Morgunblaðið - 08.10.1983, Blaðsíða 37

MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 8. OKTÓBER 1983
37
spor sem þjónusta Willy skildi eft-
ir í lífi svo fjölmargra.
Við kveðjum elskaðan tengda-
son okkar og mág hinstu kveðju í
Frikirkjunni í Reykjavík í dag. Þá
viljum við fara að dæmi Willy og
lofa Guð. Lofsyngja Drottin fyrir
líf þessa unga manns og þakka
fyrir það þrek og þann kraft, sem
Hafdísi var gefinn í þessu harða
sjúkdómsstríði og biðja góðan Guð
að hugga hana og dótturina ungu,
styrkja þær, vernda og blessa á
þeim erfiðu vikum sem framundan
eru, og leiða þær heilar, um lang-
an veg, heim til íslands að nýju.
Eftir sitjum við í söknuði og
hljóðri undrun yfir því að slíkur
Drottins þjónn skuli burtu kallað-
ur svo að segja í upphafi ferils
síns, aðeins 25 ára gamall. En við
beygjum okkur undir Drottins
voldugu hönd og lútum vilja hans,
í Jesú nafni.
Kristín, Hilmar og Brynja.
„Ég fyrir verð mig ekki fyrir
fagnaðarerindið. Það er kraftur
Guðs til hjálpræðis hverjum þeim
sem trúir." (Róm. 1:16.)
Það er erfitt að setjast niður og
skrifa minningargrein um Willy
Hanssen yngri, vegna þess að við
erum að kveðja kæran vin og bróð-
ur í Kristi, ungan Guðs mann. En
nú skal reynt að festa á blað
eitthvað af þeim hugsunum sem
upp hafa komið.
Ef litið er yfir lífsferil hans, þá
er ekki erfitt að sjá þann grund-
völl sem gaf honum festu og ör-
yggi, grundvöll sem öll hans til-
vera snerist um.
Líf Willys snerist um einn út-
gangspunkt, einn einstakling,
Drottin Jesúm Krist. Þau orð Páls
postula, sem vitnað er til í upp-
hafi, mætti auðveldlega gera að
orðum Willys. Hann fyrirvarð sig
ekki fyrir fagnaðarerindið um Jes-
úm Krist og hann boðaði það og
predikaði, bæði í söng, orði og
verki.
Það, sem einkenndi þjónustu
hans sennilega meir en nokkuð.
annað, var óvenjulegur lífskraftur
og gleði, frelsi sem hann hafði ein-
stakt lag á að miðla til annarra.
„Því ekki er Guðs ríki matur og
drykkur, heldur réttlæti, friður og
fögnuður í Heilögum Anda.“
(Róm. 14:17.) Hann boðaði sann-
kallað fagnaðarerindi, einfalt og
ríkt, byggt á Guðs orði.
En af hverju? Við trúðum, er
það ekki? Þessi hópur trúaðra um
allan heim, sem bað og trúði, því
vannst ekki sigur? Þegar fréttin
barst frá Nýja Sjálandi, um að
Willy væri farinn heim til Drott-
ins, neituðu margir að trúa því að
svo væri. Svo margir höfðu jú beð-
ið í gegn þessu krabbameini sem
hrjáði líkama hans. Og framfar-
irnar voru augljósar, Guð bæn-
heyrði. Starfsemi likamans komst
í eðlilegt horf, þó mátturinn væri
enn lítill. Nýrun, sem áður voru
ónýt, unnu nú sitt verk, lungun
læknuðust, öll merki æxla og
krabbameins á líkama hans hurfu,
jú, það fór ekki á milli mála að
Guð svaraði bænum. En svo hætti
hjartað að slá og er það nema von
að við spyrjum ðll, hvers vegna?
En höfum við öll svör? Komum við
nokkurn tíma til með að fá svör
við öllu hér á jörð? Það er mál
manna, að krabbameinið sjálft
hafi ekki dregið hann til dauða, en
hvað þá, því fæst ekki skýrt svar
við. Ákveðin hugsun leitar á hug-
ann. Nokkrum klukkustundum
fyrir dauða sinn, hafði Willy
ákallað Jesúm Krist sérstaklega
ATHYGLI skal vakin á því, að
afmælis- og minningargreinar
verða að berast blaðinu með góð-
um fyrirvara. Þannig verður
grein, sem birtast á í miðviku-
dagsblaði, að berast í síðasta lagi
fyrir hádegi á mánudag og hlið-
stætt með greinar aðra daga. í
minningargreinum skal hinn
látni ekki ávarpaður. Þess skal
einnig getið, af marggefnu til-
efni, að frumort Ijóð um hinn
látna eru ekki birt á minningar-
orðasíðum Morgunblaösins.
