Morgunblaðið - 04.06.1999, Blaðsíða 50

MORGUNBLAÐIÐ
V50 FÖSTUDAGUR 4. JIJNÍ 1999
MINNINGAR
ÞÓRA
PÁLSDÓTTIR
+ Þóra Pálsdóttir
fæddist í
Reykjavík 23. janú-
ar 1911. Hún lést á
Sjúkrahúsi Akra-
ness 27. maí síðast-
liðinn. Foreldrar
hennar voru Mar-
grét Árnadóttir, f.
25.5. 1877, d. 19.6.
1948, og Páll Frið-
riksson, f. 10.3.
1881, d. 6.6. 1956.
Systkini Þóru eru:
Friðrik, f. 19.7.
1903; Þorbjörg
Ragna, f. 9.8. 1904;
Magnús, f. 8.8. 1905; Arni, f.
11.7. 1907; Helga Fjóla, f.
11.11. 1909; ísleifur, f. 23.10.
1912; Ragnar, f. 17.4. 1914;
Bára, f. 27.3. 1916; og Sólveig,
f . 5.8. 1918. Bára er ein systk-
í dag íylgjum við móður okkar
hinsta spölinn, þar sem hún mun
hvfla við hlið hans sem áður fór, og
mun endurfundur þeirra eflaust
verða kærleiksríkur.
Mamma kom frá Reykjavík, nán-
ar tiltekið frá litla húsinu sem enn
stundur fallegt og snyrtilegt við
Grettisgötu 33. Systkinahópurinn
var stór, fimm systur og fimm
bræður, sem öll eru fallin frá nema
inanna eftirlifandi.
Þóra giftist Sig-
uijóni Sigurðssyni
frá Akbraut á
Akranesi, f. 19.8.
1909, d. 16.8. 1990.
Börn þeirra eru:
Margrét Sigríður, f.
28.9. 1934, hún á
þrjú börn; Sigrún, f.
3.8. 1937, hún á
þrjú börn; Guð-
mundur, f. 21.1.
1939, hann á fjögur
börn; Aldís, f. 1.9.
1941, hún á íjögur
börn; Ragnar, f.
11.11. 1948, hann á ijögur börn;
og Sigþóra, f. 25.7. 1950, hún á
ijögur börn.
Utför Þóru fer fram frá
Akraneskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 14.
Bára sem er búsett á Akranesi.
Móðir okkar var mjög heilsu-
hraust, kvik og nett í öllum hreyf-
ingum. Eftir hana liggur gullfalleg
handavinna sem hún virtist alltaf
geta fúndið tíma til að sinna. Það
var alltaf mikill gestagangur að
Kirkjubraut 6, sem er í hjarta Akra-
nesbæjar. Þar voru dægurmálin á
dagskrá með tilheyrandi kaffi-
drykkju og pönnukökum.
SIGMUNDUR
JÖRUNDSSON
+ Sigmundur Jörundsson
fæddist í Reykjavík 3. sept-
ember 1908. Hann lést á Sjúkra-
húsi Patreksfjarðar 17. maí síð-
astliðinn og fór útför hans fram
frá Bfldudalskirkju 22. maí.
Sumir atburðir standa upp úr í
minningunni öðrum fremur, ým-
issa hluta vegna. Móðurbróðir
minn, Sigurmundur Jörundsson,
tengist einum slíkum og því lang-
ar mig til að skrifa nokkur
kveðjuorð til hans. Raunar þekkti
ég hann ekki mikið, enda lands-
hornanna á milli að fara, en ég
vissi alltaf af skyldfólki mínu á
Bíldudal. Fyrir allmörgum árum
^ hélt ég síðan í ferðalag vestur í
leit að upprunanum, kynnast
staðnum sem hafði fóstrað og
mótað hana mömmu mína. Þegar
á Bíldudal var komið herti ég upp
hugann og barði að dyrum hjá
þessum frænda mínum. Ég var
hikandi því ég vissi ekki einu sinni
hvort hann þekkti mig, hvað þá
hvemig hann myndi taka á móti
okkur. En það var ekki ástæða til
að óttast, hann tók okkur með
kostum og kynjum, leiddi okkur
um allt þorp og sýndi okkur allt
hið markverðasta. Mér er svo
minnisstætt hversu vel hann tók á
móti okkur, hversu ánægður hann
var með að við skyldum banka
upp á og hversu hreykinn hann
var þegar hann sýndi okkur pláss-
ið og auðsýnilegt var að honum
þótti afskaplega vænt um þorpið
sitt.
Ég vil því að leiðarlokum þakka
honum fyrir viðkynninguna og
sendi mínar innilegustu samúðar-
kveðjur til fjölskyldu hans.
Auður.
