Víðförli - 01.05.1951, Qupperneq 53

NIÐUR í BRÁÐAN BREIÐAFJÖRÐ
51
ið saman eftir viðburðinn, sem sagan skýrir frá og hún hefði ekki
getað orða bundizt um þessa óviðjafnanlegu reynslu sína. Ætli
hann hefði ekki þurft að leiða henni fyrir sjónir, að það væri
lítið að marka þessa „frelsun“ hennar? Frelsun mannsins væri
„aðallega fólgin í andlegum þroska, mannviti, þekkingu og kær-
leika,“ alls ekki í „bókstafstrú“ á fvrirgefningu Krists.
Ég hygg, að það sakaði ekki sr. Benjamín að taka þá bróður-
legu ráðleggingu til greina að „hugsa örlítið“ um þetta.
Það er fremur útlátalítið nú á dögum að gera sig merkilegan
yfir þeim, sem grýttu hórkonur fyrir mörgum öldum. Hver veit
nema það lýsti fullt eins miklum andlegum þroska að láta vera
að kasta steinum að „góðum konum“ í samtíð sinni, hvort sem
þær eru fyrir austan eða vestan, fyrir það eitt, að þær viðurkenna
sig eiga Frelsara sínum miklar þakkir að gjalda. Og verið getur,
að það lýsti eins miklum kærleika að neita sér um að varpa
hneykslunum fyrir smælingja, sem á Jesúm trúa. Til eru minni-
stæð orð um þá, sem slíkt láta henda sig.
Hvað konan í Jóh. 8. hefði haft upp úr því, að sr. Benjamín
hefði staðið í sporum Krists á hinni alvarlegu stundu skal
ósagt látið. En væri ekki eins varlegt fyrir hann að 'hugsa sér
sjálfan sig fremur í sporum hennar og ákærenda hennar, í spor-
um syndaranna, sem allir hafa sitt og enginn sleppur við kastljós
hans: Sá yðar, sem syndlaus er. Og ef við, klerkarnir, eigum að
mæla okkur mót við Drekkingarhyl eða á einhverjum öðrum af-
tökustað, þá sting ég upp á, að við stöndum þar hlið við hlið, þeim
megin, sem syndararnir eru, bæði þeir, sem þá töldust „almenni-
legir menn“ og hinir, sem dómana hrepptu og hefjum okkur hvor-
ugur upp í dómarasæti alkærleikans. Ég hygg það báðum örugg-
ast. Og ef þar á að ræða eitthvað nánar um „dómarasvip“ á mönn-
um, þá býst ég við, að nokkuð komi til álita svipurinn á þeim, sem
mjög er gjarnt til að benda á ljótar aftökur og aðrar ódáðir sem
spegilmyndir af hugarfari meðbræðra sinna.
Drekkingarhylur er hryllileg minning um þann misskilning, að
harkan sé vænlegust til siðbóta. En ,,samúðin“ með öllum villu-
götum lætur líka eftir sig sínar minningar og ekki að vita, hvorar