Morgunblaðið - 11.12.1977, Blaðsíða 39

Morgunblaðið - 11.12.1977, Blaðsíða 39
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 11. DESEMBER 1977 39 hún naut virðingar og trausts allra. Þegar hún missti manninn og hagir hennar breyttust, hélt hún samt sinni höfðingslund og henni hentaði það eitt að bera sig samkvæmt því. Þá kom Guðrún dóttir hennar til og sá svo um að hún gæti áfram haldið að fullu reisn sinni og risnu eins og upp- lag hennar stóð til. Þannig lifði hún í skjóli dóttur sinnar fram á tíræðisaldur og gat alla tíð verið virkur þátttakandi í líft samtíðar sinnar. Þrátt fyrir góða heilsu og fágæta endingu hlutu kraftarnir að dvina, en hún varð lítt vör við kvöldskugga ellinnar þvi að Guð- rún jók aðstoð sína eftir þörfum svo að móðir hennar þurfti aldrei að afleggja þann lffsstíl, sem henni hæfði. Svipuð var tryggð hennar við æskuvini og skólasystur. Hún hélt tryggð við þær alla tíð og tók þátt í gleði þeirra og sorg meðan hún gat náð til þeirra. En Guðrún heitin var ekki að- eins vinur vina sinna. Hugarfar hennar var miklu meira en svo. Hún átti alla tíð það hugarfar til meðbræðranna, sem hún ólst upp við í æsku. Enginn veit hve víða hún hefur komið við í erindum hins miskunnsama samverja. Ekki er heldur ætlunin að rekja það hér. En þetta er ritað til að minnast og þakka það sem hún gerði mér og lýsir nokkuð hvernig hún var. Þegar ég gerðist flugfreyja kynntist ég dætrum hennar, sem báðar stunduðu sömu vinnu. Þá var ég fjarri heimili mínu. At- vinnan er þannig að maður þarf að koma og fara á hinum óhentug- ustu tímum og er þá oft dauflegt að koma heim þreyttur í mann- laust herbergi þar sem ekki er um neinar móttökur að ræða. Þegar Guðrún heitin frétti af þessu, þótti henni mitt hlutskipti ekki nógu gott og sneri hún þá um- hyggju sinni að mér og lét sér eins annt um mig og sínar eigin dætur. Síðan hefur hún aldrei sleppt neinu tækifæri til að sýna mér vináttu og tryggð. I minningu minni mun hún alla tíð skipa sess við hlið minnar eigin móður. Ást- vinum hennar sendi ég úr fjar- lægðinni innilegar samúðarkveðj- ur og blessa minningu hennar ásamt þeim. Ingibjörg Sigurðardóttir Cordes. Guðrún Ögmundsdóttir sem lést á Borgarspítalanum 6. þessa mánaðar af völdum hörmulegs umferðarslyss, var fædd í Hafnar- firði þ. 6. nóvember árið 1909. — Foreldrar hennar voru merkis- hjónin Guðbjörg Kristjánsdóttir og Ögmundur Sigurðsson skóla- stjóri í Flensborg. Guðrún, eða Rúna eins og hún var oftast kölluð, ólst upp á annál- uðu menningar- og myndarheim- ili, þaðað sem hún fékk dýrmætt veganesi, sem átti eftir að reynast henni vel á lífsleiðinni. Glæsileiki og reisn var henni í blóð borin, saffara einskærri ljúfmennsku og hlýju viðmóti. Yndislegt heimili hennar bar vitni miklum myndar- skap, enda leyndi handbragð hennar sér ekki, fremur en sú hlýja sem auðkenndi heimilisbrag allan. Árið 1936 steig Rúna það gæfu- spor að giftast Friðrik A. Jöns- syni, þekktum athafna- og öðlingsmanni, en hann lést fyrir fáum árum. Hjónaband þeirra var einstaklega ástríkt, enda samhent svo af bar. Þeim varð fjögurra barna auðið. Við sem línur þessar ritum vor- um tengdar Rúnu bæði fjöl- skyldu- og vináttuböndum, sem aldrei hefur borið skugga á. Við tókum þátt í flestum fjölskyldu- atburðum, hver hjá annarri, og ótaldar eru allar þær samveru- stundir sem koma upp i hugann þegar við minnumst þessarar elskulegu frænku og vinkonu. í áratugi höfum við spilað saman vikulega, minnisstæð eru okkur einnig sumarferðalög og samveru- stundir í Borgarfirði, á Snæfells- iesi og vfðar, að ógleymdu ferða- legi til Grikklands á síðastliðnu vori. Við þökkum guði fyrir að hafa upplifað með Rúnu slíka