Morgunblaðið - 04.06.1999, Blaðsíða 43

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
FÖSTUDAGUR 4. JÚNÍ 1999 48
ELSA GUÐRUN
STEFÁNSDÓTTIR
+ EIsa Guðrún
Stefánsdóttir
var fædd 14. janúar
1949. Hún lést á
heimili sínu Loga-
landi 28, Reykjavík,
hinn 26. maí síðast-
liðinn. Foreldi-ar
hennar voru Stefán
Lyngdal, kaupmað-
ur í Hljóðfæraversl-
uninni Rín, og kona
hans, Herdís Sigurð-
ardóttir Lyngdal.
Elsa giftist hinn
28. júlí 1972 Magn-
úsi Eiríkssyni, tón-
listarmanni og núverandi
framkvæmdastjóra í Hljóð-
færaversluninni Rín. Þau eign-
uðust þrjá syni: 1) Stefán Már,
f. 28. júlí 1971, háskólanemi,
sambýliskona hans er Elma
Lísa Gunnarsdóttir, leiklistar-
nemi. 2) Andri, f. 27. október
1978, tölvufræðinemi, unnusta
hans er Sigrún Halldórsdóttir,
nýstúdent. 8) Magnús Örn, f.
21. ágúst 1983, nemi.
Nú er hún farin, elsku mamma
mín, eflaust komin á betri stað
núna. Hún á það svo sannarlega
skilið af því að hún var frábær
mamma og eiginkona. En maður
veit aldrei hver er næstur, og ég
bjóst síst við því að mamma hyrfi á
braut svona fljótt. Hún fékk 50 ár
og afrekaði margt á þeim tíma.
Dauði hennar er mikill missir íyrir
okkur feðgana, sérstaklega pabba
því hann bjó með henni og elskaði í
rúm 30 ár. Hún var frábær
mamma, alltaf til staðar og elskuleg
við alla. En þegar svona gerist á
víst að hugsa um góðu minningarn-
ar, sem eru margar. Mér eru efst í
minni öll ferðalögin sem við fórum í
með henni. En eins og pabbi segir,
þá fer sársaukinn ekkert, maður
verður bara að læra að lifa með
honum.
Magnús Örn.
Mig langar í örfáum orðum, að
minnast hér elskulegrar mágkonu
minnar, sem skyndilega var kvödd
á annað tilverusvið, þann 26. maí
síðastliðinn. Margt kemur upp í
hugann, þegar svona áfall dynur yf-
ir, en sterkust er þó vanmáttartil-
finningin fyrir þessu valdi, sem
bara er sterkara en við öll og legg-
ur okkur línumar, sem eftir sitjum.
Eg kveð hér í dag yndislega mann-
eskju, sem ég hef oft litið upp til,
enda hefur Elsa Gunn verið með-
limur í fjölskyldu minni, svo lengi
sem ég man, þar sem Magnús bróð-
ir minn og Elsa voru ung er þau
hétust hvort öðru og ég á þeim tíma
varla vaxin upp úr bleyjunni. Svo
ein af fyrstu minningum mínum um
Elsu er frá þeim tíma er þau hófu
byggingu á húsi sínu, að Logalandi
28 í Reykjavík, og hvernig þau
hjónin samhent stóðu að því að
gera heimili sitt sem veglegast og
notalegt heim að sækja. Elsa hafði
á þeim tíma unnið sem flugfreyja
og ferðaðist mikið og var mikil
heimskona í mínum augum þá, sem
nú. Hún skreytti heimili sitt með
ýmiskonar erlendum skrautmunum
og man ég vel eftir því, hve mér
urðu víð augun yfir öllu þessu fíner-
íi, því allt passaði þetta svo vel sam-
an og gæddi heimili hennar hlýju
og yl. A þessum árum eignuðust
þau hjónin fyrsta barn sitt, Stefán
Má, og sóttist ég mikið í að fá að
passa hann á kvöldin, enda þá vaxin
úr grasi og tók starfið mjög alvar-
lega, enda alltaf gaman að koma til
Magga og Elsu.
Tónlist var sameiginlegt áhuga-
mál þeirra hjóna og var Elsa alltaf
til í að taka lagið í góðra vina hópi,
hún var söngelsk og lagviss, einnig
spilaði hún á píanó og fylgdist vel
með. því semivar að gerast í tónlist-
Systir Elsu:
Svala Thorlacius,
hæstaréttarlög-
maður, gift Gylfa
Thorlacius hæsta-
réttarlögmanni.
