Þjóðlíf - 01.07.1986, Blaðsíða 21

ur augunum af áreynslu við að rifja
upp löngu horfna tíð. Svo glennir
Megas upp augun og sveiflar út hönd-
unum. „Ég kom fram hjá þeim á 1.
des. hátíð og þeir fengu áhuga á að
gefa þetta út. Petta var drifið áfram
af Steingrími Gunnarssyni, stækum
íhaldsmanni á þeirra tíma vísu, og
hugsanlega hefði þetta koðnað niður
nema fyrir hans ofsalega drifkraft.
Hann náði í þrjá undirleikara, af-
bragðsgóða."
Þegar spurt er um undirtektir hlær
skáldið og söngvarinn við. „Jú, það
má segja að platan hafi fengið góðar
viðtökur hjá ákveðnum hópi. Og það
má líka segja að fólk hafi þurft á
einhverju svonalöguðu að halda. Það
var búið að vera svo mikið um ein-
hverja menn sem voru að syngja í
útlöndum í svona stfl að menn vildu
heyra þetta líka hérna heima, sko.
Það var eiginlega sama hvaða kvalítet
var á svona stöffi — það urðu allir
voða hamingjusamir, svoleiðis að
þetta var ekkert alvarlegt. Þær góðu
viðtökur sem maður fékk voru eng-
inn gæðastimpill, sko. Ég tók meira
mark á þeirri neikvæðu krítikk sem
ég fékk.“
Tók hann mark á þeirri krítikk?
Megas dregur seyminn. „Ja-á. Hún
kýldi mig áfram. Ég fékk alveg
hroðalega hljómplötudóma fyrir
þessa plötu. Ég held ég hafi nú ekki
fengið nema tvo eða þrjá dóma, og
þeir voru neikvæðir. Ég á einn þess-
ara dóma í pússi mínu ennþá. Þar var
verið að skrifa um tvær plötur — ann-
ars vegar einhverja hræðilega flatn-
eskju sem var að koma út og fékk
bara svona jákvæðar undirtektir í
þessum dómi, þótt viðkomandi segði
að þetta væri kannski ekki alveg sín
sort af kveðskap. Og hins vegar var
krítikk á þessa plötu mína. Og
Haukur Ingibergsson skólastjóri fyrr-
verandi, sá sem skrifaði þessa krítikk
í Morgunblaðið, byrjaði á því að gera
plötuna tortryggilega; sagði að það
stæðu engar upplýsingar á plötumið-
anum, þetta væri einhver neðanjarð-
arútgáfa og svo væri þetta vond
músík.
Mér fannst þessi neikvæða gagn-
rýni í Mogga heldur skopleg vegna
þess að það var mjög góður hljóð-
færaleikur á þessari plötu og hún var
mjög góð, þannig séð. Tæknilega var
hún vel gerð. Voða einföld. Það voru
ekki nema tvö til þrjú hljóðfæri í
hverju lagi og hún var tekin upp í
skólastúdíói við tækniskóla. Þetta var
faktískt tekið upp life. Við spiluðum
hvert lag tvisvar til þrisvar sinnum og
síðan var besta útgáfan valin. Hljóð-
færaleikararnir voru listaspilarar. En
ekki orð um það í krítíkinni. Svo-
leiðis að ég fattaði eiginlega ekki
þessa neikvæðni. Ég skil ekki al-
mennilega hvers vegna mennirnir
létu svona. En ég var ánægður með
þetta á sínum tíma. Hitt er svo aftur
annað mál að annar þessara krítikera
sem voru svona neikvæðir sneri al-
gjörlega við blaðinu síðar meir og
mátti nú ekki orðinu halla á mig. Það
var Ómar Valdimarsson sem þá skrif-
aði gagnrýni um hljómplötur í
Tímann.“
Megas dreifði plötunni sinni sjálfur
hér heima í verslanir. Hann segir að
undirtektir búðareigenda hafi yfir-
leitt verið heldur jákvæðar. Þó minn-
ist hann með bliki í auga og óprúttnu
glotti eins verslunarmanns sem sagði
við unglingana: „Heyrðu, ef þú vilt
kaupa algjört drasl þá er það þessi
hérna plata. Hún verður raritet því
hún kemur ekkert út aftur. Það eru
síðustu forvöð að ná svona hroðalegri
plötu." Og Megas hlær dátt —
fimmtán árum síðar.