æv- intýraferð, sem okkur verður ætíð ögleymanleg. Erfitt er að sætta sig við orðinn hlut, en við vitum að góður Guð linar sorgir þeirra sem sárast sakna. Guð blessi minningu okkar elskulegu vinkonu. Ásta, Bergþóra, Guðbjörg, Ragnheiður. Fædd 4. desember 1921. Dáin 5. desember 1977. Ad hryiíL'jast og «lodjast hór um fáa da^a að heilsast or kveðjast það er Iffsins saga. P.J. Árdal. Þessar ljóðlínur komu mér í hug er elskuleg skólasystir mín lézt þann 5. desember síðast lið- inn. Ég, sem þessar fátæklegu línur skrifa, fylgdist með henni í henn- ar veikindum í um það bil fjögur ár og sá hve mikla þolinmæði og dugnað hún sýndi allan þennan tíma. Margrét var dóttir hinna kunnu og mikilhæfu hjóna Jóns Pálmasonar frá Akri í A- Húnavatnssýslu og konu hans. Jónínú Valgerðar Ólafsdóttur. Upphaf vináttu okkar hófst er við vorum við nám á Kvenna- skólanum á Blönduó'si veturinn 1941—42. Þar áttum við skemmtilegar og ógleymanlegar stundir ásamt hin- um mörgu góðu skólasystrum okkar. Sú vinátta hélst ætíð upp frá því og þar til yfir lauk. Margrét var afar vel gefin og sérstaklega myndarleg til allra verka. Með sinni ljúfu framkomu laðaði hún alla að sér. 1 veikindum hennar vildu allir ættingjar hennar og vinir rétta hjálparhönd eftir bestu getu. Sérstaklega langar mig að minnast á ástriki og umhyggju einkadóttur hennar, Nínu og tengdasonar, Tómasar, sem var henni eins og bezti sonur. Aldrei leið sá dagur er hún lá á sjúkra- húsi að annað hvort þeirra kæmi ekki, eða bæði. Það var henni mikils virði að upplifa það að eignast sitt fyrsta barnabarn, yndislegan dreng, og gat hún komist heim þann dag er hann var skírður. Þessi dagur var hanni dýrmætur og endurminn- ingin um hann var mikil huggun. Ég vissi að það var henni mikið gleðiefni þegar ungu hjónin komu með soninn í heimsókn, og gerðu þau það eins oft og þeim var unnt. heimsótt hana og átt með henni gleðistundir á heimili hennar og ungu hjónanna að Stigahlíð 44. Þar ríkti ávallt kyrrð og ró og hún með sitt sérstaka fallega bros þrátt fyrir þrautir lét aldrei bug- ast. Það þarf mikíð sálarþrek að ganga í gegnum langvarandi veik- indi og láta aldrei hugfallast, en þetta stóðs hún allt til siðustu stundar. Ég sendi ástvinum hennar og ættingjum mínar inniiegustu samúðarkveðjur. Ég bið henni blessunar Guðs. Dúdda. Á morgun verður til moldar borin frænka mín, Margrét Jóns- dóttir. Hún var fædd á Ytri-Löngumýri í A-Húnavatnssýslu, en fluttist á öðru ári að Akri. Foreldrar henn- ar voru hjónin Jónína Valgerður Ólafsdóttir frá Bolungarvik og Jön Pálmason bóndi og alþingis- maður frá Ytri-Löngumýri. Hjá þeim og systkinum sínum ólst Margrét upp við mikið ástriki og öðlaðist í uppvextinum dýrmætt veganesti, sem átti eftir að koma henni að góðum notum i erfiðleik- um siðar á lífsleiðinni. Hér í Reykjavík hélt hún heim- ili fyrir foreldra sina um 25 ára skeið og annaðist þau af einstakri fórnfýsi og ósérhlífni, enda var hún oftast gefandinn i samskipt- um sinum við annað fólk. Ég varð þeirrar ánægju aðnjót- andi að dveljast á heimili Mar- grétar frænku minnar í þrjá vet- ur. Naut ég þá hennar ógleyman- legu hlýju og velvildar, sem ein- kenndi það heimili, enda var hún vinsæl og vildi hvers manns götu greiða. Vorið 1974 fór Margrét að kenna þess sjúkdóms, sem að lok- um leiddi hana til dauða. 