Morgunblaðið - 24.07.1984, Blaðsíða 18

18
MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIDJUDAGUR 24. JÚLÍ 1984
Herðubreið — droítning öræfafjallanna.
Ferð í Öskju:
Ólýsanleg tilfinning
fyrir smæð mannsins
Akureyri, 16. júlí
„Æ, Gísli minn, því gerirðu mér
þetta?“ var fyrsta hugsun undirrit-
aðs, þegar Gísli Jónsson, forstjóri
Ferðaskrifstofu Akureyrar, bauð
mér með í fyrstu ferð sumarsins í
vegum ferðaskrifstofunnar til
Herðubreiðarlinda og Öskju. Hvað
í maður, sem best kann við sig
láréttan í sófa heima í stofu, að
gera með það að fara I öræfaferð
— og þá ekki síst þegar Gísli lét
það fylgja f umræðum um ferðina,
að ganga þyrfti nokkra kflómetra
til þess að komast að hápunkti
ferðarinnar, sjálfrí Öskju? Atti nú
að fara að opinbera fyrir ferðafé-
lögum væntanlegum, hversu léleg-
ur gönguarpur undirritaður er —
og kannske gæflst ég upp?
Eftir vandlega íhugun — að
sjálfsögðu láréttur í sófanum —
tók ég þó þá ákvörðun að láta
mig hafa það að fara í ferð
þessa, ekki kannski síst vegna
þess að líklega væri þetta nú
eina tækifærið, sem mér hlotn-
aðist til þess að berja augum hin
marglofuðu öræfi landsins
okkar, sem virðast heilla svo
marga sem á annað borð hafa
þangað farið, að þeir virðast ekki
geta á sér heilum tekið nema
komast þangað helst oft á hverju
sumri, að maður tali nú ekki um
vetrarferðir margra þangað.
Sem sagt: „Takk, Gísli.”
Við lögðum upp frá Akureyri
að morgni í fjallabíl Ferða-
skrifstofunnar og ókum sem leið
liggur til Mývatnssveitar undir
öruggri leiðsögn þriggja farar-
stjóra. Alls voru í ferðinni tæp-
lega 30 manns, íslendingar,
Finnar og Norðmenn. Eftir
ágætis máltíð í Reynihlíð var
haldið áfram austur í Hólsfjöll
og þaðan beygt af þjóðvegi 1 inn
á vegarslóðann til öræfanna,
auðnin yfirþyrmandi og hrika-
leg, og þvi eins og að koma í ann-
an heim, þegar loksins var komið
í Herðubreiðarlindir, þessa vin í
sandauðninni. Eftir stuttan
stans þar var enn haldið áfram
inn að Drekagili, þar sem gist
skyldi um nóttina í Dreka, skála
Ferðafélags Akureyrar, en það-
an er aðeins um hálftfma akstur
upp að öskju, eða að enda vegar-
spottans þar. Þaðan þarf að fara
á postulunum tveim síðustu kfló-
metrana. Eftir góðar veitingar
og gleðskap fram á nótt var
hugsað til svefns við hinar
margvíslegustu kringumstæður,
allt frá því að sofa i kofanum og
bflnum til þess að sofa i svefn-
Guðmundur Gunnarason, einn
þríggja fararatjóra ferðarínnar, (
þungum þönkum (ekki að taka f
nefið).
Komið að Herðubreiðarfríðlandi.
1 . ht * J A
V
poka undir beru lofti. Varð eng-
um áberandi meint af hinum
furðulegustu svefnstöðum, sem
menn völdu, kannski aðeins að
bar á stirðleika fyrstu mínút-
urnar eftir fótaferð, en það lag-
aðist fljótt og síðan var sest í
fararskjótann góða og haldið af
stað siðasta vegarslóðann, sem
svo sannarlega stendur vart
undir nafni sem vegarslóði, því
ekið er þar yfir nýlegt hraun og
vagg og velta bifreiðarinnar gif-
urlegt, en undir öruggri stjórn
bílstjóranna okkar tveggja kom-
umst við á áfangastað á réttum
tima. Þaðan var siðan gengið að
öskju og öskjuvatni.
Það verður að segjast eins og
er, að undirritaðan skortir orð
til þess að lýsa þessari stærstu
sigöldu landsins. Hrikaleikinn,
fegurðin, kyrrðin, litirnir, heita
lindin i Víti, fjallahringurinn,
allt myndar þetta ólýsanlega
fegurð, ólysanlega tilfinningu
fyrir smæð mannsins gagnvart
landinu okkar og náttúröflunum.
Yfir þetta allt saman ná engin
orð, þetta aðeins upplifist — og
hvílík upplifun!!
Hafðu þökk fyrir, Gísli. Hver
veit nema ég eigi eftir að hitta
þig einhvern tíma inni á öræf-
um og við að upplifa saman
þessa ólýsanlegu öræfatilfinn-
ingu? En þangað til ég fer i aðra
slíka ferð ætla ég að hvíla mig
rækilega í sófanum!
GBerg
Herðubreiöarlindastemmning.
Myndataka á barmi Vítis.
Bflstjórarnir tveir, Árni Ingólfason og Jón GautL
Ljósm. GBerg
Öskjuvatn. Neðst til hægri sér niður f Víti og ef myndin prentast vel, má sjá mann efst á barmi gígsins, sem lýsir
vel smæð mannsins í þessu hrikalega umhverfl.