Morgunblaðið - 08.10.1983, Blaðsíða 44

44
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 8. OKTÓBER 1983
'Attu herbergi <r\é& góðu ótsýni
yfir loorgina ?"
ást er ...
... að segja henni að hún sé
honum allt.
TM Reg U S Pdt Off ali rights reserved
e 1983 iOS Angeles Times Syndicate
Nú ertu búinn aó sitja þarna í 5
tíma og bíða eftir hverju ... ????
HÖGNI HREKKVISI
£R ENö/M p'Öt&'A MATSEPLl ! "
Varla nema ein leið fær
— að leyfa hundahald undir ströngu eftirliti
Jóhann Helgason skrifar:
„Velvakandi.
Þ6 að það sé e.t.v. að bera í
bakkafullan lækinn, langar mig til
að ræða svolítið um hundahald.
Og þá ætla ég fyrst að lýsa
óánægju minni með allt það fólk,
sem er að skrifa í blöðin af að því
er virðist einskæru hatri á hund-
um; það er jafnvel að amast við
dýrunum gjörsamlega að ástæðu-
iausu. Það lætur ekki svona, þó að
það séu kettir og hestar úti um
allt.
Hundurinn er jafngamall
manninum hér á íslandi, manns-
ins besti vinur frá upphafi. Og
hann er meira en vinur; oftlega
hefur hann bjargað mannslífum.
Við eigum björgunarhunda, blóð-
hunda sem rekja slóð þeirra sem
týndir eru. Það eru hundar sem
teyma blint fólk. Eða fjárhund-
arnir?
En auðvitað hafa hundar skap
engu síður en menn; þeir þurfa
heimili, mat, umönnun, ferskt loft
og hreyfingu. Það er alveg sama
hver tegundin er.
Það er ekki von til þess að vel
fari, þegar 10—15 æstir lögreglu-
þjónar koma á vettvang til þess að
meðhöndla hræddan hund. Eins
og um daginn þegar þeir skutu
hundinn á Framnesveginum, enda
þótt hann væri farinn að róast,
eftir að hafa verið æstur upp fyrr
um daginn. Ég held að það sé kom-
inn tími til að rýna dýpra í dýra-
verndunarlögin, þó ekki væri
nema til að kanna, hvort lögreglu-
menn hafi yfirleitt leyfi til að
bregðast svona við.
Fólk talar um, að hundar eigi að
vera í sveit. Þetta er mesti mis-
skilningur. Hundur, sem alinn er
upp hjá eiganda sínum hér í
Reykjavík, mundi hreinlega vesl-
ast upp í sveit. Hundi líður alla-
jafna best, þar sem hann er alinn
upp, alveg sama hvort það er í
sveit eða borg.
Það er talað um hundaæði. Það
er gjörsamlega óafsakanlegt, að
hundurinn, sem skotinn var á
Framnesveginum, skuli ekki hafa
verið krufinn. Auðvitað gat komið
í ljós, að hundurinn hafi verið með
hundaæði, og því var sjálfsagt ör-
yggisatriði að ganga úr skugga um
það. Ég held samt, að í þessu sam-
bandi séu kettirnir miklu hættu-
legri smitberar. Sýkingin getur
borist með skipsrottum eða mús-
um hvaðanæva og kettirnir komið
henni áfram.
Fólk sem á í erfiðleikum, er illa
haldið af streitu og ójafnvægi,
ætti að finna sér aðra leið til út-
rásar en að skrifa um hundahald.
Það er eins gott að gera sér
grein fyrir því sem allra fyrst, að
það verður aldrei hægt að útiloka
hundahald. Ástæðan er einfald-
lega sú, að hundurinn er svo ná-
tengdur manninum, að þar verður
ekki skilið á milli, ekki einu sinni í
bæ eða borg. Þá er varla nema ein
fær leið í þessu máli: að leyfa
hundahald undir ströngu eftirliti,
með viðurlögum við brotum á
reglugerðum þar að lútandi. Afar-
kostir í þessu efni leiða okkur í
ógöngur."
Reykvísk
só, Selfossi, skrifar:
„Velvakandi.
Ég las fyrir nokkru í dálkum
þínum kvæðiskorn, sem ég kann-
aðist við. Eftir smáleit fann ég það
í fórum mínum. Heitir það
Tunglskinssöngur vinnukonunnar
og er í smápésa sem út kom 1936
og heitir „Reykvísk ástaljóð". Að
auki eru í pésa þessum eftirtalin
kvæði: Vísur farmannsins, tísku-
konan, Bifreiðarslysið, Algeng
ástasaga.