1 hennar löngu og þjáningarfullu sjúk- dómslegú sýndi hún frábært þrek, hún hafði á unga aldri öðl- ast óbilandi trúarstyrk, sem varð henni ómetanleg stoð allt þar til jarðnesku lífi lauk. Margrét Jónsdóttir fráAkri—Minning Ég átti þvi láni að fagna að geta Sigurborg Gísla- dóttir—Minning Sigurborg Gísladóttir fæddist að Staffelli í Fellum 30. jan. 188Í2 og var því hátt á 96. aldursári, er hún lést 4. des. sl. Hún var elst barna Gísla Sigfússonar siðast bónd.a I Meðalnesi í Fellum og fyrri konu hans, Sigriðar Odds- dóttur frá Hreiðarsstöðum i sömu sveit. Slgurborg naut í æsku mikils ástríkis af föður sínum og hefur hlotið ágætt uppeldi og menntun, miðað við þann tima. Bar hún þessa merki alla ævi. Ung að árum gekk Sigurborg að eiga Björn Jónsson ættaðan úr Mjóafirði. Þau hófu búskap á parti af Meðalnesi og bjuggu þar í tvö ár, síðan bjuggu þau eitt eða tvö ár á Fossgerði í Eiðaþinghá, þar næst i Dalhúsum í þrjú ár. Arið 1911 fluttust þau að Rgykj- um í Mjóafirði og bjuggu þar til ársins 1936. Þau hjón eignuðust 18 börn, þrjú þeirra dóu kornung, en 15 komust til fullorðinsára. Fjölskyldan fluttist á Akranes árið 1936 og bjó þar til ársins 1947, að hún fluttist til Reykjavík- ur. Á Akranessárum sinum missti Sigurborg mann sinn og tvo upp- komna syni, síðan hafa enn tveir af sonum hennar látist, þannig að alls hefur hún orðið að sjá á eftir sjö af börnum slnum. Þrátt fyrir óvenjulega mikla ómegð, bjó fjölskyldan aldrei við neina fátækt, enda voru bæði hjónin dugleg og velvirk og sama var um börn þeirra, þegar þau uxu úr grasi. En oftast hlýtur þó að hafa orðið að halda á hlutunum af fullri ráðdeild, ekki síst þar sem hjónin voru gestrisin og höfð- ingjar heim að sækja. Húsfreyja var þá hrókur alls fagnaðar, er gesti bar að garði hennar. Eftir að Sigurborg missti mann sinn, hélt hún heimili með Guð- laugi syni sínum meðan hann lifði, eða til ársins 1972, en eftir það var hún á heimili dótturdótt- ur sinnar og nöfnu, sem að mestu hafði alist upp hjá þeim Guðlaugi. Þótt hér sé á stóru stiklað í ævisögu Sigurborgar, mætti samt hér af ráða, að eigi alllítið hefur reynt á þrek hennar og kjark, þvi márgháttuð var lifsreynsla henn- ar. Þvi má og ekki gleyma, að lífsþægindi og öll aðstaða þessar- ar átján barna móður voru auðvit- að á þann veg, sem nútíma vel- ferðarkynslóð myndi álíta með öllu fráleita. En á þeim árum, sem Sigurborg var að ala upp sinn barnahóp þekktust naumast svo mikil þægindi sem rennandi vatn í húsum inni, aukin heldur þær sjálfvirku maskínur, sem nú þykja allt að því sáluhjálparatriði á hverju heimili. Nú er liðið á fjórða áratug frá því undirritaður sá fyrst Sigur- borgu Gísladóttur. Hún var þá komin vel á efri ár, eða um hálf- sjötugt. Þessi u.þ.b. 65 ár bar hún þó það vel, að fyrir mun hafa komið um þetta leyti, að lítt kunn- ugir villtust á henni og dætrum hennar. Fyrir þessu tel ég mig hafa alltraustar heimildir. Ég hefi kynnst nokkrum mönn- um af Héraði, sem mundu eftir henni sem ungri heimasætu. Lýs- ingar þeirra á henni voru mjög á einn veg, og megi ég 'trúa þeim, var Sigurborg afbragð annarra kvenna að gáfum og glæsileika, auk þess sem hún átti til að bera flesta þá kosti og kvenlegar íþróttir, sem konu fá prýtt. Satt að segja man ég ekki eftir að hafa fengið tilefni til að rengja þennan vitnisburð. Sigurborg var stórlynd nokkuð, og svo hreinskilin, að litlu munaði að manni þætti stundum nóg um. Hún var þannig verki farin, að nálgaðist list, enda bannaði stolt henar og sjálfsvirðingu allt hálf- kák. Verki skilaði hún ógjarnan frá sér fyrr en henni þótti hún ekki geta gert betur. Sigurborg var, eins og áður seg- ir, orðin roskin þegar ég kynntist henni, en ungleg og létt i spori. Ekki get ég sagt að hún tæki þessum hugsanlega tengdasyni með fagurgala, enda þótti í þá daga sjálfsagt að taka slíkum gest- um með allri varúð. Nú er ég ögn hreykinn, eða a.m.k. ánægður með að geta sagt, að milli okkar tókst nokkuð fljótt hinn ágætasti kunningsskapur og vinátta, sem ég ógjarnan vildi hafa orðið af. Sigurborg bar háan aldur firna