Hálfsystir sam-
feðra: Hulda Stef-
ánsdóttir, húsmóðir
í New York, gift
John Yodice sak-
sóknara.
Elsa var stúdent
frá Menntaskólan-
um í Reykjavík
vorið 1969. Hún
var flugfreyja hjá
Loftleiðum nokkur sumur,
vann um nokkurra ára skeið
sem læknaritari á háls-, nef-
og eyrnadeild Borgarspítala
og á lögmannsstofu en hefur
um langt árabil rekið Hljóð-
færaverslunina Rín ásamt eig-
inmanni si'num og Guðna
Ágústssyni.
Útför Elsu fer fram frá Bú-
staðakirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.30.
arlífinu, bæði innan heimilis, sem
utan. Hefur þessi tónlistai-ást borið
góðan ávöxt, því allir þrír synir
þeirra hjóna hafa erft þennan eld-
móð og næmi fyrír tónlistinni og
var Elsa mjög hrifin og stolt af
„köllunum" sínum og gerði sitt
besta til að styðja þá og hvetja, er
þeir hófu feril sinn innan tónlistar-
innar.
Elsa var glæsileg kona, gædd
mikilli smekkvísi og hæversku og
gerði sitt besta til að öllum gæti lið-
ið vel í námunda við hana, hún var
gestrisin kona og rausnarleg, hafði
skemmtilega kímnigáfu og yndis-
legan hlátur, sem enginn gat stað-
ist, maður varð bara að hlæja með
henni. Hún vildi öllum vel og var
henni mikið í mun að fylgjast med
öllum fjölskyldumeðlimum, hvernig
fólkinu vegnaði í lífsins ólgusjó,
sem eins og gengur og gerist sveifl-
ast bæði upp og niður. Hún átti
sjálf á tíðum erfitt vegna hrakandi
heilsu, en hafði þó ekki í sinni að
gefast upp, þegar almættið tók af
henni völdin og tók hana til sín,
langt um aldur fram. Eg skil vel, að
almættið sækist eftir konu eins og
Elsu, en verð þó að segja að við hin
dauðlegu, hefðum alveg þegið að
hafa hana hjá okkur örlítið lengur.
Það er undarlegt til þess að hugsa,
að í næsta sinn er ég kem heim til
íslands, geti ég ekki hitt Elsu mína,
með sitt blíða fas og sitt fallega
rauðbrúna hár, er ég kíki í heim-
sókn í Logalandið.
Eg vil biðja Guð að styrkja bróð-
ur minn í hans miklu sorg og votta
honum og sonum þeirra, Stefáni,
Andra og Magnúsi, mína innileg-
ustu samúð. Þeir hafa misst meira
en nokkur orð fá tjáð. Samúðar-
kveðjur til fjölskyldu Elsu og til
allra þeirra er unnu þessari sóma-
konu.
Helga Eiríksdóttir og synir,
Odense, Danmörku.
Nú er farin af þessu tilverusviði
kær mágkona mín Elsa Guðrún
Stefánsdóttir. Fyrstu kynni mín af
Elsu voru þegar hún sextán ára
kom eitt kvöldið heim með elsta
bróður mínum, Magnúsi, sem þá
var tvítugur og var hún kynnt fyrir
þeim heimilismönnum sem voru
vakandi og þar á meðal var undir-
rituð. Daginn eftir var ekki talað
um annað á heimilinu en þessa gull-
fallegu og glæsilegu stúlku sem
Magnús kom svona óvænt með
heim. Nú upp frá þessu kvöldi fór
hún að koma í sunnudagsmatinn til
okkar, sem var á þessum árum
lambalæri eða hryggur, ávaxta-
gi’autur með rjóma og skolað niður
með appelsín- og maltblandi. Við
; fjölskyldan urðuru rnjög hrifin af
Elsu og voru þau Magnús afar
glæsilegt par.
Elsa varð stúdent frá Mennta-
skólanum í Reykjavík 1969 og síðan
gerðist hún flugfreyja. Hún og
Magnús bjuggu fyrst hjá móður
Elsu en síðan byggðu þau sér hús í
Logalandi 28 hér í borg. Fluttu þau
þar inn árið 1972 með elsta soninn,
Stefán Má, sem fæddist 1971, síðan
komu synirnir Andrí 1978 og
Magnús Orn 1983.
