Búnaðarrit - 01.01.1914, Blaðsíða 99
BÚNAÐARRIT
95
Veldur því margt, en þó sennilega einna mest fákunn-
átta, holklaki, sórstaklega hér sunnanlands, áburðarleysi,
verkfæraleysi og útlent grasfræ, sem oft mun eiga hór
erfltt uppdráttar.
Hór á landi heflr það líka verið siður, að plægja
grasrótina fyrst. Að því búnu heflr það oft dregist yfir
lengri eða styttri tíma, að átt hafl verið við brotna
landið, aðallega vegna verkfæraleysis; vantað nógu góð
herfl, sem unnið hafi á grasrótinni. Enda hefir margur
maðurinn ekki haft fult vit á, sem vonlegt er, hvað nú
skyldi næst gera. Þannig hefir jörðin legið oft yfir lengri
tima í plógstrengjunum, lítið verið átt við hana og ekkert
borið í hana, unz að lokum að einhverju nafni heflr
verið komið á að vinna hana og sá í hana.
Það sem eg tel mestu varða fyrir okkur er að fá
sem fyrst góða grasrót með góðum grösum og með sem
minstri fyrirhöfn. Plægingin er altaf erfitt verk og
illa þakkað af mörgum sökum hestaníðslu. Það atriði
málsins fæst eg ekki mikið um, því aldrei er annað en
bæta við hestum og plægja með þremur eða fjórum.
Hitt tel eg miklu lakara, að með plógnum snúum við
niður því sem upp á að vera, og því dýpra sem við
plægjum, því lakara er það, og það er af þeirri ástæðu,
að eg held því fram, að við eigum að halda dauðahaldi
í íslenzka gróðurinn, en hafa útlenda fræið, grasfræ-
sáninguna, að eins til hjálpar flagsléttunni fyrstu árin.
Mér finst eg ekki kasta þessari skoðun fram alveg
í lausu lofti, þvi eg er búinn að reyna sáðsléttu-aðferð-
ina nú í nokkur ár í allstórum stíl. Að vísu hefir all-
núkið af því verið í mýri, þar sem vatn hefir bagað
mjög, og jafnvel eyðilagt fyrir mér sáðslétturnar, þangað
til eg fékk steyptu sementspípurnar, og hefir því ekki
eins verið að marka tilraunir mínar. En eg hefi líka
reynt að sá í alunnin myldin flög í túni, þar sem gul-
rófur höfðu þrifist ágætlega áður, þar bagaði ekki vatn,
ekki áburðarleysi, og eftir því sem eg hefi bezt vit á