Úrval - 01.05.1979, Qupperneq 115

DANS HÖRMUNGA — DANS VONA
113
greinilega að við mættum gjörbreyttu
viðmóti.
Blöð um alla Evrópu fluttu fréttir
um vaxandi andstyggð á meðferðinn
á okkur og það með, að alls staðar
væru menn mjög tregir að eiga
viðskipti við sovéska menningar-
hópa. Þetta hafði líka komið mjög
greinilega fram í New York.
Fyrstu ferð Kírofflokksins til
Bandaríkjanna í tíu ár hafði verið
aflýst — í orði kveðnu vegna skorts á
flugsamgöngum. En bandaríkjamenn
vissu að vaxandi óbeit á stefnu Sovét-
ríkjanna varðandi umsóknir um
brottflutning — þar sem við Galja
vomm prófmál — var ástæðan fyrir
því að ,,það væri óþolandi að hafa
Kírof ballettinn hér” eins og
leiðandi, bandarískur greina-
höfundur komst að orði.
Lestarþjónninn — kona — barði að
dymm og spurði hvort við værum
ekki þyrstir. Við kváðum það ekki
vera. Næst kom hún með tvö glös.
,,Ég hlusta ekki á neina vitleysu,”
sagði hún. ,,Þetta er mjög gott te.”
Raunar var það svo bragðlaust að
Alek hafði orð á því. Eftir fimm
mínútur streymdi svitinn niður
rauðflekkótt andlit Aleks. Sjálfur
varð ég einkennilega sveittur þegar
ákafasta ógleði, sem ég hef nokkurn
ríma kennt, rann um taugar mínar.
Við þutum að vaskinum.
Þegar ekki var nóg að kasta upp,
hlupum við til klósettanna í hinum
enda vagnsins. Niðurgangurinn var
svo ofboðslegur að mér fannst iðrin
hljóta að fara líka.
Ég staulaðist að hinu klósettinu og
hrópaði á Alek. Einhver hluti heilans
minntist hótana KGB um að skera
mig í sundur, mola á mér hausinn,
eða gefa mér eitthvað að drekka sem
riði mér að fullu. Svo var guði fyrir
þakkandi að Alek hafði ekki dmkkið
nema helminginn úr sínu glasi. En
hann hafði lengi verið slæmur fyrir
hjarta, og nú var hann másandi. Ég
tók um andlit hans með báðum
höndum.
Lestarvörðurinn kom aftur og
tautaði að við hlytum að hafa étið
eitthvað óhollt „heima”. Hún
reyndi að halda ró sinni, en það
leyndi sér ekki að við vomm verr á
okkur komnir en hún hafði búist við.
I Minsk beið okkar sjúkrabíll. Við
fundum nálum stungið í hand-
leggina.
Sjúkrahúslæknarnir komust að
þeirri niðurstöðu að við hefðum orðið
fyrir „alvarlegri matareitmn af
ókunnum ástæðum” En þeir gátu
ekki Imyndað sér afleiðingarnar af því
að þeir gáfu okkur leyfi til að hringja
til Vilnius. Með því móti tókst okkur
að gera heiminum viðvart um hvað
komið hefði fyrir okkur. Viðbrögð
heimsins vom áfall fyrir KGB.
Á fimmta degi komst ég aftur til
Vilnius og uppgötvaði að Galja var
líka á spítala.
Ástand mitt hafði neytt hana til að
horfast í augu við það, sem hún hafði
aldrei gert sér grein fyrir áður. I fyrsta