Bergmál - 01.09.1951, Blaðsíða 22

Bergmál ----------------------
byssuskot rauf dauðakyrrð frum-
skógarins, um 50 fetum á vinstri
hönd hans.
„Ég kálaði einum af þessum
bölvuðum sólarsonum ........!“
kallaði einhver óskýrum rómi.
„Ert þú þarna, Ed?“ spurði
liðþjálfinn, hugsunarlaust
„Já,“ kallaði sama röddin
aftur.
Svitinn spratt fram á enni
liðþjálfans, því honum virtist
rödd Ed’s eitthvað torkennileg.
„Guð hjálpi mér, hver veit nema
þetta sé Japani, sem er að tala
við mig,“ hugsaði hann.
„Heyrðu, þarna þú, hvar er
borgin Kalamazoo?“ kallaði
hann út í myrkrið. Hann losaði
gætnislega um öryggið á rit'fl-
inum sínum.
„Hvað gengur að þér?“ svar-
aði röddin, „hún er auðvitað í
Michigan, gamli fálki.“
„Ja-so ....“ svaraði liðþjálf•
inn, og létti honum nú mikið.
„Komdu þá, við skulum halda
áfram.“
Ég tapaði áttavitanum mínum
— hvar ertu?“
Liðþjálfanum hnykkti við,
hann stóð grafkyrr, hlustaði,
óttinn greip um hann að nýju.
Hann beit á jaxlinn og rýndi
grimmdarlega út í myrkrið.
---------------- September
Hann greip fast utan um riffil-
skeftið, beygði sig niður og
hlustaði eftir hverri hreyfingu,
taugar hans voru spenntar til
hins ýtrasta.
„Hvar er Paducha?“ spurði
hann snöggt, og hélt svo niðri
í sér andanum.
Röddin heyrðist enn, nær en
áður, og nú lítið eitt meira til
hægri. „Ertu nú loksins að
tapa þér? Hvað gengur eigm-
lega að þér? Paducha er í Penn-
sylvaniu!“
Liðþjálfinn gat nú talað ró-
legri röddu:
„Allt í lagi, komdu þá .... “
Dökkar trjágreinarnar hrist-
ust til og svignuðu. Liðþjálfinn
miðaði rifflinum af mestu ná-
kvæmni og skaut jafnskjótt og
hann greindi fyrstu hreyfinguna
fram undan sér. Við glampann
frá skotinu sá hann mannsand-
lit, hræðilega afmyndað af
dauðakvölum. —
Hann kraup niður við hlið
líksins og leitaði í vösum jap-
anska hermannsins. Síðan las
hann áletrunina á úri, sem
hann fann í einum vasanum:
„Verðlaun til Edward Thomas
fyrir afburða kunnáttu í efna-
fræði. Háskólinn í Paducha,
Kentucky.“ Endir.
20