Morgunblaðið - 14.02.1985, Blaðsíða 46

46
MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 14. FEBRÚAR 1985
t
Eiginkona min, ÞÓRUNN SÓLVEIG ÞORSTEINSDÓTTIR, Ægisíöu 94, lést á gjörgæsludeild Landspitalans að kvöldi 12. febrúar. Friörik Jörgensen.

t Móöir okkar, GUDLAUG KVARAN, er látin. Útförin fer fram frá Fossvogskirkju, þriöjudaginn 19. febrúar kl. 15.00. Börn hinnar látnu.

t Móöir min, tengdamóöir og amma, INGIVEIG EYJÓLFSDÓTTIR, Karlagötu 11, andaöist á öldrunarlækningadeild Landspítalans Hátúni 10 b, þriöjudaginn 12. febrúar. Edda Þórarinsdóttir, Gunnar Friöjónsson, Ingiveig Gunnarsdóttir, Þórarinn Gunnarsson, Friðjón Björgvin Gunnarsson.

t Eiginmaöur minn, faöir okkar, tengdafaöir, afi og langafi, ÁSGRÍMUR GARIBALDASON, Skaróshlfð 19, Akureyri, lést i Fjóröungssjúkrahúsinu á Akureyri 7. febrúar. Jaröarförin fer fram frá Akureyrarkirkju laugardaginn 16. febrúar kl. 13.30. Þórhildur Jónsdóttir, Margrét Ásgrímsdóttir, Benjamfn Antonsson, Heba Ásgrfmsdóttir, Hallgrfmur Skaptason, Jón Ævar Ásgrfmsson, Jórunn G. Sæmundsdóttir, barnabörn og barnabarnabörn.

t Ástkær eiginmaöur minn, faöir okkar, sonur, bróöir, mágur og tengdasonur, BÖÐVAR PÁLSSON matreiöslumaöur, Hvanneyri, Borgarfiröi, sem andaöist 10. febrúar, veröur jarösunginn frá Stykkis- hólmskirkju laugardaginn 16. febrúar kl. 14.00. Minningarathöfn fer fram frá Hvanneyrakirkju föstudaginn 15. febrúar kl. 15.00. Þeir sem vilja minnast hans vinsamlegast láti Hjartavernd njóta þess. Rósa Marínósdóttir, Oddný Eva Böövarsdóttir, Særún Ósk Böövarsdóttir, Sæmunda Þorvaldsdóttir, Páll Oddsson, Áslaug K. Pálsdóttir, Ólafur Gústafsson, Sesselja Pálsdóttir, Þorbergur Bæringsson, Ásgeróur Á. Pálsdóttir, Þorvaldur Á. Pálsson, Sigrún Finnsdóttir, Marinó Tryggvason og aórir vandamenn.

t ÁGÚSTA RAFNAR, Suöurhólum 28, Reykjavfk, verður jarösungin frá Bústaöakirkju, föstudaginn 15. febrúar kl. 13.30. Jóhann Hjálmtýsson, Þórunn Rafnar, Hallgrfmur G. Jónsson, Hildur Padgett, James Padgett, Stefán Jóhannsson, Katrfn Árnadóttir.

t Útför fööur okkar, PÁLS KRISTINS SIGURÐSSONAR frá Skarödal, Háageröí 33, fer fram frá Fossvogskirkju, föstudaginn 15. febrúar kl. 1.30. Þorkell Helgi Pálsson, Sigurbjörn Pálsson, Jónfna Pálsdóttir.

