Goðasteinn - 01.09.2007, Síða 59

Goðasteinn 2007
Ekki var um annað
að gera en að snúa við.
Það tók tímann sinn og
þurfti góða samhjálp til
að þræða leiðina aftur
upp ísfossana. Og
síðan má segja að fyrst
hafi reynt á varfærnina
og þolinmæðina þegar
við lögðum í hjarn-
brekkurnar upp á
Fossabrún. Alla leiðina
tipp, líklega eina 250-
300 metra, urðum við
að pjakka spor í hjarn-
ið með broddstöngum
okkar. Og það dugðu
engar táholur þegar
hærra kom. Öryggisins
vegna hjuggum við
djúp fótför og treystum
með gætni hvert spor.
Við skiptumst á að
höggva með alllöngu
millibili, því að auka-
spor varð að höggva til
hliðar til að skipta um
stöðu.
Þannig fikruðum
við okkur áleiðis upp
snarbratta hjarnfönnina
°g hygg ég það hafa tekið okkur nokkuð á aðra klukkustund að ná brúninni. Það
dró að vísu úr brattanum síðasta spölinn en einmitt þar reið mest á að halda ró
sinni og taka enga áhættu. Fallið hefði orðið hátt ef út af hefði brugðið.
Mikill var léttirinn þegar við loks gátum rétt úr okkur og þurrkað af okkur svit-
ann og svo von bráðar tekið strikið undan hallanum niður tunglskinsblikandi snæ-
breiðurnar. Það var svo undur létt að láta berast undan brekkunni að engu skipti
hvort skeiðað var á hjarni eða kafað í brotafæri og hnédjúpum lausasnjó.
Okkur skilaði því vel áfram síðasta áfangann niður að bílnum, þar sem Hall-

Jón á Kirkjulœk hotfir ofan í Keríð.
57