Handrit þurfa að vera vélrituð og
með góðu línubili.
og beðið Hann að sækja sig, leyfa
sér að koma heim, sjá Drottin og
vera hjá Honum. Sú hugsun leitar
á hugann, hvort hann, í baráttu
sinni við sjúkdóminn, hafi
fengið að skyggnast inn í dýrð
Drottins. Hvort hann hafi fengið
að sjá eitthvað, sem fær allt annað
til að blikna í samanburði. Og sú
löngun að dvelja í þeirri dýrð hafi
verið yfirsterkari lönguninni að
lifa hér á jörð. „Því lífið er mér
Kristur og dauðinn ávinningur."
(Fil. 1:21.)
Hvert svo sem svarið er, þá vit-
um við að dauðinn hefur aðeins
snert líkamann, en Willy lifir. „Ég
lifi og þér munuð lifa“ sagði Krist-
ur (Jóh. 14:19.).
Þeim, sem Guð elska, samverk-
ar allt til góðs. Missirinn er mikill,
en jafnvel nú þegar má sjá hvað
Guð getur gert í kringumstæðum
sem þessum, og samverkað til
góðs.
Það er víst, að allir þeir, sem
staðið hafa með Willy í baráttunni
og þá ekki síst hans nánasta fjöl-
skylda, bera öll vitni um vöxt og
nýja innsýn, sem fengist hefur á
göngunni um dalinn. Og nú þegar
er vitað um mannslíf sem í þessari
baráttu hafa breyst gjörsamlega,
vegna snertingar Heilags Anda.
011 vonuðum við og vildum
vinna sigur og hafa hann enn hjá
okkur. Kannski hljóma enn spurn-
ingar í hjörtum okkar, hryggðin
og söknuðurinn eiga enn sinn stað
og við sjáum betur en áður hversu
háð við erum Drottni Jesú með
alla hluti. En eins og Willy hefði
hvatt til, verum upplitsdjörf,
hughraust og beinum sjónum
okkar til Jesú Krists og látum
aldrei þagna hróp fagnaðarerind-
isins, sem Willy á svo kröftugan
hátt tók þátt í að boða.
Hafdísi, sem stóð styrk við hlið
eiginmannsins og studdi hann í
hvívetna, og litlu dóttur og svo
Willy eldri og Guðlaugu, Hilmari
og Kristínu, og öllum öðrum ná-
komnum, vottum við samúð okkar
og megi friðarins Guð fylla hjörtu
ykkar áframhaldandi af sínum
Fæddur 27. júlí 1914
Dáinn 1. október 1983
Það húmar að og haustar í huga
mínum. Góður félagi og tryggur í
tímans rás hefur kvatt okkur
hinstu kveðju. Síst óraði mig fyrir
því, að síðustu samfundir yrðu á
hátíðisdegi verkalýðsins sl. vor,
þar sem Árnmar var sem jafnan
áður hinn ótrauði talsmaður
stefnu og hreyfingar, hertur í eldi
kreppuáranna, reynslunni ríkari
af óvæginni lífsbaráttu lengst af,
en fyrst og síðast hugsjónamað-
ur,sem ungur hafði kynnst kenn-
ingum sósíalismans og fylgdi þeim
af rökhyggju og ríkri trúmennsku
alla tíð._
Sannarlega hefðu samfundir við
hann átt að vera tíðari og í sökn-
uði daganna nú er hugsað til
þeirra góðu stunda, er ég hef átt á
heimili þeirra ágætu hjóna, en
alltof sjaldan nú hin síðustu ár.
Ég stend í ógoldinni þakkarskuld
fyrir árveknina og áhugann eld-
lega alla tíð í ötulli baráttu fyrir
sameiginlegan málstað.
Það haustar því að í huga mér
við fráfall góðs vinar.
Með Árnmari er genginn einn af
þessum traustu alþýðumönnum,
sem skynjuðu og skildu sinn vitj-
unartíma, áttu bjargfasta sann-
færingu, sem ekkert fékk bifað.
