Tímarit lögfræðinga - 01.04.1955, Side 29

fyrstur notar merki, leiða þó raunhæf sjónarmið til þess,
að hvetja ber hvern þann, er óskar verndar á vörumerki,
til þess að fá það skráð, en láta ekki sitja við notkun án
skráningar. Þeim, sem aðeins notar vörumerki, en lætur
ekki skrá það, mun oft verða sönnunarvant. Hjá þeim
vandræðum má komast, ef skráð er.
Heimild Islendinga til þess að fá vörumerki skráð í
Danmörku er að finna í konunglegri danskri reglugerð
dags. 23. sept. 1938. Samkv. henni eiga Islendingar rétt á
að fá vörumerki skráð í Danmörku, að því tilskildu þó,
að samsvarandi vörumerki sé skráð á Islandi fyrir sama
aðila og sömu vörutegundir og vernd eiga að fá í Dan-
mörku.
Eg ætla ekki að ræða aðferðir þær, sem hafa ber í huga,
þegar mörumerki er skráð. Þó vil ég ijúka þessum athuga-
semdum um skráningu með því að geta þess, að í Dan-
mörku er það ekki skilyrði þess að fá merki skráð, að það
hafi verið notað, né heldur að notkunar þurfi með, til þess
að skráningin verndi réttinn til merkisins. Hér er um að
ræða samræmi við þá kenningu, sem áður greinir, að réttur
til vörumerkis fáist því aðeins, að merkið sé skráð. Oft
fá stór fyrirtæki vörumerki skráð, sem ekki eru notuð á
þeirri stund, en talið er þó, að þörf verði á að nota ein-
hverntíman síðar. Hér er framtíðin höfð í huga. Réttur á
merkinu er geymdur með skráningunni og greiðslu gjald-
anna, sem greiða ber. Réttinn á slíkum geymdum vöru-
merkjum viðurkenna bæði dómstólar og skráningaryfir-
völd.
Ég vík þá að því, hverjar séu kröfur danskrar vöru-
merkjalöggjafar til vörumerkis, er óskast skráð. 4. gr.
vörumerkjalaganna fjallar um þetta efni. Þar er þess
getið, að ýmsar tegundir vörumerkja verði ekki skráðar.
Þau merki, sem hér ræðir um, eru m. a.: Merki, sem ekki
eru sérstæð — eða m. ö. o. eru ekki hæf til auðkennis, svo
og merki, sem fela i sér lýsingu. Einkenni síðarnefndu
merkjanna er, að í viðskiptum og kaupsýslu fela þau í sér
91