Vera - 01.02.2005, Side 33

I hópi þingkvenna Kvennalistans árið 1994; f.v. Kristín Einarsdóttir,
Ar*na ól. Björnsson, Guðrún, Kristín Ástgeirsdóttir og Jóna V.
^nstjánsdóttir.
fékk hana til að koma þangað í kennslu
haustið 1962 og þar var hún næstu tíu
árin.
„Ég hafði mikla ánægju af því að
kenna táningum. Árin í Lindargötuskól-
anum eru einn skemmtilegasti tími lífs
míns,” segir hún og sýnir mér mynd af
bekk sem var umsjónarbekkur hennar í
fjögur ár. „Börn á þessum aldri eru svo
ærleg. Ef maður er heiðarlegur við þau,
tekur mark á því sem þau segja og stend-
ur við orð sín, geta þau verið alveg dá-
samleg. En þetta er ekki auðvelt, maður
verður stundum að koma þeim á óvart,”
segir hún og rifjar upp nokkrar prófraun-
ir sem lagðar voru fyrir hana á þessum
árum og hún stóðst. „Ég var heppin að
hafa nægilegt hyggjuvit og sanngirni til
að bregðast rétt við, því ekkert var manni
kennt um það í Kennaraskólanum. Ef
maður bregst rétt við þegar verið er að
reyna mann getur inaður eignast hug og
hjarta krakkanna. Þau eru mörg vinir
mínir enn í dag.”
í Lindargötuskólanum var talsvert af
krökkum sem áttu undir högg að sækja.
Þar var t.d. framhaldsdeild fyrir krakka
alls staðar að úr Reykjavík sem höfðu fall-
ið í öðrum bekk en það var þá síðasti
bekkur skyldunámsins. í skólanum var
ekki landsprófsbekkur en nokkrar al-
mennar deildir og verknámsdeildir,
einnig verslunardeild, sjóvinnudeild,
hússtjórnardeild og handavinnudeild.
Það má segja að Lindargötuskólinn hafi
verið vísir að fjölbrautakerfmu sem
seinna varð til. Skólinn var síðar fluttur
upp í Ármúla, sameinaðist Gagnfræða-
skóla verknáms og hét eftir það Fjöl-
brautaskólinn við Ármúla. Fram að því
var hann til húsa í Franska spítalanum á
horni Frakkastígs og Lindargötu.
„Ég kenndi m.a. krökkum sem höfðu
fallið í öðrurn bekk og komst þar í kynni
við taparaheiminn. Þar var fullt af efni-
legum og duglegum manneskjum sem
voru ágætlega gefin. Þau höfðu bara ekki
náð tökum á námi og ástæðan hjá sum-
Með víetnömsku börnunum sem kusu hana ömmu og foreldrum þeirra. Á myndinni eru líka Ásta
Kristjánsdóttir og Tryggvi Harðarson, sem kenndu við Námsflokkana, og börn þeirra.
um var einmitt lesblindan sem ég þekkti
mjög vel. Ég kynntist líka efnilegum og
skemmtilegum krökkum sem höfðu fall-
ið á landsprófi og komu til okkar í fram-
haldsdeild, m.a. úr Vogaskólanum. Það
var algengt að þetta væru krakkar með
skapandi gáfur sem fengu ekki að njóta
sín í gamla landsprófinu. Þarna voru líka
krakkar sem síðar hafa náð langt á lista-
brautinni, t.d. Einar Már Guðmundsson,
Friðrik Þór Friðriksson og Tolli
Morthens. Davíð Oddsson var líka nem-
andi minn og er okkur ætíð vel til vina
síðan. Við gerðum okkur grein fyrir því í
Lindargötuskólanum að manneskjan býr
yfir fjölbreyttari gáfum en þeim sem snúa
að bóknámi og stíluðum upp á að virkja
þær. Ég gerði t.d. samning við bekkinn
sem Einar Már var í þegar ég var að
kenna þeim dönsku. Ef við værum fljót
að fara yfir námsefnið færi það sem eftir
væri af tímanum í umræður. Strákarnir
tóku þessu fagnandi og þarna var mikið
spekúlerað í lífinu og tilverunni,” segir
Guðrún og hlær að minningunni.
