Víðförli - 01.05.1951, Qupperneq 13

SKÍRN — UNGBARNASKÍRN
11
fylgdu foreldrunum og nytu sömu blessunar. I öðru lagi er það
umskurnin, sáttmálatáknið, sem hvert sveinbarn hlaut sem inn-
sigli þess, að það tilheyrði eignarlýðnum. Nú talar Páll (Kol. 2,
11—12) um skírnina sem umskurn Krists. Og skv. Post. 21.21 er
hann ásakaður fyrir þá kenningu sína, að börn heiðing-kristinna
manna skuli ekki umskorin. Það mega heita frátök, að Páll hefði
talað svona óvarlega um skírnina sem umskurn Krists, án þess að
vara jafnframt við því að skíra börn, ef hann hefði talið, að
skírn barna ætti ekki rétt á sér. Og skv. 1. Kor. 7,14 segir hann, að
börnin helgist af foreldrunum. Það kemur ekki beinlínis fram,
hvort ályktun hans hefur verið sú, að þau hafi ekki þörf fyrir að
skírast eða hvort þetta eru einmitt rök hans fyrir því, að börn
kristinna foreldra skuli skírð, en allar líkur benda til hins síðara.
Þá er þess getið, að menn hafi verið skírðir ásamt öllu fólki
sínu (Post. 16,33, 1. Kor. 1,16), þ. e. heimilisfólkinu, konu, hjú-
um -— og börnum, hafi börn verið þar, sem að vísu er ekki sagt,
en fremur er það ólíkleg tilgáta, að svo hafi ekki verið.
Ut frá skilningi fornaldar, sér í lagi Gyðinga, á sambandi for-
eldra og barna, hefði það verið næsta fjarstætt að börnin væru
eftir skilin, þegar foreldrarnir létu vígjast undir drottindóm Krists.
Fjölskyldan var að fornum skilningi lífræn heild. Þögn Nýja
testamentisins um þetta stafar vísast af því, að það hefur þótt svo
sjálfsagt, að börn þeirra manna, sem gengu Kristi á hönd, og
börn kristinna foreldra, öðluðust skírn, að það hefur ekki þótt
orða vert. Þeir, sem neita því, að börn hafi verið skírð í frum-
kristni, taka sönnunarskylduna á sínar herðar. Af þögninni gela
þeir ekkert sannað. Og engir jákvæðir vitnisburðir eru þeim í vil.
Hvað afstöðu Jesú sjálfs snertir, þá er þess að gæta, að hann
hefur yfirleitt ekki gefið nein sundurliðuð fyrirmæli um kirkju-
lega hætti. Hvorki í sambandi við skírn eða kvöldmáltíð setur
hann fram nein ákvæði um það, hvers skuli krafizt af þiggjendum
þessara gjafa. Þegar hann stofnsetti heilaga kvöldmáltíð, voru
karlar einir viðstaddir. Það er ekki vitað, að hann hafi nokkru
sinni tekið fram, að konur skyldu líka hafa aðgang að altarisborð-
inu. Mér vitanlega hefur þó enginn dregið í efa, að kirkjan hafi