Bergmál - 01.09.1951, Qupperneq 58

B E R G M Á L------------------------------------SEPTEMBER
einhvers virði væri T. S. Elliot. Reyndar hélt Marjorie
fram ýmsum skoðunum, en hefði venjulega rangt fyrir sér.
Hann kom nú auga á rósirnar sem hann sendi, þar sem
þær voru í bláa vasanum, hún sá hvert hann leit, og sagði
í flýti:
„Ó, doktor Brad, ég hefi gleymt að þakka yður fyrir
rósirnar, þær eru yndislegar, finnst yður það ekki?“
„Eruð þér hrifnar af þeim?“, spurði hann blátt áfram.
„Já, ég er mjög hrifin af þeim,“ sagði hún hljóðlátlega.
Hann varð fremur vandræðalegur. Hann hafði sent
þessar rósir af hreinni tilviljun, en rödd hennar lýsti svo
innilegu þakklæti, er hún talaði um þær. Og rödd hennar
lýsti einhverju meiru en þakklæti, einhverju sem vakti
hjá honum þrá, sem hann var hræddur við að viðurkenna
fyrir sjálfum sér. Hún framreiddi kakaó, sem þau drukku
í sameiningu. Hann sat í hægindastólnum, en hún sat á
koll, hinum megin við rafmagnsplötuna.
Þetta er mjög viðkunnanlegt, Natalía,11 sagði hann. „Mér
lízt vel á herbergið yðar. Hér er hægt að hvílast.“
Og hann hugsaði um það, hversu miklu betur honum
félli þetta, heldur en nýtízku, sérkennilegu skreytingarnar
á hans eigin heimili, þar sem sérkennileg húsgögn, sterkir
litir samfara yfirborðs-glaðværðaranda, bar allt húsmóður-
inni vitni, Marjorie Daw.
Meðan hann drakk kakaóið, veitti hann athygli mynd-
inni af frelsaranum. Hann hnyklaði brýnnar.
„Ég man eftir þessari mynd,“ sagði hann hugsandi. „Hún
hékk — — hvar? Nei, — segið mér það ekki, ég skal
muna það. — Já, nú man ég það — yfir rúminu hennar
ömmu yðar, var það ekki?“
Hún brosti. „Það er rétt.“
„Það var einkennilegt rúm,” — hann brosti líka — „með
stórum látúnskúlum.“
„Ég bar alltaf mikla virðingu fyrir því rúmi, þegar ég
var barn,“ sagði hún. „Ég hugsaði mér alltaf, að ef ég
56