Freyja - 01.01.1906, Side 37

VIII. 6.
FREYJA
Til Vonarinnar.
165
Lýsir lífsins ósa
leiö hún snemma í heiði,
ofar sxvi svifin
send af mildri hendi
styrk að veita’ ósterknm,
stilla í sólar hylling
bjartri, sorgar svartan
sortan, ljósi snortinn.
Rœður sínum ráðum
rafurloga vafin,
vekur þróttinn veikum
Vonin, manna sonum,
snertir hvers manns hjarta
hlekki enga þekkir
leiðarstjarnan lýða,
Ijósið sveina og drósa.
Sólin lífsins sæla
sí-björt harms í skýjum,
heldur á heilla eldi
hryggð og sorg útbýggði,
gróðurstrjála staði
strá’r í geislabárum,
helli snýr í höllu,
hjarni lífs að arni.
Mér um fár-reg farinn
fylgd þín reyndist mildi,
—arfi iifð œsl uhvarfa
inn f byrjun hinna.
Bú mér höliu háa,
hrynji’ hún, þú, mín vina,
óðar byggir aðra
öðrum heims á jöðrum.