Veturinn 1973 hélt Megas sína
fyrstu Passíusálmatónleika og segist
hafa verið voða duglegur á þessum
tíma við að semja. Síðan kom að því
að hann vildi fara í gang með nýja
plötu, en rakst þá á vegg. Enginn
útgefandi treysti sér til að gefa út
plötu með honum. „Það voru allir
voða jákvæðir — og drógu mig lengi á
nei-inu,“ segir Megas. „En svona líð-
ur rúmt ár og alltaf er ég að burðast
með þessa plötu mína, sem enginn
vildi svo taka upp og gefa út. Það var
ekki fyrr en í slúttið á 74 að það var
hringt í mig frá nýju útgáfufyrirtæki,
sem ég hafði ekkert vitað um. Það
var fyrirtækið Demant og þeir
sögðust vilja gefa mig út. Þá rúllaði
ný plata hægt og rólega í gang.“
Megas vildi fá rokk-band með sér á
plötuna, og þá útvegaði Demant hon-
um rokkband. Bandið hét Júdas og
var eitt helsta rokkband þessa tíma.
En hinn 1. desember 1974 skelfdi
Megas hins vegar góðborgara lands-
ins á hátíð stúdenta við Háskóla ís-
lands sem höfðu fengið hann til að
koma fram með bandinu Pelikan. Út-
varpað var frá l.des-hátíðinni eins og
venjan var og hafði verið um ómuna-
tíð. En nú hafði ýmislegt breyst.
Vinstri menn komnir til valda við
háskólann í fyrsta sinni frá sömuleiðis
ómunatíð — og í stað upphafins
virðuleika ungrar og fagnandi æsku
einkenndi óróleiki 68-kynslóðarinnar
hátíðina að þessu sinni. Og Megasi
var boðið að syngja.
„Þarna narraði ég íslenska góðborg-
ara upp úr flosmjúkum inniskónum
þar sem þeir hjúfruðu sig upp að
útvarpstækjunum sínurn," er haft eft-
ir Megasi löngu síðar um þennan at-
burð — en ekki selt dýrar en keypt
var hér. Hvað um það, upp risu mót-
mælaraddir um allt land og stúdentar
fordæmir. Háskólinn sömuleiðis, út-
varpið, útvarpsráð og gvöð má vita
hvað meira.
Áfram með rokkbandið og hljóm-
plötuna Millilending sem var afrakst-
urinn.
„Ja-á,“ segir kappinn og tyllir sér á
stólbrík og rær sér fram og aftur.
„Þarna var æft og æft, sennilega af
kappi. Svo fórum við í Hljóðrita og
tókum upp plötu. En ég man frekar
lítið eftir þessu - að öðru leyti en því
að þarna var æft. Maður var svo spítt-
aður þá. Minnið var einhvern veginn
ekki virkilega fúnkerandi. Síðan kom
platan út einhvern tíma síðsumars
1975, ef ég man rétt.“
Síðan komu út nær árlega plötur:
Fram og aftur blindgötuna 1976, Á
bleikum náttkjólum 1977, Nú er ég
klæddur og kominn á ról 1978 og
Drög að sjálfsmorði 1979. Síðan al-
gjör þögn - þar til 1983 að lögin
Fatlafólið og Krókódílamaðurinn slá
í gegn.
Hvers vegna þessi þögn?
„Þegar ég lagði brennivínið á hilluna
fór ég út í rútínu, launaþrælsrútínu.
„Ég man frekar lítið eftir þessu. Maður var svo
spíttaður þá.“
/
„Eg hugsaði með mér: Nei, þetta gengur ekki lengur.
Hér er alltof kalt.“
ÞJÓÐLÍF 21