Hún segir að andinn meða) kennara
skólans hafi verið góður enda var kenn-
arahópurinn ungur og áhugasamur um
að laga skólann að breyttum tímum. Og
tímarnir voru ekki síður skemmtilegir -
bítlatíminn og uppreisn æskufólksins.
Eitt af verkefnum Guðrúnar var einmitt
að sjá um félagslíf nemenda og hún segist
hafa kynnst öllum helstu poppurum
landsins þegar þeir konm að spila á skóla-
böllum. Á þessum tíma var mikil gróska í
unglingahljómsveitum enda var tónlist
órjúfanlegur þáttur í því sem var að ger-
ast í hugarheimi táninganna.
ó Guðrún yrði að hætta háskóla-
námi á sínum tíma gafst henni
tækifæri til að taka upp þráðinn
eftir að hún hóf kennslu við Lindargötu.
Jón Á Gissurarson kom því nefnilega svo
fyrir að hún og fleiri kennarar gætu
stundað háskólanám með kennslunni.
„Ég hélt aðeins áfram í sagnfræðinni,
sem mér hefur alltaf þótt spennandi fag,
en ákvað svo að taka dönsku sem aðalfag.
Ég komst nefnilega að því eftir að ég fór
að kenna að ég kunni ekki nóg í dönsku
og vildi bæta úr því. Ég komst líka að því
að það vantaði almennilegt kennsluefhi í
dönsku. Ég tók því saman kennslubækur
í dönsku, bæði málfræði, tal- og lestrar-
hefti, og naut við það góðrar aðstoðar
stúlku sem var í Lindargötuskólanum og
ég gerði að einkaritara mínum. Hún heit-
ir Anní Gísladóttir og er hálfdönsk. Við
áttum skemmtilegan tíma saman við
samningu bókanna.”
Árið 1972 var komið að tímamótum í
lífi Guðrúnar, reyndar ekki að hennar
ósk. Hún var yfirkennari í Lindargötu-
skólanum og leið vel, hafði ekkert hugsað
sér að hætta þar. Þá var það að fræðslu-
stjóri Reykjavíkur Jónas B. Jónsson bað
hana að taka að sér stjórn Námsflokka
Reykjavíkur og linnti ekki látum fyrr en
hún hafði samþykkt það.
„Það var hann sem valdi mig, en ekki
ég þá,” segir hún um upphaf tímabilsins
sem hefur nú staðið í 33 ár. „Námsflokk-
arnir stóðu á ákveðnum tímamótum þeg-
ar þetta var. Þeir voru stofnaðir 1939 og
hafði sami skólastjóri verið þar frá stofn-
un til ársins 1969, eða í 30 ár. Það var
Ágúst Sigurðsson sem var reyndar líka
dönskukennari og hafði samið kennslu-
bækur í dönsku. Á þessum tímum voru
öldungadeildir menntaskólanna að byrja
svo kennsla í hinum hefðbundnu fögum
átti undir högg að sækja hjá Námsflokk-
unum. Það var því mitt hlutverk að finna
út hvað við gætum Iroðið upp á til að laða
fólk að skólanum og þörf væri á. Ég vissi
að það stoppaði margt ungviðið til
áframhaldandi náms að þau höfðu fallið í
2. eða 3. bekk gagnfræðaskóla. Ég byrjaði
því á þvi að búa til framhaldsdeild fyrir
fólk sem þannig væri ástatt um. Það var
alltaf fullur bekkur í þessu prófanámi og
hefur verið lengst af síðan. Síðan bjó ég
til námsmöguleika sem hét hagnýt versl-
unar- og skrifstofustarfadeild og var
vera/ 1. tbl. / 2005 / 33