Eg man að á þessum fyrstu árum
fannst mér Elsa vera mikil heims-
dama, hún flaug út um allan heim
og bar með sér ferskan blæ heims-
menningarinnar. Þetta fannst mér
reyndar alla tíð. Elsa og Magnús
voru samrýnd hjón og bættu hvort
annað upp á ýmsan hátt og studdi
hún hann dyggilega í hans tónlist-
arstörfum. Þau hjónin ráku hljóð-
færaverslunina Rín. Heimboðin til
fjölskyldunnar í Logalandi 28 eru
minnisstæð en þá var Elsa búin að
elda dýrindis framandlega rétti, en
hún var frábær kokkur og bakari.
Var heimili þeirra alla tíð glæsilegt.
Eg á svo margar góðar og hlýjar
minningar um Elsu, en hún var ár-
inu eldri en ég, hún aðstoðaði mig
oft og var mér alltaf góð vinkona.
Elsu var margt til lista lagt, hún
spilaði t.d. á píanó, hún var hlý
manneskja og vildi öllum vel. Hún
var elskuleg tengdadóttir foreldra
minna og þótti þeim mjög vænt um
hana en þau eru nú bæði látin. Hún
var trygg eiginkona bróður míns,
sem sér nú á bak elskulegri eigin-
konu og móður þriggja drengja
þeirra. Synirnir eru nú 27, 20 og 15
ára gamlir og syrgja þeir nú móður
sína, en hún varð bráðkvödd á
heimili sínu langt um aldur fram,
nýlega fimmtug.
Vottum við fjölskylda mín þeim
feðgum, ásamt móður hennar,
systrum og öðrum vandamönnum
innilega samúð.
Megi Elsu vel farnast Guðs í góð-
um heimi. Með kærri kveðju og
þökk íyrir allt gott á nærri ævi-
langri kynningu. Guð geymi þig,
kæra mágkona.
Inglbjörg Eirfksdóttir.
Síminn hringir að morgni dags.
Eg var staddur á ísafirði. Magnús
bróðir flytur mér þær sorgarfréttir
að hún Elsa hans hafi látist skyndi-
lega þá um morguninn. Hann og
drengirnir þeirra voru hjá henni á
kveðjustundinni. Eftir sit ég fullur
afneitunar en að endingu rennur
upp fyrir mér napur veruleikinn.
Elsa mágkona mín er ekki lengur á
meðal vor. Minn kæri stóri bróðir
hefur misst sína heittelskuðu konu
og vin og frændur mínir kæru Stef-
án, Andri og Magnús Örn sjá á eftir
elskulegri móður sem reyndi allt
hvað hún gat til að láta þeim líða
vel.
Eg minnist þess er Maggi undir-
leitur kynnti kærustuna sína fyrir
okkur fjölskyldunni fyrir rúmum
þrjátíu árum. Elsa var þá rétt að
verða 17 ára. Hún var fremur há og
björt yfirlitum, bar sig vel, hafði
léttar og fágaðar hreyfingar og var
þroskuð eftir aldri. Hún var falleg
stúlka.
Við meðlimir fjölskyldunnar tók-
um henni opnum örmum enda ekki
annað hægt þar sem Elsa var hlý
og ljúf að vera samvistum við og
manna fyrst að bjóða aðstoð eða
rétta fram hjálparhönd. Elsa og
Maggi voru glæsilegt par og fram-
tíðin var björt.
Þegar ég nú hugsa til baka
standa fyrir hugskotssjónum mín-
um margar myndir þar sem við
bræðurnir áttum góðar stundir
saman ásamt konum okkar og
drengjum.
Við og drengirnir okkar minn-
umst rausnarlegra fjölskylduboða
þar sem gleðin ein ríkti. Elsa og
Maggi bróðir reiddu fram allt það
besta sem hugsast gat. Drengirnir
okkar léku sér saman og allt var
svo hlýtt, bjart og fagurt. Við að
veiða í lítilli á eða vatni. Sameigin-
legar sumarbústaðaferðir og
göngutúrar.
Eftir því sem tíminn leið og
drengirnir uxu úr gitasiifækkaði því
miður samverustundunum. Allir
uppteknir við að draga björg í bú
og sinna ólíkum þöríúm ungviðis-
ins. Tíminn rann frá okkur en lífið
reyndist ekki einungis dans á rós-
um. Það er huggun harmi gegn að í
huga okkar merla góðar minningar
um Erlu.
