Morgunblaðið - 04.07.1989, Blaðsíða 42

MQRGUNBLAEHÐ >ÞRIÐJUDAGUR- 4. JÚLÍ 1989
Anna S. Leopolds-
dóttir - Minning
Fædd 29. september 1944
Dáin 26. júní 1989
Hún Anna er dáin! Þetta hljómar
svo einkennilega þegar hugsað er
nokkra mánuði aftur í tímann og
mynd hennar dregin fram, hún var
ánægð og ætiaði að vinna sigur á
þeim sjúkdómi sem hafði verið
skuggi hennar á fjórða ár, hún átti
sér drauma og hún átti sér vin.
Lífið hafði svo sannarlega ekki
verið neinn dans á rósum hjá henni
Önnu Sigurbjörgu Leopoldsdóttur,
en hún naut þess í svo ríkum mæli
að vera innan um fólk, bæði vini
og vandamenn að hún lét það ekki
eftir sér að eyðileggja þær stundir
með því að bera erfiðleika á torg
og oft hefur fólk vanmetið aðstæð-
ur hennar einmitt vegna þess.
En það sem gerðist fyrir þrem
mánuðum í lífi hennar, sá sjúk-
dómur, heilahimnubólgan, bókstaf-
lega heltók hana á örstuttum tíma
og þeirri hetjulegu baráttu sem hún
háði verður ekki lýst með fátækleg-
um orðum, það geta þeir dæmt um
sem fylgst hafa með sjúkdómslýs-
ingu hennar þennan tíma. En aldrei
hefur nokkur manneskja sem ég
þekki þurft að taka annað eins út
og hún þegar heilahimnubólgan var.
á undanhaldi, allt sem hún þurfti
að ganga í gegnum þennan tíma
er svo hræðilegt og svo ótrúlega
mikið að undrun vakti. Þá kom sér
vel að hafa stjóm á skapi sínu,
geta tekið því sem að höndum bar
með stillingu og æðruleysi og bros-
að gegnum tárin.
Guð minn góður, því ertu svona
miskunnarlaus, af hverju er sumt
fólk látið kveljast svona mikið?
Hversu oft síðustu mánuði hefur
fólkið hennar Önnu ekki hugsað
svona og kvalist með henni og ekk-
ert getað gert, en hetjan okkar er
fallin fyrir fullt og allt. En minning-
in um elskulega mágkonu og mína
bestu vinkonu lifir og ekkert fær
tekið frá mér sem ég skal geyma
í hjarta mínu það sem eftir er ævi
minnar.
Hún Anna Sigurbjörg, eins og
hún hét fullu nafni, fæddist í
Reykjavík, þann 29. september
1944, þeim hjónum Maríu Magnús-
dóttur og Leopold Jóhannessyni,
hún var frumburður þeirra og eina
dóttir, en saman áttu þau 3 börn.
Auk hennar Magnús, f. 1946, og
Hall, f. 1948. Þegar Anna var 10
ára slitu foreldrar hennar samvist-
ir, en einmitt þá byijar lífsbaráttan
fyrir alvöru hjá Maríu og bömunum
hennar þrem. Þau voru eftir ein i
litla húsinu við Hlíðarveg 33 í Kópa-
vogi, húsið sem átti bara að vera
bráðabirgðahús þar til byggt yrði
annað og betra hús á lóðinni, en í
litla húsinu bjuggu þau í sautján
ár og þrátt fyrir baslið í Kópavogin-
um var þetta helgur reitur. Kópa-
vogurinn og þá sérstaklega Kópa-
vogsbúar voru alveg einstakir og
fram á þennan dag er ég kynnt
fyrir gömlum Kópavogsbúum með
mikilli virðingu.
Með ótrúlegri sparsemi og ráð-
vendni tókst Maríu að ala börn sín
upp og koma þeim til manns og
gott betur. Það bættist 4. barnið í
hópinn þegar Anna var 17 ára 1961,
Elvar Steinn Þorkelsson, litli bróðir
og augasteinninn þeirra allra.
