Víðförli - 01.05.1951, Qupperneq 12

10
VÍÐFÖRLI
um það leyti sem kirkjan öðlast viðurkenningu og stuðning ríkis-
ins. Og Konstantínus keisari er sjálfur dæmi um þennan ósið, því
að hann lét ekki skírast fyrr en á banasæng.
Ef skírn barna er hnignunarfyrirbæri. þá veldur því fráfalli
kirkja 2. og 3. aldar, sú, sein annars stendur fyrir hugskotssjón-
um vorum í meiri ljónta en önnur tímabil kirkjusögunnar. að
postulatímanum einum undanskildum. Og það er ekki heldur úr
vegi að minnast þess, hversu eindregið siðbótarmennirnir bótðust
gegn endurskírendum síns tíma. Höfnun barnsskírnar er gagnstæð
kenningu allra þeirra manna, sem hæst ber í sögu kirkjunnar og
hafa að vitund hinnar almennu kirkju túlkað kristin, biblíuleg
sjónarmið og meginrök af dýpstum skilningi. Karl Barth, sem nú
hefur gengið fram fyrir skjöldu um það að véfengja réttmæti ung-
barnaskírnar, er um það einstæður meðal allra málsmetandi guð-
fræðinga hinna stóru kirkjufélaga fyrr og síðar.
Þótt flestir myndu viðurkenna, að hin kirkjulega erfð og
leiðsögn ágætustu og innblásnustu manna kirkjusögunnar sé íhug-
unarverð í þessu sambandi, þá myndu sjálfsagt margir segja, og
vitanlega með réttu, að úrslitaatkvæðið eigi þó Nýja testamentið
sjálft. Og nú er þannig ástatt, að Nýja testamentið gefur engar
öruggar og óvéfengjanlegar bendingar um þetta. Svo mikið er
víst, að skírn barna er ekki boðin þar og að hvergi er frá því
sagt berum orðum, að börn hafi verið skírð. En hvergi er þetta
heldur bannað. Og hafi skírn barna verið viðsjárverð eða óleyfi-
leg í augum frumkristinna safnaðarleiðtoga, þá er þeim vart annað
ætlanda, en að þeir hefðu látið eftir sig ummæli þar að lútandi,
sem tækju af skarið. Því að þeir höfðu fyrir augum 2 gyðinglegar
athafnir, alkunnar og rótgrónar, sem eru trúarsögulega náskyldar
barnaskírn og hafa hlotið að gera skírn barna að dagskrármáli
þegar á fyrsta skeiði kirkjunnar. Þar er fyrst að nefna, að Gyðing-
ar skírðu heiðingja, sem tóku þeirra trú og þá jafnt börn sem
vaxna. Það er varla hugsanlegt, að postularnir hefðu ekki varað
við eða bannað að skíra börn, hefði þeim þótt ástæða til, þar
sem það var á allra vitorði, að Gyðingar höfðu þennan hátt á í
sínu trúboði, og þótti ekki umtalsvert, heldur sjálfsagt, að börnin