Missir Herdísar móður Elsu er
mikill svo og systra hennar, þeirra
Svölu og Huldu. Við vottum þeim
og fjölskyldum þeirra og öðrum að-
standendum okkar innilegustu
samúð. Elsku Maggi og synir, megi
góður Guð hugga ykkur, styrkja og
leiða. Elsku mágkona, þökk fyrir
samfylgdina.
Fátæklegum kveðjuorðum lýk ég
með að vitna í orð Michaelangelo:
„Dauðinn og ástin eru þeir vængir
sem bera góðan mann til himins.“
Axel, Stefanía og synir.
í dag verður Elsa Guðrún Stef-
ánsdóttir kvödd.
Eg minnist þessarar mágkonu
minnar fyrst þegar hún var 13 ára
gömul og varð strax mjög kært
með okkur. Stuttu síðar missti hún
föður sinn, Stefán Lyngdal, sem
lést fyrir aldur fram, aðeins 48 ára
gamall, og var það henni mikið áfall
enda voru þau feðgin mjög náin.
Elsa var alla ævi sína nátengd
tónlist og lærði á píanó í nokkur ár.
Faðir hennar, sem stofnsetti HJjóð-
færaverslunina Rín árið 1943, var
gæddur ríkum tónlistarhæfileikum
enda þótt hann hefði aldrei stundað
tónlistarnám. Þurfti hann ekki að
heyra lag nema einu sinni til að
geta leikið það á píanóið og var oft
gestkvæmt og glatt á hjalla og mik-
ið spilað og sungið í foreldrahúsum
Elsu.
Sautján ára gömul kynntist hún
Magnúsi Eiríkssyni tónlistarmanni
og má þá segja að örlög þeirra
beggja hafi ráðist. Þrátt fyrir ýmsa
erfiðleika á lífsleið þeirra eins og
flestra annarra var mikil ást og
væntumþykja milli þeirra og mörg
fallegustu lög Magnúsar, sem öll
þjóðin þekkir og þykir vænt um,
samdi Magnús til eiginkonu sinnar.
Þau gengu í hjónaband á sól-
björtum júlídegi árið 1972 og eign-
uðust þrjá mannvænlega syni sem
allir hafa fengið tónlistarhæfileika
föður síns og móðurafa í arf.
Elsa var glæsileg stúlka og góð-
um gáfum gædd. Hún lauk stúd-
entsprófi frá Menntaskólanum í
Reykjavík árið 1969 en lagði ekki
stund á annað framhaldsnám. Hún
var flugfreyja í nokkur sumur og
læknaritari en aðalstarf hennar ut-
an heimilis var að vinna við Hljóð-
færaverslunina Rín ásamt Magnúsi
og Guðna Agústssyni.
Fjölskylda hennar, einkum eigin-
maður, synir og öldruð móðir eru
harmi slegin við fráfall hennar en
við munum ætíð varðveita minn-
ingu hennar.
Gylfi Thorlacius.
Hún Elsa æskuvinkona mín er
látin. Hvílík harmafregn, hvílíkur
missir. Eiginkona og móðir hrifin
burt langt um aldur fram.
Við Elsa kynntumst fyrst þegar
við vorum aðeins sex ára gamlar,
báðar að heQa nám við ísaksskóla.
Við settumst hlið við hlið strax
fyrsta daginn og þegar ég horfi til
baka finnst mér sem Elsa hafi allt
frá fyrsta degi tekið mig undir sinn
verndarvæng og þar hafi ég verið
allt fram að stúdentsprófi. Við sát-
um alla tíð saman og ekki man ég
eftir því að okkur hafi nokkru sinni
orðið sundurorða.
Við Elsa bjuggum aldrei í ná-
grenni hvor við aðra, en það hindr-
aði ekki að við gætum verið saman
eftir skólatíma. Elsa átti gott æsku-
heimili og góða foreldra. Foreldrar
hennar Herdís og Stefán Lyngdal
ráku hljóðfæraverslunina Rín við
Frakkastíg og þótti okkur mikið
ævintýri að fá að koma þangað og
skoða hljóðfærin.
Elsa varð fyrir þeirri sorg að
missa föður sinn Stefán eftir erfið
veikindi aðeins tólf ára gömul.
Þetta varð henni erfið reynsla, en
hún átti góða móður og Svölu syst-
ur og saman tókust þær mæðgurn-
ar á við sorgina og það sem
framundan beið. Mér þótti alltaf
gott að koma á æskuheimili Elsu,
bæði var það hlýlegt og ég alltaf >
velkomin.
