Fróðskaparrit - 01.01.1962, Blaðsíða 98

104
Rasmus Kristen Rasmussen
Ikki bert fyri móðurmáli hansara, donskum, hvørs nútíðarleiðir harm=
aðu hann, og sum hann altíð í ritgerðum sínum royndi at benda inn
á upprunadanskar leiðir, men framum alt fyri føroyskum, ið hann
talaði eins væl, ja, betri enn nógvir føroyingar. Ofta varð við hann
borið upp á mál um føroyskt og um tað stavnhald, Fróðskaparfelagið
hevði kosið sær í málspurninginum — mundi ikki ov mikið vera av»
gjørt, mundi leiðin vera gongd ?
Men svarið var altíð tað sama: »Tit eru á rættari leið, og ikki mugu
tit ivast, tíansheldur geva tykkum undir. Haldið fram, tí eg skal siga
tykkum, at eingin onnur er leiðin gongd máisliga, skal føroyskt mál
liva og við tí føroyingar sum sermerkt tjóð. Aðrar leiðir fara — uttan at
menn tykjast at vita av tí ella at skilja tað — at enda í sjálvtýning!«
Soieiðis var gamli Eiðislæknin. At vísa seg lítillátin og vinsælur.
Men í hugsjónum sínum stældur og treiskur.
Tómligt er, ikki longur at eiga hann at leita til at spyrja, tí hann
var sum fáur góður í ávikum.
Men fløvan frá honum fara vit, sum enn eru á lívi í felagnum, at
kenna t framtíðini. Tí táið hann var farin, kom tað upp, at megin*
partin — útvið 2000 bind — av stóra bókasavni sínum hevði hann
skrivað Føroya Fróðskaparfelagi til, og tað mesta av tí, ið var eftir
hann av peningaognum, at fara í grunn, ið bera skal navn hansara,
og at nýta »sambært lógum felagsins.«
H. D. Joensen.