt
kósakkaandlit, og tortryggnin
glitraði í svörtum augunum. Hann
spurði mig hvemig ég hefði getað
keypt svona dýra myndavél. Pening-
arnir hlutu að hafa komið frá and-
sovéskri stofnun.
Því miður hafði ég rennt stoðum
undir tortryggni hans með því að
ganga um með uppglennta skjáina
síðan við komum. Heppilegast var að
láta sem maður væri gersamlega
áhugalaus og gefa í skyn að maður
teldi allt vera uppgerð, leiðinlegt og
að minnsta kosti engan vegin
sambærilegt við það sem fremsta
sósíalistaríki heimsins hefði. Öll
„óeðlileg” athygli á hlutunum í
Bandaríkjunum var þess vegna
viðvörunarmerki til fararstjóranna —
og ég hefði geflð mörg slík
viðvömnarmerki. Ég var eins og
ungur Kólumbus — sérhver ný upp-
götvun sást ljóslega framan I mér.
Lokasönnunin fyrir sviksamlegu
hugarfari mínu var súmmlinsan, sem
ég var að hugsa um að kaupa á
myndavélina og hafði aðj, láni til
reynslu. Þvílíkir hlutir þekktust ekki í
Rússlandi. ,,Ég keypti hana ekki,”
sagði ég blátt áfram. ,,Ég er bara að
prófa hana.” Þetta sannaði honum
að hér hefði hann sett í feitt. Því
hvaða löglegur bandarískur
kaupmaður myndi lána sovéskum
dansara svona dýran búnað? Þetta var
allt of fjarstætt öllu því sem hann
þekkti. Þar að auki vissu allir að New
York var „gyðingleg” borg. Það
breytti engu þótt ég teldi mig
rússneskan, hvern einasta blóðdropaí
mér: í augum KGB var ég líklegur
svikari.
Syndaselur
Til þess að létta á óhamingju
minni yfír þessu atviki, keypti ég
sportskyrtu. Svona skyrtu hafði
enginn rússi nokkurn ríma augum
borið fyrr. Rauðgulu rákirnar í
skyrtunni komu mér í gott skap aftur,
og ég hélt áfram að kvikmynda með
vinum mínum, þangað til tími var
kominn til að halda til Madison
Square Garden, þar sem við áttum að
koma fram. Vartanjan og
aðstoðarmenn hans geystust fram og
aftur að tjaldabaki og var mikið niðri
fyrir. Félagi Fról Kotslof, næstráðandi
Krústjoffs, ætlaði að vera viðstaddur
sýninguna um kvöldið, og Sol Hurok,
bandaríski umboðsmaðurinn, hafði
boðið öllum hópnum til fagnaðar
eftir sýninguna. Okkur hafði verið
sagt að koma í hvítum skyrtum og
jökkum og fara beina leið — öll 200
— í samkvæmið. Nú fyrst mundi ég
eftir þessu.
Einhver lánaði mér jakka, en
enginn átti hvíta skyrtu til vara. Ég
hefði getað hlaupið út í næstu búð og
komið aftur með hvíta skyrtu að
vormu spori — en ekki einn míns
liðs.
Allir voru önnum kafnir að búast
fyrir sýninguna. Ég bað einn eftir
annan að koma með mér — meira að