Fróðskaparrit - 01.01.1962, Blaðsíða 52

58
Ov høgt blóðtrýst
2. Fundus hypertonicus 1: Lívæðrarnar eru mjækkaðar
og ofta ólíkar til tjúktar.
3. Fundus hypertonicus II: Lívæðrar eru uppaftur mjærri,
bláæðrarnar víðkaðar og lykkjutar, og har sum bláæðrar
og lívæðrar skarast um, sæst hitt sonevnda Gunn’s fyri*
brigdi (bláæðrin er samankroyst og liggur av at vísa seg
á lítlum petti hvørjumegin við lívæðrina).
4. Fundus hypertonicus III: Umframt tær broytingar, ið
nevndar eru undir fundus II, síggjast bløðingar spjaddar
um eygnabotnin, ofta saman við týðuliga avmarkaðum
blettum við brunafloti.
5. Fundus hypertonicus IV: Umframt tær broytingar, ið
nevndar eru undir fundus III, kemur fram vørtutroti, ið
minnir um tær broytingar, ið eru at síggja, tá ið sjúklingar
við nývøkstrum í heilanum fáa vørtulop.
Heiliráðlæknar spegilkanna vanliga sjúklingar sínar, og
eg haldi tað vera týdningarmikið, at lækni, ið ger av sjúku
og viðgerð, er fullkønur í hesi kanning, tí at viðgerðar*
denturin er í vissan mun treytaður av, at eygnabotnsbroyt*
ingarnar standa við ella vinda upp á seg. Hjá sjúklingi
við ovtrýsti, ið hevur fingið góða viðgerð, sæst ofta, at
eygnabotnsbroytingarnar minka. Umframt eygnabotnsbroyt*
ingarnar kunnu støddin á hjartanum, hvussu nógv megin»
lívæðrin stígur fram, og breiddin á hjarta* og æðrabulinum
vera leiðbeinandi bæði í sjúkuavgerðini og viðgerðini. Sama
er við electrocardiografisku broytingunum. Hjá sjúklingum
við ovtrýsti hendir í electrocardiogramminum, so hvørt sum
ovtrýstið vindur upp á seg, ein riðil av eyðkenniligum
broytingum, ið byrjar við ásTráviki vinstrumegin og endar
við ovbyrjan vinstrumegin.
Ásfrávikið vinstrumegin vísir seg við, at tað í útlima*
fráleiðingunum kemur djúpt S»skarð í 3. fráleiðing saman
við høgari R*tonn í 1. fráleiðing. I V*fráleiðingunum eru
djúp S1+2 og høg R5+6 at finna. Seinni slætna T1 + 2 og
TVs-j-6 ella verða negativar.
Við væleydnaða viðgerð batnar ofta alt hetta aftur.