Búnaðarrit - 01.01.1914, Blaðsíða 98
94
BÚNAÐARRIT
til að breyta í kjöf, mjólk, fitu og aðrar lífsnauðsynjar
vorar.
Berum við nú saman lífsskilyrði okkar og með-
bræðra okkar erlendis, sjáum við að þau eru miklu fá-
skrúðugri, enn sem kovnið er, einhæíari. Þar fyrir dettur
mér ekki í hug að halda því fram, að lífsskilyrði okkar
séu í sjálfu sér miklu lakari. Þau eru bara færri.
Þess vegna segi eg:
Það ríður engum meira á en einmitt okkur Islend-
ingum að vera góðir fjárræktar- og jarðræktarmenn, og
ef það bregst, þá lwaö? Og því er nú ver og miður.
Það hefir brugðist, og þannig hefir myndast málsháttur,
sem vanvirðir okkar fagra mál, lýsir okkur sem kæru-
lausum, tilfinningarlausum aumingjum, brennimerkir
okkur sem skrælingja. Máltækið er: Að setja á guð
og gaddinn.
Hvernig eigum við að kveða þennan draug niður ?
Með því móti að reiða sig sem minst á óræktað land,
en rækta, koma í góða rækt, eins miklu landi og hægt er.
Eg vil ekki fara að lýsa gömlu ræktunaraðferðinni
okkar, túnasléttuninni. Hún er nú svo vel þekt orðin,
að eg hefi þar engu við að bæta. Vona að allir séu nú
hættir beðasiéttun, þessu heimskulega og einskis nýta
jarðræktar-afskræmi, og slétti nú í sísléttur, þar sem
takmarkið er að gera alt vélfært. Heldur vil eg snúa
mér að sáðsléttunni og flagsléttunni, og skýra frá, hvað
mér hafi reynst bezt hér á Hvanneyri, og það sem eg
segi því hér eftir á aðallega við á allvel grasgróinni jörð,
mest mýrajörð, eða þar sem jarðraki er nógur.
Erlendis, þar sem sáðsléttuaðferðin hefir verið þekt
um langan tíma, hefir aðferðin verið sú víðast hvar, að
plægja grasrótina niður, rækta síðan um nokkur ár
ýmsar afurðir, korn, rófur og kartöflur, og sá síðan aftur
grasfræi, þegar öll grasrót var fyrir löngu horfin og dáin.
Hér á landi höfum við líka talsvert reynt þessa að-
ferð, og hefir hún gefist misjafnlega, sem eðlilegt er.