Úrval - 01.05.1979, Qupperneq 107

DANS HÖRMUNGA — DANS VONA
105
það sem þeir vilja, við vitum hvað
máli skiptir.”
Gjöfin
Það hlýtur að hafa verið gefín út
skipun um að láta sem ég væri ekki
til, því fólk tók að horfa í gegnum
mig eins og ég væri úr gagnsæju gleri.
En Galja varð að prinsessu sem allar
dyr stóðu opnar. Þetta ýkta eftirlæti
var til þess gert að undirstrika að hún
væri af hreinu kyni, því miður spillt
af vondum útlendingi. Enginn
ávarpaði hana án þess að leggja
áherslu á það í öðru hverju orði hve
„rússnesk” hún væri.
Ég heyrði líka orðsveip um fyrir-
hugaðan „dómstól samviskunnar.”
Ég mætti dansara í gangi, og hann
hvíslaði því að mér að ég skyldi hafa
gát á mér: Flokksfundur hefði
ákveðið að fordæma þig — með
samþykkt.!” Ég gat mér þess til að
þetta þýddi grein í veggblaðinu
okkar.
Ég fór á æfingar eins og venjulega.
Þennan tiltekna dag varð ég fyrstur til
að fara að hita mig upp. Eftir flmm
mínútur var ég tilbúinn. Eftir tíu
mínútur fór ég að velta því fyrir mér,
hvort það gæti verið að æfingunni
hefði verið aflýst. Þegar ég fór til að fá
úr því skorið, stöðvaði flokksritarinn
mig. Hann var órólegur. „Viltu gera
svo vel að doka ögn við. Við þurfum
— hér — á þér að halda. ’ ’
Eftir fáeinar mínútur var dyrunum
þeytt upp. Hópur flokksgæðinga
kom þjótandi inn, og á eftir þeim
allur dansflokkurinn með stjórn-
endum, hljóðfæraleikurum og
þjálfurum. Næstum 300 manns
safnaðist saman í þessu tiltölulega
litla stúdíói og þröngvaði mér upp að
flyglinum í horninu fjarst dyrunum.
Svo heyrði ég að kallað var í Gölju,
sem var að hita sig upp.
Þögnin var eins og hljómsveitar-
stjóri stæði með reiddan sprota sinn.
Svo stikaði einn dansarinn út á mitt
gólfið. Harmþrungin rödd hans
bergmálaði af speglunum í kring:
„Fyrirlitleg svik hafa verið framin í
þessu hofí okkar, hofi listarinnar. Ég
krefst þess að gerð verði samþykkt um
að reka svikarann burtu. ”
Svo* kom annar dansari fram á
gólfið: „Shulman, gyðingurinn,
hefur sótt um að fá að fara til ísrael.
Hann hefur fitað sig eins og svín á list
sovéska fóksins, og ætlar nú að selja
hana annars staðar.
Ég leit á Gölju, sem stóð í
þvögunni við dyrnar, en stirðnaði
upp. Á andliti hennar mátti lesa
smán og vanlíðan.
Nú var dansari að nafni Konstantín
Rassadín að útskýra að „Panov ætlar
að svíkja mestu list í heimi fyrir
sauruga vestræna niðurlægingu. Við
höfúm viðurstyggð á þessum
svindlara sem hefur aldrei skilið að
hin eina sanna list er Sovét. Ef hann
óskar að hlaupast frá besta ballett-
flokki í heimi til að snuðra í drafi
auðvaldsskapphlaupsins, er hann
skepna, og við verðum að meðhöndla
hann samkvæmt því.
Næst lýsti Írína Kolpakóva