Goðasteinn - 01.09.2007, Síða 58

Goðasteinn 2007
samt rétt að kanna betur Fram-Botninn neðan við Beygju úr því að við vorum
þarna komnir á annað borð.
Til að losna við hliðarhallann og þvergilin tókum við fyrir að ganga niður frá
Stórasteini og fram og niður eftir snjódyngjunum í gilinu. Það var orðið áliðið
dags og skammt til myrkurs. Okkur sóttist allvel gangan fram að Beygju en
skammt þar neðar komum við niður í botn gilsins og gengum eftir ísilagðri ánni
um stund. Klifum við þá upp úr gilinu til þess að skyggnast um en engar líkur
sáum við til þess að nokkuð kvikt væri að finna í þessum alhvítu, stórbrotnu
jökulheimum.
Og nú var tekið mjög að skyggja. Við vorum staddir fram á móts við Fossabrún
sem er austurendinn á Botnöxlinni. Þangað upp voru háar og mjög brattar
hjamfannir og ekki beint árennilegt uppgöngu fyrir göngulúna menn sem höfðu
verið 3-4 tíma á ferðinni í misjafnri færð.
Okkur kom því í hug annar kostur, sem sé að halda áfram niður eftir gilinu og
freista þess að komast austur í Gilsá og eftir gljúfri hennar fram undir Kanastaði.
Við töldum víst að Gilsá væri öll á haldi og ætti þetta því að vera mun auðveldari
leið en að krafsa sig upp á Fossabrún og fara síðan norðan og vestan við Hest
niður á Kanastaði.
Svo vel vildi til að tungl var nærri fyllingu og snjóþekjan magnaði tunglbirt-
una. Töldum við að ekki yrði okkur bagi að myrkri í bakaleiðinni og hugðumst
velja hægari kostinn og héldum áleiðis niður eftir ísilagðri ánni í gilbotninum.
Við vissum af þrengslum neðar í gilinu og einhverjum smáfossum þar en
treystum því að hægt væri að komast fram hjá þeim öðru hvoru megin í gilinu.
Héldum því ótrauðir áfram þótt innan stundar tæki gilið að þrengjast og dýpka og
myrkrið að magnast að sama skapi milli hárra og svartra hamra sem lögðu undir
sig meira og meira af gilbörmunum. Við paufuðumst með varúð niður nokkra lága
ísfossa og framhjá öðrum og gerðumst vongóðir um að brátt myndi för okkar
greiðast niður í hið víða Gilsárgljúfur.
I stað þess beið okkar nú ennþá meira myrkur í enn meiri þrengslum og það
sem verra var enn hærri ísfossar sem engin leið fannst framhjá. Við komumst með
mikilli gætni niður mittisháan ísfoss en komum brátt að öðrum sýnu hærri.
Greindum þó illa hvað við tæki neðan hans. Gat eins verið brattur flái eða fleiri
fossar, einn niður af öðrum.
Harður kostur fannst okkur að þurfa að snúa við og brölta sömu leið til baka.
Því skykli til þrautar kanna hvað framundan væri. Ovarlegt var að hætta sér fram á
brúnina án sérstakra ráðstafana. Þær fólust í því að Geiri skorðaði sig við stein og
hélt um fætur mér meðan ég mjakaði mér á maganum frarn að brúninni og
kannaði með fjallstönginni hve hátt væri niður. I ljós kom að stöngin var ekki
nógu löng.
56