GUÐRJJN GUÐRÍÐUR
STEFÁNSDÓTTIR
+ Guðrún Guðríð-
ur Stefánsdóttir
fæddist á Setbergi í
Nesjum 12. ágúst
1905. Hún lést á
■v hjúkrunardeild
Skjólvangs 21. maí
síðastliðinn og fór
útför hennar fram
frá Hafnarkirkju
29. maí. Jarðsett
var í kirkjugarðin-
um við Laxá.
Með tímanum verða
minningamar eins og
stór mynd sem er sí-
fellt að taka breytingum; breyt-
ingum sem verða við það að ein-
^hver sem hefur verið hluti af lífí
manns fellur frá. Persónur sem
kvatt hafa þetta líf færast á mynd
minninganna, em ýmist í baksýn
eða nærmynd og vekja minningar
um atburði tengda þeim.
Nú hefur aftur orðið breyting, -
ný viðbót á myndina. Guðrún Stef-
-jánsdóttir, húsfreyja á Setbergi í
U'Jesjum í Homafirði, hefur kvatt
þetta líf í hárri elli. Við eyddum
ekki löngum tíma
saman á lífsleiðinni
við Gunna. Einungis
hluta úr sumri, þegar
ég réðst til kaupa-
mennsku að Setbergi
hjá þeim Ara. En hún
er í nærmynd og
minningin um hana
bæði hlý og sterk.
Óharðnaður ung-
lingur kemur á fram-
andi slóðir til fram-
andi fólks, veit í raun
ekki hverju hann á
von á, en lætur sig
hafa það. Sól skín ekki
alltaf í heiði og hann á sínar mis-
jöfnu stundir eins og gengur. Það
var hins vegar alltaf á Gunnu að
treysta. Hjá henni virtist alltaf
sólskin og það smitaði út frá sér.
Hún var alltaf reiðubúin að styðja
og veita félagsskap þegar með
þurfti.
Hún var alltaf í góðu skapi, full
af húmor og skemmtileg í sam-
ræðum. Ekki var laust við að ung-
lingnum af suðvesturhorninu
þætti orðfærið nokkuð skondið, en
Móðir okkar starfaði í Kvenna-
deild Slysavamafélags Akraness.
Frú Þóra Pálsdóttir var alltaf mikill
kaupmaður, rak blóma- og gjafa-
vöruverslun í nokkur ár. Hún var
sérstaklega glaðlynd og átti gott
með allt samneyti við annað fólk, sá
alltaf björtu hliðarnar, hvað sem á
gekk.
Þær voru ófáar ferðirnar með
Akraborginni suður til Reykjavíkur,
að útrétta íyrir sig og sína, en alltaf
hafði hún tíma til að heimsækja
systkini sín og vini í höfuðborginni.
Eina reglu hafði mamma sem var
heilög, hún lagði sig alltaf um miðj-
an daginn. Þetta virtu allir og ekki
væri nú vitlaust að taka sér þessa
reglu til fyrirmyndar í þessu snar-
vitlausa stressi nú til dags.
Við eigum svo margar góðar
minningar um móður okkar, nú síð-
ustu árin sem hún dvaldi á Höfða,
eftir að faðir okkar lést árið 1990.
Frá henni geislaði alltaf þessari
hlýju sem við erum viss um að
starfsfólk og dvalargestir á Höfða
kannast við. Hún var algjörlega
sjálfbjarga fram að þessari stuttu
sjúkrahúslegu sem ekki náði einni
viku, þá var hún látin 88 ára gömul.
Við sextíu og fjórir afkomendur,
vinir og vandamenn viljum þakka
starfsfólki á Höfða og sjúkrahúsi
Akraness innilega fyrir góða um-
önnun.
Yfir mig barn breiddir þú
bænirogvonir
sérhver dagslok
þegar svefninn hneig mér á hvarma.
Eg sofnaði, móðir
undir silfurhvítri blæju
ástúðarorða þinna.
(Hannes Pét.)
Börnin.
Kveðja frá Sjúkravinadeild
Rauða krossdeildar Akraness
I dag kveðjum við félaga okkar úr
Sjúkravinadeildinni hér á Akranesi.
Þóra var ein af stofnendum deild-
arinnar og starfaði af fórnfysi og
dugnaði sem einkenndu öll hennar
störf meðan kraftar leyfðu.
Við kveðjum góðan félaga með
söknuði og sendum okkar innileg-
ustu samúðarkveðjur til allra henn-
ar niðja.
Lækkar lífdaga sól,
löng er orðin mín ferð.
Fauk í faranda skjól,
fegin hvíldinni verð.
Guð rninn, gefðu þinn frið,
gleddu’ og blessaðu þá,
semaðlögðumérlið.
Ljósið kveiktu mér hjá.