Anna lærði strax á unga aldri
að fara vei með bæði andleg og
veraldleg efni sem reyndist henni
gott veganesti í lífinu og eitt er
víst, sem best kom í ljós þessa 3
mánuði sem hún lá helsjúk á Landa-
koti, að milli móður og dóttur lá
þráður sem aldrei slitnaði, en varð
sterkari og sterkari þegar neyðin
stækkaði, þær miðluðu hvor ann-
t
Ástkær eiginkona mín,
FANNEY EYJÓLFSDÓTTIR
frá Brúsastöðum,
Hafnarfirði,
lést í St. Jósefsspítala að morgni 3. júlí.
Jón Sigurðsson.
t
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir og amma,
SIGRÍÐUR ÁRNADÓTTIR,
frá Landakoti, Sandgerði,
Hringbraut 92a, Keflavík,
lést í Sjúkrahúsi Keflavíkur 2. júlí. Jarðarförin auglýst síðar.
Lilja og Margrét Karlsdætur,
tengdasynir og barnabörn.
t
Móðir okkar,
INGIBJÖRG K. LÁRUSDÓTTIR,
Fjölnisvegi 20,
Reykjavik,
verður jarðsungin frá Fossvogskirkju miðvikudaginn 5. júlí kl.
15.00.
Sigurbjörg Ó. Bergsdóttir,
Björn L. Bergsson.
t
Móðir okkar, tengdamóðir, amma og langamma,
KATRÍN KRISTÍN HALLGRÍMSDÓTTIR (KAJA),
Dragavegi 6,
lést í Hátúni 10b þann 30. júní.
Jarðarförin auglýst síðar.
Sigurlaug Marinósdóttir, Jens Guðmundsson,
Hallgrímur Marinósson, Arndís Sigurbjörnsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
arri af svo mikilli blíðu og nær-
færni að undrun sætti. María sér
nú á eftir einkadóttur sinni sem hún
unni svo mjög. Anna átti fleiri
systkini en að framan greinir því
Leopold giftist aftur. Seinni kona
hans er Olga Sigurðardóttir og
eignuðust þau 4 börn saman, Jó-
hönnu, f. 1956, Sigurð, f. 1957,
Leif, f. 1965, og Margréti, f. 1967.
Heimili þeirra var lengst af í Hreða-
vatnsskála í Borgarfirði, sem var
ekki eingöngu heimili þeirra, heldur
einnig hinna barnanna og barna-
bamanna því fjölskyldan stækkaði.
Anna átti þar oft athvarf, hafði
m.a. vetursetu þar með elsta barn
sitt á öðru ári, Þórhall Björnsson,
f. 31. 3. 1965, þann vetur kynnist
hún Gunnari Má Ingólfssyni, frá
Sauðárkróki, sem þá var að læra
mjólkurfræði og giftust þau síðar.
Saman eignast þau 2 börn, Unnar
Þór, f. 11. janúar 1968, og Maríu
Sif, f. 17. maí 1971. Anna og Gunn-
ar stofna sitt fyrsta heimili á Sauð-
árkróki, á Skógargötu 9, í litlu
húsi. Þá strax er fjölskyldan orðin
stór fyrir ungt fóik því þeim var
fæddur sonurinn Unnar Þór og
þremur árum seinna fæðist þeim
dóttirin María Sif. Nokkru síðar
ráðast þau í byggingu nýs íbúðar-
húss í Víðihlíð 29, sem átti að verða
þeirra framtíðarheimili, en margt
fer öðruvísi en fólk ætlar og árið
1979 flytur Anna aftur suður á
bóginn með fjölskyldu sína til Sel-
foss og þar búa þau í u.þ.b. 3 ár.
En upp úr því slíta þau endanlega
samvistir og Anna byijar sína
lífsbaráttu upp á eigin spýtur með
bömin sín öll. Enga manneskju
þekki ég sem gat komist eins vel
af og hana Önnu. Af ekki miklum
tekjum tókst henni að komast yfir
húsnæði fyrir þau í Tunguseli 8 í
Reykjavík, eftir þó nokkrar hrakn-
ingar í leiguíbúðum.
