Morgunblaðið - 16.12.1984, Blaðsíða 47

MORGUNBLAPID, SUNNUDAGUR 16. DESEMBER1984
Afmæliskveðja:
Guðrán Snjólfs-
dóttir Höfn
Mánudaginn 17. desember á átt-
ræðisafmæli Guðrúnar Snjólfs-
dóttur, Hagatúni 2, Höfn í Horna-
firði.
Guðrún er ein af 14 börnum
hjónanna Snjólfs Ketilssonar og
Steinlaugar Olafsdóttur, en 9 af
þeim komust til fullorðinsára.
Hún er fædd í Þórisdal í Lóni
17. desember 1904.
Fimm vikna gömul var hún tek-
in í fóstur til hjónanna Jóns
Þorsteinssonar og Steinunnar
Jónsdóttur, sem lengst af bjuggu í
Krossalandi. Þau voru foreldrar
10 barna, sem flest voru uppkom-
in, þegar þessi litla stúlka bættist
í hópinn, það yngsta 10 ára, og allt
frá fyrstu tíð var hún mikill sól-
argeisli á því heimili.
Snemma skýr og fjörleg og
mesta eftirlæti allra á bænum.
Góðum barnslegum hæfileikum
búin, námsfús og fljót að tileinka
sér eitt og annað í umhverfinu,
sem mörgum hefði sést yfir.
Varð snemma fluglæs og bók-
hneigð, sem hefur komið í ljós með
þroskaaldrinum, því minnið var
frábært og sá eiginleiki fyrir
hendi að vilja miðla öðrum af
fróðleik sínum.
Sagði ég því oft við vinkonu
mína að hún hefði átt vel heima í
kennarastétt, þar hefði hún verið
á réttri hillu.
Enda hefur hún allt sitt líf verið
að afla sér fróðleiks eftir ýmsum
leiðum, bæði heima og heiman,
ekki síst í seinni tíð, innan um fólk
úr öllum landsfjórðungum, sem
hún hefur mikið kynnst á heilsu-
bótarferðum sínum, bæði í Hvera-
gerði og Reykjavík, þar sem hún
hefur oft dvalið.
Þótt hún væri mesta yndi og
eftirlæti allra í Krossalandi fór
hún á mis við það sem síst skyldi,
en það var skólaganga umfram
barnaskólafræðsluna, en þar hefði
Guðrún sómt sér vel innan um
bækur og fjölmenntaða kennara.
Samt minnist hún bernsku- og
æskuáranna með gleði og ánægju
og hennar eiginlega fóstra var
Sigríður Jónsdóttir, mikil mann-
kosta manneskja, sem skildi þarf-
ir barna allra manna best. Og þá
var hún Sigga bara 25 ára þegar
hún fékk hana Gunnu litlu í fang-
ið og sú var nú ekki lögð á óynd-
isstokkinn.
Þrátt fyrir að hún ekki færi út á
hefðbundna menntabraut, sem
ekki var nú svo algengt fyrir
stúlkur á þeim árum, þá naut hún
lífsins eigi að síður.
Hún giftist ágætismanni Ragn-
ari Albertssyni frá Lækjarnesi,
smið og miklum handverksmanni,
var það 24. júlí 1926.
Er þau kynntust var hún ráðs-
kona hjá sjómönnum í Miklagarði
en hann starfsmaður hjá lifrar-
bræðslunni á Höfn og einnig í
Miklagarði og þar starfaði hann í
mörg ár sem bræðslumaður, við
hliðina á móðurbróður sínum, Sig-
urði Eymundssyni.
Frá Miklagaröi þessum merkis-
stað, lágu svo leiðir þeirra heima-
sætunnar frá Krossalandi og
Ragnars frá Lækjarnesi út á
lífsbrautina.
Fyrstu árin bjuggu þau ýmist í
Lækjarnesi eða á Höfn hjá Sigurði
Eymundssyni og konu hans, Agn-
esi Moritzdóttur, á meðan þau
voru að koma sér upp heimili. Að
vísu byggði Ragnar 2 hús, því
hann var smiður góður. Hið fyrra
reyndist of viðamikið og svo kom
Akur, mjög svo snoturt hús, þar
sem öllum þótti gott og gaman að
koma, njóta góðgerða og þá ekki
síður fróðleiks og fyrirgreiðslu,
því húsbóndinn var reiðubúinn að
smíða eitt og annað fyrir náung-
ann eða gera við hlutina, sem þá
var siður að nota til hins ýtrasta
þótt bilað hefðu.
