Goðasteinn - 01.09.2007, Qupperneq 68

Goðasteinn 2007
Þrjóska gegn þrjósku
Margt er það fleira sem í minni lifir og upplifað var í haustleitum á Grænafjalli
fyrr og síðar. Ég ætla að bæta við einni frásögn sem tengist fyrirstöðunni í Stóln-
um. Þetta mun hafa verið haustið 1990, ef ég man rétt.
Við hrepptum austanstorm og rigningarhraglanda þennan dag á Framfjallinu.
Féð hafði víða leitað skjóls í giljum og klettaskútum. Á leið minni upp með Graut-
artorfugilinu fann ég nokkrar kindur kúrandi undir klettabrúnum sem teygja sig
upp með gilbörmunum að austanverðu. Það kostaði nokkuð amstur og staut að
stugga þeim niður á götur og þegar ég loks náði upp að Stólnum, var ekki til set-
unnar boðið. Fé var farið að renna yfir gilið austan og neðan við Skollhól og tók
þegar að hækka sig á aftur, vestan við gilið. Rokið sem stóð upp og vestur með
hlíðinni létti undir með hinum fjallsækna fjárhópi sem stefndi sniðhallt upp að
skarðinu austan Þórólfsfells.
Þurfti nú að hafa hraðann á að komast fyrir hópinn. Var þar um brattar og
lausar skriður og skorninga að fara - og á móti rokinu um alllangan veg. Tókst
mér með naumindum að verða fyrir ofan hópinn og stugga honum niður og fram á
rétta leið.
En jafnframt hafði ég komið auga á kindur sem höfðu leitað skjóls í gilinu
austan Skollhóls. Gangnamenn sem komu niður með gilinu urðu þeirra ekki varir
en höskuðu sér á eftir safninu áleiðis niður á götur. Stormurinn kæfði öll hróp og
köll svo að mér tókst ekki að kveðja þá til hjálpar. Taldi ég þó góðar líkur til að
mér tækist að ná kindunum fram úr gilinu og koma þeim fram á eftir safninu.
Komst ég eftir gilbotninum upp fyrir þær en gat svo engu um ráðið í hvora
áttina þær tækju þegar fram úr gilinu kom. Þær völdu þann kostinn sem síður
skyldi og tóku strikið inn eftir en ekki fram. Ég streittist enn á móti rokinu og
komst á hlið við þær og tókst smám saman að þvinga þær niður undir aur en ekki
að snúa þeim við.
Þetta voru 6 kindur og fór fyrir þeim grákollótt ær sem ekki virtist á því að láta
í minni pokann. Rétt vestan við Mið-Kanastaðagilið var ég kominn með þær alveg
niður undir aur, þar sem Gilsá féll með bökkum. En sú grákollótta gerði sér lítið
fyrir og hljóp næstum því í fang mér og svo með hópinn á eftir sér áfram inn eftir
og í átt til fjalls.
Hóf ég nú eftirförina og stefndi inn eftir fyrir neðan þær. Tóku þær þá að
hækka sig á og stefndu upp og austur. Afréð ég nú að breyta um aðferð og hætti
að reyna að fylgja þeim eftir. Taldi ég víst að þær mundu nema staðar ef þær yrðu
ekki varar við eftirför. Gekk ég því alllangt inn eftir áður en ég sveigði aftur til
fjalls og gætti þess að þræða lægðir til þess að þær yrðu mín ekki varar.
66