Umhugsunarlaust var sú sann-
færing ekki fengin, næm og góð
eðlisgreind sá til þess, hann var
ævinlega á varðbergi og aðvaraði,
ef honum þótti brugðið af réttri
leið og gagnrýndi ótæpilega en af
sanngirni, ef aðgerðir og athafnir
hreyfingarinnar beindust af
braut.
En fyrstur var hann jafnan til
liðs, ef á þurfti að halda, hvort
frið og styrk. Þið eruð okkur vitn-
isburður um mátt Drottins. _
Halldór og Árný
í minningu um látinn vin minn,
sem ég bæði virti og þótti ólýsan-
lega vænt um, Willy Hanssen
yngri, skrifa ég þessar línur.
Onéitanlega er hryggð í hjarta
mínu í dag og maður spyr, en fær
engin svör, en eitt veit ég, að um
alla eilífð er hann hjá frelsara sín-
um, honum sem hann dyggilega
þjónaði allt sitt líf og sú fullvissa
er sem ljós í þessu skammdegi.
Ég kynntist Willy fyrir mörgum
árum og ég verð að segja að það
hafa fáir haft eins mikil áhrif á líf
mitt og einmitt hann, og því betur
sem ég kynntist honum sá ég yfir
hversu sjaldgæfum persónuleika
hann bjó. Staðfesta og uppgerður
hugur, hugrekki og gamansemi,
þrautseigja og sterkur vilji ein-
kenndu allt hans verk og allt hans
líf, þessa unga, hrausta og mynd-
arlega manns, sem fullur var af
hæfileikum og lífsþrótti og ég segi
í dag að sannarlega er skarð fyrir
skildi.
Mig skortir orð til að lýsa því
sem í brjósti mínu býr, nú við
fráfall hans. Það er eins og hluti
af mér sjálfum sé sniðinn af, en
dauðinn er nokkuð sem mætir
okkur öllum og þar fáum við engu
breytt og engu frestað.
Fyrir um þremur árum gekk
hann að eiga yndislega unga konu,
Hafdísi að nafni, sem ég sam-
hryggist innilega og votta samúð
okkar hjónanna, en hún er einmitt
systir konu minnar og á milli
okkar og Willy og Hafdísar urðu
fljótt ákaflega sterk bönd og þessi
vináttubönd styrktust æ meir er
timar liðu, en „Drottinn gaf og
Drottinn tók, lofað veri nafn
Drottins" og eins varð það nú að
Drottinn kallaði hann heim og því
kalli hlýddi hann með gleði trúi ég
og reyndar veit að svo var.
Það er bæn mín og hjartans ósk
að geta verið Hafdísi styrkur og
sýna minningu látins eiginmanns
hennar virðingu og hvenær sem
sem var á félagsvettvangi flokks-
ins, en fáir sóttu fundi betur en
hann, eða vegna framboðs til
sveitarstjórnar, þar sem hann var
með frá upphafi, vökull og einarð-
ur liðsmaður.
Ég kynntist honum fyrst að
marki í verkalýðshreyfingunni, í
félaginu heima, þar sem ég hafði
verið valinn til forystu og þurfti
sannarlega að reiða mig á þá, sem
eldri og reyndari voru.
Árnmar hafði mótast í and-
rúmslofti mikilla sviptinga á sviði
stjórnmála og verkalýðsbaráttu á
Eskifirði, þar sem faðir hans stóð
löngum í fylkingarbrjósti með
þeirri einörðu sveit sósía’ista, sem
settu mark sitt á Eskifjörð um-
fram aðra staði.
Það var því gott að leita til
hans, enda var hann lengi í trún-
aðarráði félagsins og ævinlega
hvetjandi til sóknar fram á við.
Árnmar var glöggur maður og
fróður um margt, glettinn og
spaugsamur og hafði jafnan svör á
hraðbergi í umræðum um hin
margvíslegustu málefni. Hann var
mikill verkmaður og góður, meðan
honum entist heilsa, einkum voru
rómuð handtök hans, snör og ör-
ugg við fiskverkun, þar sem flýtir
og verklagni fóru saman.
Allt fram til síðustu ára átti
hann kindur og búskapur var snar
þáttur í lífsbjörg þeirra hjóna
lengi.