Upp frá því áttu svo þessi hjón
sitt heimili hér á Höfn, urðu mæt-
ir borgarar, sáu staðinn vaxa úr
fámenni í fjölmennt þorp. Fylgd-
ust vel með öllum félags- og
menningarmálum, voru dugleg að
sækja samkomur og Guðrún var
um margra ára skeið virk kvenfé-
lagskona og þar var hún oft í góð-
um félagsskap.
Ekki var síður góður félagsandi
með nágrönnunum, -það mátti
segja að þrjú heimili á Móhóls-
torfunni væru eins og ein fjöl-
skylda, en það voru: Akur, Bjarg
og Hagi.
Á meðan Guðrún var í fullu
fjöri hafði hún gaman af að gaum-
gæfa eitt og annað úti í náttúr-
unni á vísindalegan hátt og þar
átti hún skilningi bónda síns að
mæta, að kunna að meta náttúr-
una.
Oft lágu spor þeirra saman um
Nesjalöndin meðan þau áttu kind-
ur og þurftu að smala.
Fleira tengdi þau saman. Eins
átti húsbóndinn það til meðan
fjölmiðlar voru ekki allsráðandi á
hverjum bæ að lesa upphátt í bók-
um fyrir konu sína, eða leggja fiðl-
una undir vanga sér og leiða fram
Ijúfa tóna í kvöldkyrrðinni á Akri,
húsinu þeirra vestur á bakkanum
við fjörðinn, þar sem sólarlag
verður einna fegurst á Höfn.
Þá má nú ekki gleyma heimilis-
farartækinu. Alltaf lá báturinn
hans Ragnars, (sem auðvitað var
hans handverk) á sínum stað vest-
ur á Víkinni eða í nausti framund-
an bænum. Hann var mikið notað-
ur við fæðuöflun úr firðinum og til
engjaferða í eyjar og Silfurnesið.
En það var líka ýtt úr vör,
stefnt inn fjörðinn í heimsókn að
Lækjarnesi, ættaróðalinu í sveit-
inni, þar sem tekið var á móti
tignum gestum, töluð enska, og
húsmóðirin Sigríður bauð upp á
fínt bakkelsi, eins og hún sjálf
hafði kynnst á enskum veitinga-
húsum.
Já, þau systkini höfðu dvalist í
Vesturheimi og víðar og stækkað
sinn sjóndeildarhring áður en
smiðurinn Björn Eymundsson
kom upp sínu myndarlega húsi á
víðsýnum stað, þar sem útsyn er
fögur yfir grösuga Nesjasveitina
með sinn bláfjallageim að baki og
eyjasundin oft silfurbjört í for-
grunni. Þarna var æskuheimili
Ragnars, sem snemma fór að taka
þátt í lóðsferðunum með Birni
móðurbróður sinum og seinna með
Jóhanni bróður sínum, sem var
hafnsögumaður í mörg ár.
Þá má nærri geta að oft hefur
reynt á hæfni og heppni við krapp-
ar öldur í Hornafjarðarósi.
Það furðar því engan þótt Guð-
rún vilji sem lengst eiga heima í
húsinu sínu innan um allar þessar
gömlu minningar, eftir lát manns
síns, en Ragnar dó 11. mars 1972.
Síðustu 6 æviár Sigríðar, móður
Ragnars,- dvaldi hún á Akri hjá
þeim hjónum og andaðist þar 92
ára gömul.
Annar merkur minningarkafli
fléttast inn í líf Guðrúnar, sem
varð henni mikið ánægjuefni.
Sex af systkinum hennar, sem
öll voru eins og hún fædd og upp-
alin í Lóni, fluttust á Höfn og sett-
ust þar að, að vísu á misjöfnum
tíma og mislengi. Gunnar lang-
lengst og hafði á hendi ótal mörg
trúnaðarstörf. Hann andaðist 30.
ágúst 1983 og eftir lifa nú Guðrún
og Ragnar Snjólfsson.
