Morgunblaðið - 11.12.1977, Blaðsíða 30

30
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 11. DESEMBER 1977
Strútur á Felli
Dýrasaga eftir Bergstein Kristjánsson
Strútur var gamall,
svartstrútóttur hundur,
sem lengi hafði verið
smalahundur á Felli. Hann
var vænn og vitur, og hann
fann sjálfur, að hann hafði
ekki yfir neinu að kvarta í
lífinu. Hann hafði komizt
til þeirra virðinga og vin-
sælda, sem hann frekast
gat vonast eftir.
En þessi siðasta vika
hafði verió honum þrauta-
vika. Ekki var það samt svo
að skilja, að fólkið hefði
gert neitt á hluta hans.
Hann fékk matinn sinn
eins og vant var, og hús-
bóndi hans, þessi rólegi og
góði maður, var eins góður
við hann og hann hafði
ávallt verið áður.
En í byrjun vikunnar
kom á heimilið ungur
hvolpur, sem krakkarnir
voru alltaf að hnoða á milli
sín og dást að. En hann var
svo nærgöngull vió Strút,
að hann óð ofan í matinn
hans með skítugar lappirn-
ar. En svo var mikið dekrið
við hann, að hann fékk kjöt
á hverjum degi og nýmjólk
í bæði mál. Allt þetta mátti
nú leiða hjá sér, en það,
sem verst var, er enn ótal-
ið. Stundum, þegar Strútur
var nýsofnaður, jafnvel
dauðlúinn eftir smölun, þá
kom þetta fiðrildi, reif með
tönnunum í eyrað á honum
og togaði í af öllum kröft-
um og hristi sig. Auk þess
hugsaði Strútur oft um
það, að síðan hann mundi
eftir, höfðu aidrei verið
tveir smalahundar á Felli.
Og hann vissi ekki annað
en að hann stundaði fullvel
sín verk.
En Strútur hafði ekki til
einskis velt þessu fyrir sér,
því að hann hafði fundið
ráð til þess að losna við litla
seppa, og lét ekki dragast
að framkvæma það. Hann
hafði tekið að vingazt við
hvolpinn og þegar hann
var farinn að elta Strút út
og inn, greip sá gamli tæki-
færið og lagði af stað með
hvolpinn til þess bæjar,
sem hann var fenginn frá,
þótt það væri tveggja til
þriggja kílómetra löng leið.
Þar hitti hvolpurina móð-
ur sina, og varð þar mesti
fagnaðarfundur. En þegar
sá fögnuður stóð sem hæst,
laumaðist Strútur heim til
sin.
Næsta dag var Strútur
einvaldur á Felli og laus
við áreitni hvolpsins. En sú
dýrð stóð ekki lengi, því aó
hvolpurinn var færöur aft-
ur að Felli næsta dag. En
Strútur lét ekki standa á
sér, heldur fór með hvolp-
inn aftur sömu leið. En
þegar þetta dugði ekki og
hvolpurinn var færður i
þriðja sinn að Felli, hætti
hann þessum leik og
reyndi að sneiða sig sem
mest hann gat hjá þessum
órabelg.
En dagarnir liðu, og
Strútur fann að vald hans
og vinsældir fóru hnign-
andi á heimilinu, eftir því
sem hvolpurinn stækkaði
og meira var með hann lát-
ið.
Þriðji sunnudagur í aðventu
„Loks vér sjá hann fáum frelsuð,
Fyr’ hans blóð og sáttargjörð,
Því það barn, svo blítt og hlýðið,
Ber nú allt á himni og jörð.
Börn sín leiðir áfram öll.
Upp til sín í dýrðarhöll.
Ei á jörð í jötu lágri.
Jólaharnið sjáum þá.
Við Guðs hægri hönd hann situr.
Hann þar fáum vér að sjá.
Er við stól Guðs standa glöð.
Stjörnum lík hans börn í röð.
Dýrar og ódýrar gjafir...
ÞRAUT MEÐ HNÖPPUM
Raðaðu 16 hnöppum, kúlum eða einhverju öðru á
þann veg, sem þú sérð á myndinni. Geturðu nú raðað
þeim að nýju, þannig, að það verði 4 raðir með 5
hnöppum í hverri röð?
Dýrar og
ódýrar gjafir
Alltof margir kvíða fyrir jólunum. Streitan vex og kapphlaupið um dýrar gjafir
nær varla nokkurri átt. Gjöf getur verið nytsamleg og góð, þó að hún sé ekki dýr. Það
væri því ekki úr vegi, að reyna að hreyta til fyrir þessi jól og framkvæma eitthvað af
þeim „góðu hugsunum“, sem gagntaka svo marga á þessari hátíð. Reyna í fram-
kvæmd það kærleikshugar far, sem á að búa á bak við gjafirnar, en gleymist kannski
um of — í verki? Að hjálpa hvert öðru, styðja hvert annað, lina þjáningar,
heimsækja aldraða, öryrkja eða ekkjur — eða líta okkur nær ef til vill og hugsa vel
um okkar eigin börn og gefa þeim meiri hluta af tíma okkar. Allt þetta væri unnt að
gera og miklu meira, og væri sjálfsagt þegið meö þakklátari huga en margar dýrar
gjafir.
Hvernig er það með gildismat og verðmæti meðal fullorðinna og barna á okkar
dögum? Hvað er það í raun, sem veitir hamingju og gleði, innri frið og ró? Er þörf á
hreytingu?