Yfir Önnu var mikil reisn, hún
var góðum gáfum gædd, glæsileg
á velli og hafði góða kímnigáfu,
heiðarlegri og nákvæmari mann-
eskju þekki ég ekki. Ég hugsaði
það oft í gegnum árin að ef allir
væm eins nákvæmir og hún væri
margt betra í mannlífinu en það
er. Að Önnu standa í báðar ættir
mikið merkisfólk, heiðarlegt, vinnu-
samt og sterkir persónuleikar, sem
hver maður gæti verið stoltur af
að tilheyra. Okkar kynni hófust
þegar ég giftist bróður hennar,
Magnúsi, 1968, með okkur tókust
strax góð kynni sem aldrei bar
skugga á. Margs er að minnast á
yfir 20 ára tímabili. Sérstaklega er
mér minnisstætt veturinn langa
þegar við hjónin lentum í verulegum
erfiðleikum þá hringdi hún í mig
sem oftar og spurði hvað hún gæti
gert og ég sagði: Ég vildi að þú
værir komin til mín (en hún bjó á
Sauðárkróki og ég í Kópavoginum).
Hún sagði: „Ég kem“, sem hún
gerði daginn eftir og var hjá mér
um tíma. Hún var svo ótrúlega góð
og nærfærin. Því miður voru oft
vegalengdir á milli okkar, en við
nýttum tímann vel, spjölluðum,
saumuðum, pijónuðum og margt
margt fleira. Margs er að sakna,
en söknuður bama hennar óharðn-
aðra verður samt mestur, góður guð
gefðu þaim allan þann styrk sem
þau þurfa, einnig ungu norsku
tengdadótturinni, sem í annað skipti
kemur til íslands, við erfiðar að-
stæður. Foreldrum, systkinum og
öllum aðstandendum votta ég mína
dýpstu samúð í sorg þeirra og sökn-
t
Hjartkær móðir okkar,
ELÍN HELGA ÞORKELSSON,
Lundarbrekku 2,
Kópavogi,
andaðist í Landspítalanum laugardaginn 1. júlí.
Jóhanna Gísladóttir,
Rannveig Gísladóttir,
Ingibjörg Gisladóttir.
t
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar, tengdafaðir og afi,
ÞÓRODDUR INGVAR JÓHANNSSON,
Eikarlundi 22,
Akureyri,
andaðist 2. júlí.
Margrét Magnúsdóttir,
Ingvar Þóroddsson, Sigríður Vilhjálmsdóttir,
Svaldts Þóroddsdóttir, Grétar Örlygsson,
Berghildur Þóroddsdóttir, Vignir Már Þormóðsson
og barnabörn.
t
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar, tengdafaðir, afi, sonur,
tengdasonur og bróðir,
ÞÓRIR ARNAR SIGURBJÖRNSSON,
Fannarfelli 8,
lést föstudaginn 30. júni. Jarðarförin auglýst síðar.
Guðbjörg S. Oliversdóttir,
Lára Þórisdóttir,
Rakel Þórisdóttir,
Oliver Þórisson,
Valgerður Þórisdóttir, Indriði Jónsson,
Samúel Ingi Þórisson, Linda Baldvinsdóttir,
Gunnhildur Þórisdóttir, Haukur Sigurðarson,
Hrafnhildur Jóna Þórisdóttir,Þórir Björgvinsson,
Valgerður Anna Eyþórsdóttir,
Sigurbjörn Einarsson,
Lára Einarsdóttir,
Hafdís Ófeigsdóttir
og barnabörn.
uði. Blessuð sé minning hennar.
Björk Valsdóttir
Það var síðsumars 1960 og ég
var búin að fá skólavist á héraðs-
skólanum á Laugarvatni um vetur-
inn en hafði brugðið mér á ball í
Sigtúni eina helgi áður en ég færi
austur yfir heiði. Þar tók ég eftir
hávaxinni og glæsilegri stúlku á
mínu reki,._sem ég hafði aldrei séð
áður. Mér varð starsýnt á hana því
hún bar sig svo vel. Ékki áttum við
orðaskipti þá, og það var ekki fyrr
en kom á Laugarvatn að við skóla-
félagarnir Anna Leopoldsdóttir
kynntumst og bundumst þeim vin-
áttuböndum, sem aldrei hafa rofnað
síðan.