Öll áttu þessi systkini það sam-
eiginlegt að vera félagslynd og
hittust því oft og áttu saman
ánægjustundir.
Guðrún tók þátt í mörgum
ferðalögum innanlands og hafði
mjög gaman af. Hver ferð var
henni ævintýri. Hún vissi deili á
svo mörgu í landslaginu, ekki síst
því sem tengdist landnáminu,
minnið var svo frábært og athygl-
isgáfan alltaf vakandi.
Á síðastliðnu sumri fór hún í
rútuferð með fleira fólki Fjalla-
baksleið um Skaftártungur, í
Þjórsárdalinn, með viðkomu í
Landmannalaugum og var það
henni eitt ævintýri.
Bækur og ferðalög voru henni
mikill fræðslubrunnur og það var
næstum eins og að fletta upp í al-
fræðiorðabók að spyrja Guðrúnu
um eitt og annað, þó held ég að
ættfræðin hafi verið hennar kjör-
svið á seinni árum.
Árið 1975 fór hún með ferðahópi
til Kanada.
Mun fararstjóranum ekki hafa
verið það með öllu ókunnugt að
kona þessi vissi nokkur deili á
ættfræði og látið þess getið. Var
hún umkringd af Vestur-íslend-
ingum, sem vildu vita meiri deili á
uppruna sínum heima á gamla
Fróni. Úr sumu gat hún leyst á
staðnum, en þó enn betur þegar
heim kom og bréf tóku að berast,
þá stóð ekki á svarinu.
Þessi ferð var henni ógleyman-
leg, hún átti mörgum heimboðum
að fagna hjá þessu fólki, sem allt
vildi fyrir hana gera og fór með
hana i marga skemmtilega útsýn-
isferðina um íslendingaslóðir, en
þá fyrst fannst henni hún tengjast
þessu landi er hún kom á þær slóð-
ir, þar sem Ragnar maður hennar
lék sér sem barn með móður sinni
forðum daga.
Þó margar góðar minningar séu
tengdar Akri, þá ber ein þó hæst.
Mesta hamingjusól þeirra hjóna
var einkadóttirin, Sigurbjörg.
Þessi hugþekka stúlka ólst upp
við gott atlæti foreldra sinna, en
hún endurgalt líka gott uppeldi,
með umhyggjusemi við foreldr-
ana, þegar þau þurftu á að halda,
ekki síst eftir að tengdasonurinn
bættist í hópinn með sinn ein-
stæða hlýleik í allri framgöngu og
viðmóti.
Sigurbjörg er gift Sigfinni
C 47
Gunnarssyni frá Vopnafirði, þau
eiga 4 börn og 5 barnabörn.
Börnin urðu strax miklir gleði-
gjafar hjá ömmu og afa, síðan
tóku barnabörnin að bera sólskin í
bæinn og það gera þau á hverju
sumri, þegar fjarlægar leiðir
opnast betur. Það eina sem
skyggði á, að lélegt heilsufar lagð-
ist á þau bæði með aldrinum.
Verst er hvað sjóninni hefur hrak-
að hjá Guðrúnu, því söm er þráin
að lesa.
Sem fyrr greinir býr Guðrún ein
í sínu húsi, en heppnin hefur löng-
um verið hennar fylgikona. Heim-
ili Sigurbjargar stendur, ef svo má
segja, í túnfæti æskustöðvanna
svo stutt er að hlaupa í öruggt
skjól.
Þetta hefur verið mikill gæfu-
þáttur í lífi allrar fjölskyldunnar,
að gefast tækifæri til að hittast
daglega og geta veitt hvert öðru
hjálp, styrk og gleði. Því má segja
að það séu ekki allir svona lán-
samir í lífinu. Guðrún getur því
horft með gleði og þakklæti yfir
farinn veg.
Mín ósk á þessum tímamótum,
Guðrún mín, er sú, að gæfan haldi
áfram að halda þér í hönd fram-
vegis sem hingað til, um leið og ég
þakka margar góðar samveru-
stundir og óska þér innilega til
hamingju með daginn.
Vinkona
Sanilas
VSRVLÆKKUN!
NÚER VERÐMUNURINN
30-36%
m-
f
19
g

1H
JóladiYkkímir á ótrúlcga lágu vcrðí.
Gleðíleg jól. Sanitas hf.