Æskuárin liðu hratt og við lukum
farsællega námi við Isaksskóla hjá
hinum góða kennara Björgvini Jó-
steinssyni. Þá tók við Æfingadeild
Kennaraskólans og vorum við
fyrstu árin í gamla Valsheimilinu.
Aðstæðurnar vom ansi fnimstæð-
ar, en kennarinn, sem var séra
Helgi Tryggvason, gerði þessa
skólavist að hreinu ævintýri, svo
skemmtilegur og uppátækjasamur
var hann. Seinni tvö árin í Æfinga-
deildinni vorum við í kjallara gamla
Kennaraskólans. Þar var líf og fjör
og aftur fengum við frábæran
kennara. Það var Hallgrímur Jón-
asson, sem hreif okkur með sér og
gaf okkur innsýn í íslendingasög-
urnar og aðrar íslenskar bók-
menntir með frásagnarlist sinni. Þá
tóku við unglingsár og Kvennaskól-
inn. Þetta var strangur en
skemmtilegur skóli, þar sem margt
spaugilegt gerðist og voru þau ár
liðin fyrr en varði. Að lokum tóku
svo menntaskólaárin við með öllum
sínum litbrigðum: námi, skemmt-
unum, ást og ástarsorg.
Elsa var vel af Guði gerð, glæsi-
leg, vel gefin og hæfileikarík.
Hennar beið framtíðin. Hún kynnt-
ist eiginmanni sínum, Magnúsi Ei-
ríkssyni, á menntaskólaárunum.
Þau giftu sig og stofnuðu heimili í
Logalandi 28. Þar hafa þau búið
alla tíð síðan og drengirnir þeirra
þrír, Stefán Már, Andri og Magnús
Órn, alist upp.
Um þessar mundir fagnar ár-
gangur okkar 30 ára stúdentsaf-
mæli. Þvi er enn meira skarð fyrir
skildi að missa Elsu á þessum tíma-
mótum. Góðar kveðjur eru frá ár-
ganginum, en sérstaklega frá
bekkjarsystrunum í 6. C.
Megi Guð styrkja ykkur öll,
eisku Maggi, Stefán Már, Andri og
Magnús Om, Herdís, Svala, Gylfi
og fjölskyldur ykkar. Ég kveð Elsu
með trega og þakka fyrir allar góð-
ar stundir sem við áttum saman.
Jafnframt syrgi ég þær stundir
sem ég óskaði svo heitt að við gæt-
um átt saman, en verða ekki fyrr en
í eilífa lífinu. Minningin um Elsu
mun lifa áfram í hjörtum okkar.
Dagný Guðmundsdóttir.
Hjartkær vinkona mín er látin
langt um aldur fram.
Sælt er að minnast skólaáranna
þar sem Elsa spilaði stórt hlutverk.
Við komum hvor úr sínu hverfinu,
Elsa úr Hlíðunum en ég úr Smáí-
búðahverfínu. Einhvem veginn var
maður svo, 13 ára, lentur í Kvenna-
skólanum niður við Tjörn og þekkti
engan. Við tókum sama strætis-
vagninn á morgnana í skólann og
smám saman myndaðist sterk vin-
átta milli okkar.
Það var einstaklega ánægjulegt
að heimsækja Elsu í Bogahlíðina,
en þangað fóram við oft eftir skóla.
Þá var mikið brallað og spjallað og
hlustað á músík, man ég eftir að við
hlustuðum löngum stundum á West
Side Story og „dönsuðum" Svana-
vatnið. Og Herdís, mamma hennar
Elsu, tók manni opnum örmum og
af mikilli gestrisni.
Elsa var fæddur foringi að mér
fannst. Hún var gullfalleg, ríkum
gáfum gædd, lífsglöð og sjálfsör-
ugg. Hún varð þvf að vissu leyti
fyrirmynd mín á þessum árum. Eg
hafði í raun ekki haft nein áform
um að halda áfram námi, en Elsa
ætlaði í landspróf og menntaskóla,
og að sjálfsögðu gerði ég það þá
líka.
Eftir að menntaskóla lauk og
mennirnir okkar vora komnir inn í *
myndina áttum við öll saman dýr- *-
mætar samverastundir. Ég vildi
óska núna að þær hefðu verið svo
miklu fleiri.
Ég vil þakka minni bestu vin-
konu allar góðu samverastundirnar
sem við áttum saman á viðkvæmu
skeiði unglingsáranna. Blessuð sé
minning hennar. m
Beta.