t Innilegustu þakkir fyrir auösýnda samúö og hlýhug viö andlát og útför eiginmanns míns, fööur okkar, tengdafööur og afa, HARDARAGNARSSONAR. ■ Gunnþórunn Þorsteinsdóttir, börn, tengdabörn og barnabörn.
Einar E. Ólafs-
son — Minning
Fæddur 8. nóvember 1917
Dáinn 6. febrúar 1985
Það varð ekki langt á milli
þeirra vinanna Gests Guðfinns-
sonar og Einars Ólafssonar. Gest-
ur lést í maí á sl. vori en Einar er
til moldar borinn í dag. Þeir Gest-
ur áttu vel skap saman enda í
mörgu líkir. Sama ljúfmennskan
og geðprýðin var einkenni beggja.
Báðir nutu lífsins vel meðan heils-
an leyfði. Þeir máttu þola ört
hrakandi heilsu og næstum algera
lömun síðustu æviárin, sem mein-
aði þeim að njóta þess, er þeir
mátu mest veraldlegra gæða, en
það var að dvelja úti í náttúru
landsins milli fjalla og heiða.
Flest annað var þeim heldur létt-
vægt. Örlögum sínum tóku þeir
með heimspekilegri ró og æðruð-
ust aldrei. Ólíkt í fari þeirra var
þó, að Gestur ferðaðist aldrei einn
sér og var venjulega með hóp af
fólk í kringum sig, en Einar fór
oftast einförum þó félagslyndur
væri. Það fer því vel á að þeir fái
að verða samferða til Eilífðar-
landsins, Gestur hefur áreiðan-
lega dokað við eftir vini sínum,
enda báðir saddir lífdaga.
Þó Einar nyti þess vel að ferðast
gerði hann aldrei víðreist um
landið. Hans staður var Reykja-
nesið, einkum það svæði, sem nú
er fólkvangurinn, en þangað átti
hann margar ferðir. Færi hann
annað var það aðallega til að dytta
að sæluhúsum Ferðafélags ís-
lands, en fyrir það félag starfaði
hann mikið og var kjörfélagi þess.
Um Reykjanesið, og þó sérstak-
lega Bláfjöllin, ferðaðist hann og
kannaði í áratugi, og þekkti hann
það svæði allt á ýmsan hátt betur
en allir aðrir. Er næstum óhætt að
fullyrða að hann er sá, sem fyrst-
ur áttar sig á kostum svæðisins til
útiveru á öllum árstímum. Undan-
tekningarlítið var hann einn á
ferð og þá að sjálfsögðu gangandi
um fjöll og hraun. Stundum var
farið hratt yfir, í annan tíma hæg-
ar. Allt eftir því hvað margt þurfti
að kanna. Ekki var hann með tjald
enda létt göngutjöld ekki komin á
markað er hann var mest á ferð-
inni. Svaf hann jafnan úti eða í
hellum og skútum, er rigndi eða
snjóaði. Gerði hann lítinn mun á
sumri og vetri til ferðalaga. 1
hrauni fólkvangsins eru margir
hellar, völundarhús hin mestu, og
sumir ægifagrir salir miklir og
litskrúðugir með dropasteinum
stórum, fögru hraunmynstri á
gólfi, sem þó eru slétt. Marga
þessara hella hefur Einar fundið á
ferðum sínum og í leiðöngrum,
suma á furðulegasta hátt. Kunni
hann frá mörgu og skemmtilegu
að segja er hann var í hellaleit.
Kom þá rólyndi hans, greind og
sjálfsögun sér oft vel, því stundum
virtist manni sem hann hefði lagt
á tæpasta vað. Af ótta við að hell-
arnir yrðu fyrir skemmdum
þeir’-a, er ekkert geta séð í friði
eða þá þeirra, er halda að dropa-
steinar og annað slíkt skraut fari
betur heima í stofu, hélt hann
allri vitneskju sinni um hellana
leyndri lengi vel. Smám saman fór
hann þó að skýra nokkrum útvöld-
um frá þeim og þótti það mikill
heiður að vera innvígður í hella-
