Búnaðarrit - 01.01.1914, Blaðsíða 100
96
BÚNAÐARRIT
var alt í góðu lagi, enda spratt sléttan vel fyrsta sum-
arið, en næsta vetur eyðilagði holklakinn alt fyrir mér.
Hér á Hvanneyri hefi eg sáðsiéttur á ýmsu stigi,
og það upp í hreinar flagsléttur, þar sem engu heflr verið
sáð. Reynsla min er sú, að þar sem undirbúningurinn
heflr verið lengstur og mestur, plægt og herfað haust
og vor í þrjú ár samfleytt, unz allur innlendur gióður
var drepinn, og flagið mjög myldið og gott, þar er árang-
urinn verstur.
Talsvert betri er önnur spilda, sem var tvíplægð,
plægð 2 haust hvort á eftir öðru og diskherfuð bæði
vorin, unz sáð var í hana.
Þá eru þríhyrnur tvær beggja megin við þessa
spildu, sem eru að eins einplægðar, en diskherfaðar í 2
vor, miklu betri. Þar kemur innlendi uppiunagróður-
inn fram, en hann er að mestu dauður eftir 2 plægingar
og 2 diskherfingar.
En Jangt bera af þær spildur, sem að eiris eru ein-
plægðar og jafnaðar að haustinu, og fullnaðarjöfnun,
heifingu og sáningu er lokið næsta vor. Ollu lokið á
einu ári.
Þessari skoðun minm hélt eg fram í haust á bún-
aðarfundinum í Reykjavík. Var henni ekki mótmælt;
þvert á mót.i voru ýmsir, er þóttust hafa komist að
sömu niðurstöðu af ýmsu, er þeir höfðu séð af þeirri
tegund. Vil eg sérstaklega nefna Jón Jónatansson, sem
líklega hefir einna mesta verklega reynslu af okkur bú-
fræðingunum í þessu efni.
Eg þykist því ekki taka munninn of fullan, þó eg
segi, að það sé þriðji stærsti liðurinn í íslenzkri
grasrækt, að flýta jaiðvinslunni sem mest má vera, til
•þess að hlifa innlenda upprunagróðrinum.
Sumir munu ef til vill segja, að upprunagróðurinn
sé lítils virði. Það sé oft hálfgrös, sef og aðrar lélegar
fóðurjurtir. En það segir enginn, sem séð og reynt
hefir, hversu ótrúlega fijótt góðar fóðurjurtir, heiigrös,