Ærnar hans báru vitni fjár-
mannsins varðandi alla umhirðu
og afurðir voru eftir því. Síst
skyldi þó þætti Sigríðar konu
hans, þeirrar atorkukonu, gleymt í
því sambandi.
Samhent og ötul unnu þau að
því sem öðru.
þörf krefur að geta orðið að ein-
hverju liði, svo sannarlega yrði
heiðurinn minn.
Ég vil að lokum endurtaka sam-
úðarkveðjur okkar til Hafdisar og
einnig til foreldra hins látna og
tengdaforeldra og allra þeirra
fjölmörgu vina hans, þeirra, sem
reyndar eru óræk staðfesting orða
minna hér, sem hefðu getað orðið
svo miklu fleiri en ég læt þetta
nægja um leið og ég þakka Guði
fyrir að hafa fengið að kynnast
Willy og vinna með honum á akr-
inum, það var mér ómæld ánægja,
mikill heiður og lærdómur.
Loftur Guðnason
„I will sing, your song Lord“
„Ég vil syngja, þinn söng Drott-
inn,“ er stef úr sálmi, sem til varð
á samkomu þar sem Willy kom
fram og lofaði Drottin í söng og
orði.
Við sáum Willy aðeins í örfá
skipti sem söngvara og ræðu-
mann, en í hvert eitt sinn fylgdi
því sú blessun sem Guðs heilagi
Andi einn fær veitt.
Við getum sagt eins og læri-
sveinarnir á veginum til Emmaus,
þegar Jesús hafði slegist í för með
þeim: „Brann ekki hjartað í okkur
meðan hann talaði við okkur á
veginum og lauk upp fyrir okkur
ritningunum?" Guð hafði gætt
þennan unga mann einstökum
hæfileikum til þess að boða fagn-
aðarerindið og hann var þegar
þekktur víða um heim. Hann
samdi flest lögin sem hann söng,
orti texta og hafði þegar sungið
inn á nokkrar plötur.
Það var heillandi að heyra hann
syngja og hann náði að snerta
strengi hjartans með rödd sinni.
Hann átti þá náðargáfu frá Guði
að lækna sjúka, bera fram spá-
dóma, leggja hendur yfir fólk og
blessun heilags Anda fylgdi.
Hann var útvalinn, eins og segir
í Post. 9.15. „Þessi maður er mér
útvalið ker.“
Líf hans var að syngja söng
Drottins inn í hjörtu þeirra, sem
Fáein brot úr æviferli Árnmars
skulu rakin hér.
Hann fæddist 27. júlí 1914 á
Norðfirði. Foreldrar hans voru
hjónin Guðlaug Guðnadóttir frá
Vöðlum og Andrés Eyjólfsson
verkamaður úr Sandvík.
Árnmar átti 3 alsystkini, Eyjólf,
búsettan í Hafnarfirði, og tvíbura-
systkinin Jóhann og Sigurborgu,
sem bæði eru látin. 3 börn þeirra
hjóna dóu ung.
Andrés faðir hans kvæntist aft-
ur Guðnýju Stefánsdóttur og áttu
þau 3 börn, Guðrúnu, á Sauðár-
króki, og Jón og Elís, búsetta á
Eskifirði.
Foreldrar Árnmars fluttu til
Vaðlavíkur þegar hann var um 3ja
ára, en til Éskifjarðar fluttu þau,
þegar hann var um 10 ára aldur og
þar var síðan æskuheimili hans.
Hann fór ungur að vinna, 15 ára
fór hann á vertíð og var á vetrar-
vertíð á Hornafirði, í Sandgerði og
Keflavík s.s. þá var títt um unga
menn, en síldveiðin var svo stund-
uð á sumrum.
Hugur Árnmars stóð mjög til
smíðanáms, en þröngur efnahagur
og kröpp kjör leyfðu ekki slíkan
munað.
Vorið 1944 flyst hann til Reyð-
arfjarðar og hefur búskap í
Minning:
Árnmar Andrés-
son Reyðarfirði
ekki.þekktu Jesúm. Þeirra sem
lifðu án hans, vissu ekki að þeir
eiga lifandi frelsara, sem elskar
syndara og reisir fallna á fætur,
fyrirgefur og gleymir.