Nú langar mig til að spyrja:
Hver gerði þessi ljóð? Eru þau úr
revíu eða öðrum gamanmálum.
Orðarugl hefur slæðst inn í
kvæðiskornið í blaðinu, svo að ég
sendi ljósrit af því, ef þið viljið
gera samanburð."
Þessir hringdu . . .
Hverjir gefa leyfi
til þessara
fjárútláta?
Jarl Jörundsson hringdi og
hafði eftirfarandi að segja: —
Undanfarið hafa hin ýmsu
launþegasamtök mikið aug-
lýst í fjölmiðlum. Vafalaust
hefur þetta kostað hina kjara-
skertu launþega stórar upp-
hæðir. Nú langar mig til að fá
upplýst: 1) Hvaða sjóðir kosta
þetta? 2) Er svona auglýsinga-
herferð á „fjárhagsáætlun"
hinna ýmsu samtaka? 3)
Hverjir gefa leyfi til þessara
fjárútláta?
ástaljóð
Tunglskinssöng-
ur vinnukonunnar
Lag: „When it is springtitnes in the Rockys“
Ég var ung, og fór glöð um minn æskustig,
ég var átján vetra þann dag
er hann kom, og hann sá og hann sigraði mig
því hann song þetta töfrandi.
Það var blikandi tunglskin í borginni þá
er hann bað mig að ganga með sér.
Hann var útlendur dáti svo dökkur á brá,
hann var draumur, — og minn kavaler.
Hann var svo voðasætur!
Nú vaki ég hverja nótt. —
Regnið við gluggann grætur,
þá græt ég líka hljótt.
Ég sit hér ein í sorgum
og syrgi horfinn vin,
hjá björtum draumaborgum,
við bleikfölt mánans skin.
1
Hann fylgdi mér heim þetta himneska kvöld,
og hjartað mitt barðist svo tltt.
Og máninn sem gægðist inn um glugganna
tjöld
hann gat þar á dulmálin hlýtt.
Ég skildi ekki orðin, — en ein ég veit,
hve ástin hans logaði og brann.
Og augun hans glóðu svo glampandi heit,
— svo gerði ég alt fyrir hann.
Hann var svo voðasætur!
o.s.frv.
f tungiskini kom hann, í tunglskini fór,
þessa töfrandi skammdegisnótt.
Á útlendu máli hann eiða mér sór,
og alt þétta gerðist svo fljótt,
að er morgunninn kom bæði kaldur og grár,
í hvílunni vakti ég ein.
Og frúin var gustmikil, svipþung og sár,
og söng mér ei ástaljóð nein!
En hann var svo voðasætur!
o.s.frv.
Úr vistinni fór ég er veturinn leið.
Nú vagga ég dökkeygðum svein. —
Ég trúi ekki framar á útlenskan eið,
fyrst örlögin gerðu mér mein.
Nú festi ég ráð mitt og flyt upp í sveit,
því fimmtugur ekkill mín bað.
En með þangað flyt ég eitt mánaskinsheit
því minningin lifir um það.
Hann verður svo voðasætur
ég vagga' honum hverja nótt.
En ef regnið við gluggann grætur,
þá græt ég líka hljótt.
Þá sit ég ein í sorgum,
og syrgi horfinn vin,
hjá björtum draumaborgum,
við biáfölt mánaskin.
Skrifið eða
hringið til
Velvakanda
Velvakandi hvetur lesendur til
að skrifa þættinum um hvaðeina,
sem hugur þeirra stendur til —
eða hringja milli kl. 11 og 12,
mánudaga til fostudaga, ef þeir
koma því ekki við að skrifa.
Meðal efnis, sem vel er þegið,
eru ábendingar og orðaskipti,
fyrirspurnir og frásagnir, auk
pistla og stuttra greina. Bréf
þurfa ekki að vera vélrituð, en
nöfn, nafnnúmer og heimilisfóng
verða að fylgja öllu efni til þátt-
arins, þó að höfundar óski nafn-
leyndar.
Sérstaklega þykir ástæða til að
beina því til lesenda blaðsins
utan höfuðborgarsvæðisins, að
þeir láti sinn hlut ekki eftir liggja
hér í dálkunum.