vísdóminn. Er sá, er þetta ritar,
einn þeirra er varð þeirrar gæfu
aðnjótandi að eiga þess kost að
fara með honum einum í nokkra
þessara hella. Það er mér með öllu
ógleymanlegt. Mér er þó ekki
grunlaust um að hann hafi aldrei
sýnt neinum helgustu leyndar-
dómana. Hann mátti ekki til þess
hugsa að þar yrði við nokkru
hróflað. Nokkur síðustu árin, sem
hann hafði þrek til ferðalaga fór
hann þó nokkrar ferðir á vegum
Ferðafélagsins og gaf mönnum
kost á að sjá nokkra hella, sem
hann taldi að þyldu einhverja um-
ferð. í þessum ferðum gætti hann
þess þó vel að fara ýmsar króka-
leiðir í hrauninu svo menn gætu
síður fundið þá aftur. Mér er
kunnugt um að forráðamenn fólk-
vangsins og Náttúruverndarráðs
höfðu hug á að kortieggja hellana
með hans hjálp. Hvort það hefur
verið gert veit ég ekki, því þegar
til þess kom var Einar farinn að
tapa þreki. Ég er endilega ekki
viss um að það hafi verið honum á
móti skapi að þeir væru áfram
ókortlagðir. Það voru ekki bara
hellarnir, hraunið, fjöllin og ör-
nefnin, sem hann hugaði að. Fugl-
arnir, dýrin og gróðurinn, allt var
honum jafn kært. Eitt sinn tók
hann sig til og girti lítinn blett í
sunnanverðum Litla Meitli og
gróðursetti þar birkihríslur. Köll-
um við það Éinarslund. Að þessum
reit hlúði hann meðan hann gat,
en nú er girðingin fallin og farið
að gæta óræktar. Úr þessu munu
Ferðafélagsmenn bæta á næsta
vori.
Einar talaði ekki erlendar tung-
ur, þó virtist hann hafa átt gott
með að tjá sig við alla menn,
hverrar þjóðar sem þeir voru, með
sinni ljúfmannlegu framkomu.
Aftur á móti talaði hann tungu
dýra auk þess að vera einn örfárra
er kunni fuglamál. Þetta skilja
þeir sem kunna að umgangast dýr
og fugla. Hinum finnst svona full-
yrðing að sjálfsögðu hin mesta
vitleysa. Það er ekki nokkur vafi
að refurinn í Þórsmörk og reyndar
í Bláfjöllum líka, treysti engum
meðal manna nema Einari. Hon-
um var treyst fullkomlega. Það
var venja Einars, er hann dvaldi
lengur eða skemur í Mörkinni, að
fara með matarleyfar sem til féllu
skammt upp í rjóðrin við sæluhús-
ið og gefa rebba. Þar skiptust þeir
á hljóðum og látbragði áður en
rebbi „settist" að krásunum, en
Einar fór heim í hús. Reyndu aðrir
að færa rebba mat, og það gerðu
ýmsir, snerti hann aldrei við neinu
fyrr en Einar hafði komið og farið
þar höndum um og framkvæmt
sínar helgiathafnir, þá fyrst var
öllu óhætt. Víst er um það að nú
saknar sú lágfætta vinar í stað.
Skemmtilegt gat verið að fylgj-
ast með þegar hann var að tala við
músarrindilinn í gilinu neðan við
sæluhúsið eða skógarþröstinn og
aðra fugla. Allt hændi hann að
sér, menn og málleysingja og þá
ekki síst börnin, því að barnavinur
var hann mikill. Ekki þótti Einari
neitt höfuðatriði að þekkja allt
með nafni í ríki náttúrunnar til að
geta notið nærveru þess. Ein-
hverju sinni er hann var á göngu
með mörgu fólki í Þórsmörk, benti
kona nokkur honum á blóm og
spurði: „Hvað heitir þetta fallega
blóm?“ Einar svaraði að bragði:
„Ég veit það ekki, enda varla von,
það veit það ekki einu sinni sjálft
en vex þarna samt."