(H.A)
það var bæði hressilegt og ramm-
íslenskt og kryddaði alltaf sam-
ræðumar. Og þegar Gunna ræddi
mál sem venjulegt fólk hefði
býsnast yfir æðraðist hún hvergi,
en sló sér gjarnan á lær og sagði:
„Ja, það er margt skrýtið í’enni
veröld, - það má nú segja.“ Ekki
orð um það meir. Þar með var það
afgreitt.
Síðan fundum okkar bar fyrst
saman fyrir hartnær þremur ára-
tugum hefur hugurinn margsinnis
hvarflað að Setbergi. Þar á upp-
runa sinn gildur sjóður góðra
minninga sem aldrei fyrnist yfir
þótt árin líði. Guðrún Stefánsdótt-
ir á sinn stóra þátt í þeim sjóði og
minning hennar mun ætíð lifa.
Þegar fundum okkar bar síðar
saman og ég átti þess kost að
heimsækja hana að Setbergi var
manni alltaf tekið fagnandi og allt
það besta dregið fram. Ég þurfti
að beita sérstakri lagni til að fá að
setjast í mitt gamla skot í eldhús-
inu, því ekki var annað við kom-
andi en að opna stofuna og færa
mér þangað fínasta bakkelsi.
Alltaf var sama léttlyndið og
skemmtilegheitin á ferðinni og
samfundirnir ánægjulegir.
Ég vildi ekki hafa misst af því að
kynnast Guðrúnu Stefánsdóttur.
Guð blessi minningu hennar.
Bjarni Snæbjörn Jónsson.
JÓHANN N.
JÓHANNESSON
+ Jóhann N. Jó-
hannesson var
fæddur í Reykjavík
31. júlí 1906. Hann
lést 5. janúar síðast-
liðinn og fór útför
hans fram frá Há-
teigskirkju 14. janú-
ar.
Örlögin hafa tekið
yfir, einstakt góð-
menni, hugsjóna og
heiðursmaður er nú
kominn til feðranna.
Jóhann Jóhannesson
hefur gefið mér það
besta lífsnesti sem nokkur maður
getur óskað sér. Það er skilyrðis-
lausan kærleika og vináttu.
Alltaf var ég velkominn gestur á
heimili Jóhanns og Þórnýjar konu
hans. Mér er ógleymanleg kjötsúp-
an, soðna ýsan, skatan, slátrið og
annar matur sem á borðum var.
Ávallt buðu þau mér uppá eitthvað
að borða þegar ég kom við. Jói
vissi innst inni að ég var svangur
og þreyttur, og hafði þörf fyrir
hlýtt heimili. En á þeim árum var
ég mikið á faraldsfæti, og var
Blönduhlíð 12 þá mitt annað heim-
ili. Það er ekki öllum gefið að opna
heimili sitt eins og þau gerðu fyrir
mig. En Jóhann vissi að hverju
hann vann og allir voru jafnir í
hans augum.
Svo lengi sem ég þekkti Jóa voru
starf hans og hugsjónir ávallt í fyr-
irrúmi hvað sem það kostaði. Ár-
mannsheimilið nánast byggði hann
með sínum eigin höndum. Ég
gleymi ekki þeim stundum er ég var
að byrja minn íþróttaferil í Ár-
mannsheimilinu og var að fara í
keppnisferðir. Jói kom til mín,
laumaði að mér pening
og óskaði mér góðs
gengis. Ég spurði af
hverju hann væri að
þessu, og var svarið að
ég þyrfti smá vasapen-
ing og að ég fengi það
sama og aðrir. Þannig
sýndi hann mér sinn
innri kærleika. Ef eitt-
hvað fór ekki eins og
ætlað var, hvort sem
það var í hinu daglega
lífi, eða á keppnisvell-
inum, var Jói alltaf já-
kvæður og horfði fram
á við og sagði: „Þetta
kemur næst, vinur.“ Hugsun hans
var ávallt fram á við. Það tel ég vera
eina af ástæðunum fyrir hinu ein-
staka umburðarlyndi hans og um-
hyggju fyrir ungu fólki.
Eftir að ég fluttist utan hafði ég
reglulega samband við Jóa og
spurði gjarnan hvernig hann hefði
það. Aldrei kvartaði hann yfir van-
líðan eða slíku. Þó sagði hann
stundum að það væri einhver árinn
með þetta eða hitt, en ekkert til að
tala um, eða „þetta lagast". Jóhann
eyddi ekki miklum tíma í að tala um
sjálfan sig, en reyndi ávallt að leiða
talið annað og upphefja aðra. Þó Jó-
hann væri harður félagsmaður, kom
hann ætíð fram sem heiðursmaður
bæði í hugsun og gjörðum.