í dag stöndum við agndofa,
söngurinn er þagnaður, en samt
lifir hann í ljúfsárri minningu og
við horfum til himins og spyrjum:
„Drottinn, af hverju?" Við skiljum
ekki það sem skeð hefur, en Drott-
inn „Verði þinn vilji svo á jörðu
sem á himni“. Hugurinn lyftir sér
á vængjum morgunroðans, horfir
á og sér svo sem í skuggsjá mynd-
ina sem dregin er upp í Opinber-
unarbókinni 7.9. „Mikill múgur,
sem enginn gat tölu á komið, af
alls kyns fólki og kynkvíslum og
lýðum og tungum.
Þeir stóðu frammi fyrir hásæt-
inu og frammi fyrir lambinu,
skrýddir hvítum skikkjum- og
höfðu pálmagreinar í höndum. Og
þeir hrópa hárri röddu: „Hjálp-
ræðið heyrir til Guði vorum, sem í
hásætinu situr, og lambinu."
Allir englarnir stóðu kring um
hásætið og öldungana og verurnar
fjórar.
Og þeir féllu fram fyrir hásæt-
inu á ásjónir sínar, tilbáðu Guð og
sögðu:
Amen, lofgjörðin og dýrðin,
viskan og þakkargjörðin, heiðurinn og
mátturinn og krafturinn sé Guði
vorum um aldir alda. Amen.
Við vitum að Willy Hanssen er
meðal þessa fólks og þrá okkar er
að fá einnig að vera þar, ekki
vegna þess að við verðskuldum
það, heldur aðeins fyrir náð og
aftur náð. Þangað til skulum við
láta óminn af söngnum hans Willy
hvetja okkur til þess að segja þeim
söguna um Jesú, sem ekki þekkja
hana. Megi Drottinn reisa upp á
meðal okkar ungt fólk, sem syngur
— „Ég vil syngja, þinn söng Drott-
inn“. Sönginn þinn hvað sem það
kostar mig.
Drottinn, sefa þú sorg ungrar
eiginkonu, dóttur og allra að-
standenda.
Lára og Jóhann
Bakkagerði og þar stóð heimili
hans til æviloka.
Heitkona hans þá var Sigríður
Gunnarsdóttir, en þau gengu í
hjónaband 27. júlí 1946.
Sigríður er af þeirri alkunnu
Bóasarætt, dóttir hjónanna Mar-
grétar Friðriksdóttur og Gunnars
Bóassonar útvegsbónda. Sigríður
ber bestu einkenni ættar sinnar,
Ijómandi eðlisgreind og fágætan
dugnað. Börn þeirra hjóna eru
Andrés Friðriksson, á Reyðarfirði,
kona hans er Ósk Svavarsdóttir og
eiga þau 3 börn; Gunnar, búsettur
á Tálknafirði, kona hans er Guð-
björg Friðriksdóttir og eiga þau 3
börn; Margrét Björg, búsett í
Reykjavík, eiginmaður hennar er
Benedikt Stefánsson og eiga þau
einn son; Guðlaug Sigurbjörg, bú-
sett í Reykjavík, eiginmaður
hennar er Gylfi óskarsson og eiga
þau tvö börn; Pétur, búsettur í
Vestmannaeyjum, kona hans er
Anna Úrban og eiga þau tvö börn;
Anna Jóna, búsett á Reyðarfirði,
eiginmaður hennar er Guðmundur
Pétursson og eiga þau tvö börn og
yngst er Guðný Fjóla, við nám í
Reykjavík, en unnusti hennar er
Unnar Eiríksson.
Gunnar og Guðlaug áttu bæði
eitt barn áður en þau gengu í
hjónaband og Andrés á einn
stjúpson.
Öll eru þau systkini mesta
manndómsfólk og vel látin í hví-
vetna.
Og nú er Árnmar horfinn af
sviði og hinsta kveðjan komin.
Trúr og sannur félagi, þar sem
aldrei bar fölskva á. Drjúgt starf
er að baki, þegar dagleið þrýtur.
Fyrir samfylgdina og fágætan
stuðning alla tíð eru færðar hug-
heilar þakkir. Fátt er dýrmætara
á lífsleiðinni en slík fylgd. En dýr-
mætust er minning þeirra, sem nú
syrgja eiginmann, föður, tengda-
föður og afa, sem gaf þeim öllum
svo mikið af auði hjarta síns. Ein-
lægar samúðarkveðjur eru sendar
þeim öllum.
Það er hlýtt og bjart um minn-
ingu Árnmars Andréssonar.
Blessuð sé hans minning.
Helgi Seljan