Úrval - 01.05.1979, Síða 123

EINVÍGI VIÐ ÚLF
121
Á þeim tíma herjuðu úlfar á sveit-
irnar í Tambof og nágrennahéruð-
unum. Þeim hafði fjölgað mjög ört á
styrjaldarárunum vegna ætis er þeir
fengu á vígvöllunum. Á hinum
erfiðu árum, er fylgdu í kjölfar
styrjaldarinnar, hafði enginn tíma til
þess að sinn úlfaveiðum. Það leið enn
langur tími þar til farið var að tala um
varðveislu vistfræðilegs janfvægis og
björgun úlfanna sem sorphreinsara
náttúrunnar. Þá var miklu brýnna að
vernda líf og eignir fólks fyrir ránum
þeirra.
Úlfarnir réðust um hábjartan dag á
hjarðir á beit, hrifsuðu frá bændunum
kind eða svín og stundum létu þeir
jafnvel ekki hunda í friði. Og þeir
hrifsuðu kiðling úr fanginu á gamalli
konu, sem var stjörf af ótta.
Það hættulegasta af öllu var, að
þeir höfðu gersamlega glatað
óttanum við manninn. Þeir slitu
þorpskennara í tætlur aðeins fáum
metrum frá heimili hennar.
Ökumaður, sem hafði ekið ungu
konunni heim úr skólanum, ók
bílnum mitt inn í úlfahópinn en varð
of seinn til þess að bjarga henni. Hún
lést aðeins fáum mínútum síðar.
Að lokum var lýst yfir vægðarlausri
styrjöld á hendur úlfunum í Tambof-
héraði. Hver herferðin var farin á
fætur annarri, en ræningjarnir voru of
margir. Þeim virtist ekkert fækka, en
grimmd þeirra óx dag frá degi.
Augljóst var, að úlfarnir töldu sig
ráða lögum og lofum.
Flugmenn Po-2, sem flugu í
áætlunarflugi, sáu daglega fylkingar
úlfa í leit að æti: Faðirinn og móðirin
skokkuðu fremst og á eftir þeim
komu hvolpar fæddir síðasta sumar,
aftastir fóru ungir úlfar, rösklega árs-
gamlir. Dýrin vom ekkert hrædd við
hávaðann frá flugvélahreyflunum og
það þurfti að fljúga alveg niður að
jörðu til þess að þau dreifðu sér, og
þá treglega. Og eftir andartak hafði
flokkurinn sameinast aftur.
Dag nokkurn birtist hár og sterk-
legur maður á flugvellinum. Hann
var klæddur sérstökum „skógar-
búningi” og var vopnaður tvíhleyptri
byssu. Þetta var Ivan Vjatsovoj, veiði-
maður í ættir fram, besti úlfaveiði-
maðurinn í öllu Tambofhéraði og
alþekktur maður. Flugmennirnir
iðuðu í skinninu: Þetta þýddi
atvinnu!
Fyrst ræddi Vjatsovoj einslega við
flugvallarstjórann inni í litlu skrif-
stofunni hans og útskýrði fyrir
honum tilgang komu sinnar.
Nauðsynlegt var að leita að úr lofti og
útrýma sérstaklega hættulegu og
slægu dýri, sem héraðsbúar kölluðu
varúlfinn, vegna gáfna hans og prett-
vísi.
Veiðimaðurinn bað um flugmann,
sem væri ungur og sterkur og gæti
flogið flugvélinni rétt yfír jörðu.
Alexander Júrkin varð fyrir valinu.
Kaldan febrúarmorgun flugu þeir
til þess svæðis, þar sem varúlfurinn
hafði farið rænandi og ruplandi
síðustu daga. Eftir 40 mínútna hring-