vel. Hún hélt nær fullum skýr- leika í hugsum fram yfir nírætt. Það var eiginlega fyrst eftir að hún missti hann Guðlaug son sinn, sem aldrei hafði frá henni farið, að hún lét.að ráði á sjá. En upp frá þeim atburði, sem varð henni háaldraðpi mikið áfall, tóku sjón hennar og heyrn ört að þverra. Síðustu ár sin varð hún að sætta sig við að geta ekki lengur lesið á bók, en það var þessari bókhneigðu konu erfitt við að una. Síðustu vikur ævi sinnar dvaldi Sigurborg á Élliheimilinu Grund við góða umönnun. Vil ég þakka starfsfólki og húsráðendum þeirr- ar stofnunar fyrir. Sambýliskon- um hennar þakka ég einnig kær- lega, og ég get ekki stillt mig um að nefna hér hana Maríu. sem með hjálpsemi sinni og nærgætni við gamla meðsystur sína endur- vekur manni trú á manneskjuna. Sigurborg lætur eftir sig milli 50 og 60 afkomendur i þremur kynslóðum. Þessu fólki, svo og systkinum hennar og öðrum vin- um votta ég samúð mína. Hún var mikil trúkona hún tengdamóðir mín og efaðist aldrei um endurfundi ástvina, sem dauðinn hafði aðskilið um stund. Efalaust hefur þessi vissa verió henni ólítill styrkur á langri ævi- leið, sem ekki vaf ævinlega blóm- um stráð. Og það er ég viss um, að sé um framhald að ræða þarna fyrir handan, þá lætur hún eitt- hvað jákvætt af sér leiða. Ég er þakklátur forsjóninni fyrir ð hafa fengið að kynnast þessari merkiskonu. Blessuð sé minning hennar. Ililiuar Pálsson 1 sjúkdómsstríði sínu naut hún umönnunar og stuðnings dóttur sinnar og tengdasonar, Nínu og Tómasar, sem önnuðust hana af einstakri ástúð og umhyggju. Einnig veitti iitli dóttursonurinn henni mikla gleði síðustu mánuð- ina. Ég bið Margréti frænku minni blessunar Guðs um alla eilífð. Dóra. Á morgun verður til moldar borin Margrét, föðursystir min, eða Magga frænka, eins og við systkinin ætfð nefndum hana. Er hún hin þriðja úr hópi fimm gjörvilegra systkina, sem kveður okkur, i blóma lífs síns, og þykir okkur þar vissulega stórt skarð höggið. Margrét hélt heimili fyrir for- eldra sína hér í Reykjavík i mörg ár, meðan þeim entist aldur og heilsa. Á því heimili var oft mjög gestkvæmt, enda gtjstrisni í hávegum höfð. Tók Margrét þar á móti ungúm sem öldnum með því hlýja og hægláta viðmóti, sem fékk öllum til að líóa veM návist hennar. Vorum við systkinin þar tíðir gestir ffá unga aldri, ásamt foreldrum okkar, og létti Magga oft undir með móður minni, eftir lát föður okkar, með því að líta til okkar systkinanna, og munum við ætið minnast hlýhugar hennar og velvildar í okkar garð. Siðustu árin bjó Margrét á - heimili dóttur sinnar og tengda- sonar, Ninu og Tómasar, sem veittu henni alla þá umönnun og styrk, sem í þeirra valdi var, og þann tíma sem hún var á spítalan- um létu þau varla líða dag án þess að annað hvort þeirra eða bæði færu til hennar á spitalann, og viku að siðustu tæpast frá bana- beði hennar. Margrét var mjög vinsæl og hafði gaman af þvi að vera i glöð- um hópi. Það varð því mikil gleði- stund. þegár hún nú í haust gat drifió sig upp og komið heim af spitalanum til að vera viðstödd skírn litla dóttursonarins, Bergs. Fáum hefði dottið i hug, að þessi hægláta kona byggi yfir slík- um skapstyrk og andlegu þreki, sem hún sýndi af sér i veikindum sinum, en daginn áður en hún dó átti hún afmæli og bjóst við að fleiri en venjulega kæmu til að heimsækja sig, hafði hún þá á orði vió lækninn sinn: ,.Það er verst að geta ekki verið eins og manneskja." Það er mikils virði að fá að verða slíkri manneskju sem Margréti samferða einhvern tíma á lífsleiðinni og fyrir hönd móður minnar og okkar systkinanna kveð ég Möggu frænku hinztu kveóju, Margrét Eggertsdóttir.

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.