Búnaðarrit - 01.01.1914, Blaðsíða 96
92
BÚNAÐARRIT
kornið nái ekki þroska á ökrunum af of mikiili vætur
þá er það vatn á mylnu rófnanna, sem vaxa þeim mun
betur, og þannig styður hvað annað.
Þá eru það ekki lítil þægindi fyrir bóndann, að geta
farið í skóg, sem hann á sjálfur. Þar er eldsneytið.
Ekki þarf að nota sauðataðið undir pottinn. Þar er efni
í hús og allskonar áhöld, og margir eiga svo mikla
skóga, að þeir eru aðal-tekjugreinin.
Yiða eru þar málmar í jörðu: kol, járn, kopar o.
fl. Þannig stendur Svíþjóð, þó ekki só talin með stór-
veidunum, mjög framarlega, og er það ekki minst að
þakka hinu ágæta sænska stáli.
Þá er ekki minst um vert að vera borgari í því
landi, þar sem siðmenningin er búin að ryðja brautir í
allar áttir og létta manni störfln á ýmsa vegu.
Tökum t. d. þennan stórfelda samvinnufélagsskap,
sem gerir kotungana að drottnum. Þeir snúa bökum
saman, steyta hnefann framan í auðkýfinginn, sem vill
kúga þá. Mynda verzlun sem ekki á sinn líka. Reisa
vöruhallir, kaupa skip, sem flytja afurðir bóndans milli-
liðalaust, beint í ginið á gráðuguin neytanda, en kaupa
aftur nauðsynjar sínar lægsta verði, þar sem þær eru
framleiddar.
Eða hugsið ykkur samgöngurnar! Þar eru ekki
vegir troðnir ofan í jörðina sem djúpar skorur handa
regnvatninu að flatmaga sig í, krókbeygðir fyrir sér-
hverja smákeldu eða torfæru. Þar liggja stórir, breiðir
vegir þvert og endilangt um landið. Um þá þjóta vagnar
af alls konar tegundum. Suma draga hestar, en þeim
er nú að fækka. Þeir eru of dýrir, of seinir, þó hart
fari. Altaf fjölgar bifreiðunum, sem þjóta geltandi og
skellandi, fullar af fólki og farangri. Ekkert stöðvar þær,
nema járnbrautarlestirnar. Alt verður að víkja fyrir
þeim, þegar þær koma hvæsandi, eldi spúandi, svo að jörðin
hristist undir þeim.
Jafnvel loftið hefir engan frið fyrir þessum nýtízku-