Hún var tryggur vinur, hjartahlý
og lagði jafnan gott til allra, tók
þátt í sorg þeirra og raunum þegar
á móti blés, en gladdist jafn inni-
lega með þeim þegar vel byijaði.
Anna var æðrulaus í mótlæti og
þegar hún lá banaleguna undraðist
ég oft lífsvilja hennar og ótrúlegt
skopskyn mitt í hræðilegum þján-
ingum.
Anna Leopoldsdóttir var dóttir
Leopolds Jóhannessonar, sem oftast
er kenndur við Hreðavatnsskála í
Norðurárdal og konu hans, Maríu
Magnúsdóttur. Hún átti elsta son
sinn, Þórhall, sem nú býr í Noregi,
með Birni Ólafssyni, en síðar kynnt-
ist hún eiginmanni sínum, Gunnari
Má Ingólfssyni, mjólkurfræðingi frá
Sauðárkróki, og átti með honum
Unnar Þór og Maríu Sif, sem búa
í Reykjavík. Eftir að þau Gunnar
slitu samvistum flutti hún ásamt
börnum sínum til Reykjavíkur og
vann þar við skrifstofustörf meðan
henni entist heilsa.
Anna safnaði ekki veraldlegum
auði, en samt var það eins og að
koma inn í ríkidæmi að heimsækja
hana, hvar sem hún bjó, svo lagið
var henni að nýta á smekklegan
og listfengan hátt það sem til féll.
Hún lét ekki lítil efni aftra sér frá
því að njóta þess sem gladdi augu
hennar. Ég man eftir því, þegar hún
leigði sér málverk til að hafa á
veggjunum, og öllu stússinu sem
fylgdi því, að skipta um verk þegar
þurfti og hengja upp ný.
Mér er efst í huga þakklæti fyrir
að hafa kynnst Önnu og átt hana
fyrir vinkonu. Hún hafði alltaf svo
mikið að gefa öðrum, og þrátt fyrir
hennar egin erfiðleika og veikindi
síðustu árin hafði hún alltaf tíma
til að fylgjast með öðrum, hjálpa
þeim og hugga. Það var yfir henni
reisn og hana prýddu allir þeir kost-
ir og eiginleikar, sem stundum eru
tileinkaðir höfðingjum.
í stuttri minningargrein er ekki
hægt að skýra vináttu sem skapast
og verður svo sterk, að ekkert slær
á hana fölskva. Það er eins og tveir
hugir mætist og verði samstiga í
gegn um tíðina jafnvel þótt fjöll og
landsfjórðungar skilji þá að. Sorg-
ina er ekki heldur hægt að skil-
greina. Það gera skáld. En mig
langar til að segja, að Anna var
mér mjög kær. Það er grimmilegt
að hún skyldi ekki fá að lifa leng-
ur, því hún kunni svo vel að njóta
þess að vera til. Vináttu okkar á
ég meðan ég lifi. Við í Garðabænum
og fjölskylda mín öll sendum for-
eldrum hennar, börnum og systkin-
um samúðarkveðjur, ojg þá ekki síst
Maríu, móður hennar, sem misst
hefur bæði dóttur og vin. Megi Guð
blessa minningu Önnu, og blessa
ykkur öll.
Starfsfólki gjörgæsludeildar
Landakotsspítala færi ég hugheilar
þakkir fyrir viðkynninguna. Það
fólk rækti sín erfiðu störf af slíkri
kostgæfni og alúð og sýndi Önnu
svo mikla hlýju þá þijá mánuði sem
hún lá þar, að þess verður ekki lát-
ið ógetið.
Halla Magnúsdóttir
Veturinn var harður og vorið
kalt, óþreyjufull var biðin eftir hlýj-
um sumardögum. í þann mund er
sú von okkar rættist að sumarið
tæki völdin, lauk baráttu ungrar
konu, í þijá mánuði stóð stríðið
milli lífs og dauða.
Læknar lögðu fram mátt tækni
og þekkingar, hjúkrunarfólk vakti
nótt sem dag og veitti allt það besta
sem starf þess bauð. Mannleg hlýja
og mikil hugsun var látin í té þessa
vordaga, en sigurinn var dauðans.