Elsku Jói, kæri vinur, félagi og
andlegur faðir, þú hefur nú yfirgefið
þessa jörð. Ég mun sakna þín en
allt það sem þú hefur skilið eftir,
starf þitt, hugsjón og kærleiki mun
ávallt lifa í mínu hjarta. Sendi að-
standendum hans mínar innilegustu
samúðarkveðjur.
Sigurður Einarsson,
Tuscaloosa, Alabama.
LAUFEY
SIG URPÁLSDÓTTIR
+ Laufey Sigur-
pálsdóttir fædd-
ist á Höfða á Höfða-
strönd, Skagafjarð-
arsýslu, 23. desem-
ber 1913. Hún lést á
Fjórðungssjúkra-
húsinu á Akureyri
12. maí siðastliðinn
og fór útför hennar
fram frá Akureyr-
arkirkju 21. maí.
Jarðsett var í
Tjarnarkirkjugarði
í Svarfaðardal.
Það er alltaf sárt að þurfa að
kveðja þá sem manni þykir vænt
um.
Elsku Laufey, það eru í mínum
huga ákveðin forréttindi að hafa átt
þess kost að kynnast þér. Leiðir okk-
ar lágu fyrst saman fyrir rúmlega 20
árum þegar þú bjóst í Reykjavík. Ég
var þá nýlega búinn að kynnast Lilju
systurdóttur þinni og komum við í
heimsókn til þín á leið okkar austur á
land. Það var aldrei neinn vafi í huga
Lilju um að við ættum að gista hjá
henni Laufeyju frænku. Eins og þín
var von og vísa, lagðir þú blessun
þína yfir ráðahaginn og hefur fylgst
vel með okkur og börnunum okkar
frá fyrstu tíð. í þessari fyrstu heim-
sókn okkar til þín myndaðist á milli
okkar vinskapur, sem hefur fylgt
okkur alla tíð.
Þú áttir þér alltaf þann draum að
kaupa lítið hús á Dalvík og flytja
þangað í ellinni með henni Kristínu
systur þinni. Ekki keyptir þú húsið,
en til Dalvíkur fluttir þú og bjóst hér
í nokkur ár. Við minnumst þeirra ára
með ánægju og fastan sess í þeirri
minningu eiga heim-
sóknir okkar til þín og
þínar til okkar.
Mér hefur alltaf þótt
undravert hversu vel
þér lét að fylgjast með
öllu þínu fólki. Var þá
alveg sama hvort um
var að ræða þína af-
komendur eða afkom-
endur systkina þinna.
Þú fylgdist svo vel með
öllu þínu fólki og lýsir
það þeim kærleika og
góðmennsku sem þú
bjóst yfir. Aldrei heyrð-
ist þú hallmæla
nokkrum manni, enda varstu dáð og
virt af öllum.
Það var okkur Lilju mikilvægt að
eiga þess kost að eiga með þér stund
á sjúkrahúsinu á Akureyri í lok aprfl.
Þá hafðir þú verið svo veik, en eins
og alltaf sannfærðir þú okkur um að
ekkert væri að þér og að þú værir að
fara heim. Þessi stutta samveru-
stund og orð þín lifa með okkur en,
eins og alltaf, hafðir þú þitt fram og
fórst heim.
Elsku Laufey, þú sagðir alltaf að
þú óttaðist ekki dauðann, það væri
svo margt sem þú ætlaðir þér að
gera hinum megin. Við vitum að það
verður tekið vel á móti þér þar og
hver veit nema við eigum eftir að
hittast aftur.
Við Lilja, börnin okkar Kristinn,
Kolbrún, Júlíana og Jökull þökkum
þér fyrir yndislegar stundir. Við
sendum öllum ættingjum þínum okk-
ar innilegustu samúðarkveðjur.
Megi góður guð vernda þau og
styrkja.
Kristján Aðalsteinsson,
Lilja Kristinsdóttir.
Handrit afmælis- og minningargreina skulu vera vel frá gengin, vélrituð eða tölvusett. Sé
handrit tölvusett er æskilegt, að disklingur fylgi útprentuninni. Auðveldust er móttaka
svokallaðra ASCII-skráa, öðru nafni DOS-textaskrár. Ritvinnslukerfin Word og Wordper-
fect eru einnig auðveld í úrvinnslu. Senda má greinar til blaðsins í bréfsíma 669 1115, eða á
netfang þess (minning@mbl.is) — vinsamlegast sendið greinina inni í bréfinu, ekki sem
viðhengi. Nánari upplýsingar má lesa á heimasíðum. Það eru vinsamleg tilmæli að lengd
greina fari ekki yfir eina örk A-4 miðað við meðallínubil og hæfilega línulengd — eða 2.200
slög. Höfundar eru beðnir að hafa skírnarnöfn sín en ekki stuttnefni undir greinunum.