Vísir - 24.12.1942, Page 23

JÓLABLAÐ VÍSIS
23
daga var hún og Águila orðnir
mestu mátar, og Júlia tilkynnti,
að hún væri reiðubúin til að
reyna Teresu á hinum hættu-
legu fjallastígum. Loksins, eftir
mánaðar erfiði, vorum við
reiðuhúin að láta til skarar
skríða.
Við fyrstu tilraunirnar urðum
við því miður fyrir miklum von-
brigðum. Eg hafði nefnilega
steingleymt einu af höfuðein-
kennum ránfugla. Þeir geta ekki
séð hlut, sem er lireyfingarlaus.
Eg þefi oft séð dúfu sleppa
undan fálka með því einu, að
setjast á jörðina og vera þar al-
veg hreyfingarlaus, meðan
liann hnitaði hringa fyrir ofan
hana. Af þessari ástæðu hafa
fálkaveiðmenn liunda til þess
að neyða bráðina til þess að vera
á sífelldri hreyfingu.
Fyrsti drekinn, sem við sá-
um, var í meðallagi stór, um
það bil á lengd við hund. Við
liöfðum séð hann áður og hann
hljóp alltaf upp langa malar-
brekku, sem gaf erninum gott
tækifæri til þess að eltast við
hann. Júlía losaði um hettuna
á höfði arnarins, svo að hægt
væri að svifta lienni af honum
fyrirvaralaust — og síðan riðum
við varlega áleiðis til veiðistöðv-
anna.
Við vorum enn drjúgan spöl á
brott, þegar eðlan reis upp ó
hina stuttu fætur sína, sem voru
1k) hvatari en nolckurn gat grun-
að, og fór að sýna, að hún væiú
ekki lengur óhult um sig. Hún
renndi klofinni tungunni út og
inn um munninn, eins og til
að hragða á andvaranum, því
að eins og nöðrur „heyra“ eðl-
urnar með tungunni. Að þvi er
virðist geta þessi dýr annað-
hvort fundið hljóðhylgjur með
tungunni eða lykt, sem berst til
þeirra með vindinum. Hvort
sem rétt er, þá er það víst, að
löngu áður en við vorum svo
nærri bráð okkar, að við gætum
sent örninn frá okkur, þá varð
drekinn alvarlega skelkaður.
Hann fór að renna sér niður
af klettinum, sem liann liafði
legið í sólbaði á, en fór þó hægt
og nam oft staðar. Nú var tæki-
færið til að láta örninn fljúga
af stað.
Júlía svifti af honum liett-
unni of lyfti honum síðan með
hinu venjulega ópi fálkaveiði-
manna: „Sjá!“ Águila livessti
augun á fjallshlíðina. Hann
hefði getað séð kanínu í tveggja
milna fjarlægð —- kanínu á
hreyfingu. En hann gat ekki séð
drekann, seni var þó staddur á
bersvæði i aðeins tvö hundruð
metra fjarlægð, því að hann var
kyrr.
Það var ekki um annað að
gera en ríða nær drekanum.
Júlia hvatti Teresu áfram og
hryssan brokkaði af stað.
Augnablik var eins og drekinn
stirðnaði, en svo tók hann allt
í einu á sprett upp brekkuna.
Águiia tók flugið, áður en
Júliu gæfist timi til þess að
þeyta honuni af sér. Nokkrar
sekúndur lömdu hinir risa-
vöxnu vængir loftið, án þess að
fuglinn hreyfðist úr stað. Svo
vann liann allt í einu hug á
þyngd sinni og þaut af stað á
eftir drekanum.
Til allrar óhamingju liafði
drekinn ekki heðið þess með
þolinmæði, að þessi hyrjunar-
alriði færu fram. Hann hljóp
svo hratt upp brekkuna, að lík-
ami hans virtist aðeins vera
skuggi, er bæri á jörðina. En
Águila var nú búinn að ná full-
um, hraða. Skriðdýrið bar að
vísu hratt yfir, en það vh'tist
þó standa kyrrt i samanburði
við liinn gífulega hraða fugls-
ins, sem fór eins og loftsteinn.
En drekinn hafði verið kominn
langt, þegar örninn okkar náði
loks sprettinum.
Við Júlía héldum niðri i okk-
ur andanum, er fuglinn olckar
dró örskjótt á eðluna. Hún var
nú næstum komin efst í hrekk-
una. Allt í einu fór Águila að
hamla, og renndi sér niður að
hráðinni með gular klærnar á
undan sér. Á sama augnabliki
komst drekinn að hamrabrún-
inni. ■
Framundan var sextíu feta
fall, en undir voru hrikalegir
klettar. Drekinn hikaði ekki
eitt andartak. Hann hljóp á full-
um spretti fram af hengifluginu
og ferðin var svo mikil, að liann
þeyttist langt fram af, áður en
hann fór að hrapa. Águila sá við
þessu, sveigði niður á við í
kröppum hring og leit til hliðar,
til þess að fylgjast með falli
drekans. Síðan hélt hann vængj-
um sínum hreyfingarlausum og
lét sig falla á hlið með kletta-
beltinu, skar loftið eins og hníf-
ur.
En liann var samt of seinn.
Drekinn skall á einum klettin-
inum,,en áður en hann kom nið-
ur var hann farínn að hreyfa
fæturna eins og hann væri að
hlaupa, og hvarf inn í hellis-
skúta. Þegar eg kom á vettvang
eftir hálfrar stundar erfiði, sá
eg Águila sitja dapran á kletti
einum og mæna inn í munnann
á skútanum, þar sem drekinn
hafði horfið. Fyrsta tilraun okk-
ar hafði misheppnazt.
Dag hvern i heila viku bárum
við Júlía Águila upp í fjöllin og
á hverjum degi reyndi hann að
GLEÐILEG JÓL!
Kjötbúðin fíorg.
GLEÐILEGJÓL!
Snijörhúsið Irma.
►

GLEÐILEG JÓL! Mjálkurf élag Reykjavikur.
* 2$

Óskum viðskiptavinum okkar
GLEÐILEGRA JÓLA!
yERÐANHI
9 VEIOARrAtWAVCBSlUNl 4
GLEÐILEGJÓL!
Reinh. Andersson, klœðskeri,
Laugaveg 2.