Úrval - 01.05.1979, Blaðsíða 104

102
ÚRVAL
þráhyggju minnar til að búa utan
hins gjörspillta sovéska kerfis.
Vindurinn æddi. Hafið var eins og
steypuhrærivél sem spændi upp
ströndina. Við börðumst niður að sjó.
Það var hættulegt að ganga, hvað þá
synda; varðliðið sat því áhyggjulaust í
búðum sínum. Við leifturskin
eldingar sáum við að bátarnir voru
líka lagstir að.
Öskrandi rigning og ýringurinn af
hafinu gegnvættu baðsloppinn minn.
Ég fór úr honum og beið þess að mln
gamalkunna þörf til að sigrast á
líkamlegri ögrun spennti boga sinn
og ýtti mér af stað til hafs. Þá rann
það upp fyrir mér, hvað þetta var
fáránlegt. Öll áætlunin var geggjun,
frá upphafi til enda, og hér var
sönnun þess. Ég hörfaði. Hefði ég
gengið tvö skref fram í brimgarðinn
hefði hann slegið mér við eins og
blautri tusku, enginn hefði komist
þar af. Ég bölvaði veikleika mínum
og rýndi út í freyðandi sortann að
stað þar sem ég gæti komist út.
Það var nú eða aldrei. Ég öskraði
þetta yfir sjálfum mér gegnum
þrumandi storminn, en ég hafði ekki
stjórn á líkamanum. Á þessari stundu
kröfðust spennan og erfiðið undan-
farna mánuði síns endurgjalds og ég
hafði ekki afl til að gera það sem ég
átti að gera. Ég stóð á ströndinni og
horfði á æðandi brimgarðinn. Ég var
„lítill maður”.
Svanasöngur
Ég var lík, Leníngrað líkkistan. En
samt var ég á einkennilegan hátt
hluti af alheiminum, einhvern
veginn meira og öðru vísi en ég hafði
áður skynjað. Ég fór að hugsa um
sjálfan mig sem ísraelsmann í útlegð
og fylltist fögnuði yfir þeim fáu
gyðingum, sem nú var leyft að fara úr
landi.
Ég hafði enga von um að komast
sjálfur. Ég ég fékk stöðugar fréttir af
því hverjir væm að reyna að komast
og hverjir hefðu verið sviptir öllu af
því þeir höfðu sótt um brottfararleyfi.
Og ég var allur eitt eyra þegar sumir
af bestu hugsuðum Leníngraðs skil-
greindu endalaust hverja minnstu
vísbendingu um hugsanlega
breytingu á stefnu yfirvaldanna gagn-
vart umsóknum um brottfararleyfi.
Dag einn árið 1972 var ég að koma
úr bíó, þegar kunningi minn kom
hlaupandi til mln. „Valery, þau em
aðfara!"
Hann þorði ekki að segja meira. En
þetta var nóg. ,,Þau” voru þeir
hálfgyðingar, sem höfðu sótt um
brottfararleyfi.
Það var möguleiki á að við
kæmumst til Israel! Ég tók stefnuna á
þetta ljós af öllu hjarta og sál.
Galja, sem fylgdi braut Kírof til
frægðar og frama, orðin fyrsti
sólódansari flokksins, hafði miklu
minni ástæðu en ég til að fara frá
Rússlandi, og alls enga til að fara til
ísrael. Hún vissi, að fram undan vom
að minnsta kosti nokkrir erfiðir
mánuðir. En hún svaraði hiklaust:
„Auðvitað skal ég koma, ef þig
langar að fara.”