Ekki kann ég að segja frá
brauðstriti Einars, um það var
aldrei rætt. Líklega var hann alla
tíð fátækur en samt ef til vill rík-
astur allra. Hann stundaði alla tíð
erfiðisvinnu, sem gerði hendurnar
stórar og svartar, en í návist hans
var allt bjart og hreint.
Grétar Eiríksson
Kveðja frá Ferða-
félagi íslands
„Ekkert líf án dauða.
Enginn dauði án lífs.“
Einar vinur okkar er allur.
Langri og strangri baráttu við
slæman sjúkdóm er lokið og Einar
horfinn á vit æðri heima. Hann
hefur eflaust átt góða heimkomu,
maður með stórt barnshjarta,
maður sem aldrei hallmælti nein-
um, en lagði sitt af mörkum til að
bæta og græða umhverfi sitt, unni
öllu lífi bæði því smáa og því
stóra, ekki síst því smáa.
Einar Eggert Ólafsson fæddist í
Reykjavík 8. nóvember 1917 og
lést 6. febrúar sl. á 68. aldursári.
Foreldrar hans voru hjónin
Ingveldur Einarsdóttir frá Arbæ,
Ölfusi, og Ólafur Einarsson frá
Grímslæk í sömu sveit. Einar var
næst elstur af 10 systkinum. Frá 9
ára aldri dvaldi hann á sumrin á
Grímslæk, fyrst hjá afa sínum og
seinna hjá frænda sínum. Einar
vann alla tíð erfiðisvinnu og má
með sanni segja að hann var út-
slitinn löngu fyrir aldur fram.
Hann kunni ekki þá list að hlífa
sér. Þegar hann hafði aldur til fór
hann til sjós, var á togurum í
mörg ár, þegar öll vinna og að-
staða var miklu erfiðari og verri
en seinna varð. Eftir að Einar
hætti á sjónum vann hann um
árabil í Rafgeymahleðslunni hjá
Páli Kristinssyni, sem reyndist
honum afar vel.
Um áratuga skeið átti Ferðafé-
lag íslands hug hans allan. Allt
sem viðkom Ferðafélaginu skipti
hann máli. Umhyggja hans fyrir
hag félagsins var takmarkalaus.
Einar gerði ekki mjög víðreist um
ævina, en tók þeim mun meiri
tryggð við þá staði sem hann
heimsótti. Sá staður í umsjá
Ferðafélagsins sem honum mun
hafa verið kærastur var Þórs-
mörkin. Þangað fór hann öll sum-
ur meðan hann gat ferðast og
dvaldi þar oft í fríum sínum og um
helgar. Ekki var hann aðgerðar-
laus þar fremur en annarstaðar,
enda ekki af þeirri manngerð, sem
býður eftir að aðrir geri það sem
gera þarf. Hér á vegg hjá mér er
mynd af Einari tekin í Þórsmörk,
táknræn fyrir það starf sem hann
vann þar og reyndar víðar. Á
myndinni er Einar með hjólbörur
og í þeim er áburðarpoki. Þau voru
ófá sporin sem hann átti með
áburð og grasfræ í Þórsmörkinni
og ber umhverfið þess gleggstan
vott. Malarbörð og melar eru orð-
in iðjagræn og stór hluti af Vala-
hnúknum er uppgróinn fyrir til-
verknað Einars og þeirra sem
lögðu honum lið í baráttunni við
uppblástur og gróðureyðingu.
Ætíð var Einar eitthvað að bar-
dúsa, mönnum, dýrum og gróðri
til hagsældar. Það var ekki ein-
ungis í Þórsmörk sem hann lagði
Ferðafélaginu lið, hvar sem þörf
var á að taka til hendi, í nágrenni
hinna mörgu sæluhúsa félagsins
eða í gróðurræktarferðum í
Heiðmörk, ætíð var Einar reiðu-
búinn meðan heilsa og kraftar
leyfðu, og til hinstu stundar var
hugur Einars hjá Ferðafélaginu.
I mörg ár var Einar einn af far-
arstjórum Ferðafélagsins og þar
eins og annarstaðar eignaðist
hann fjölda vina og naut trausts
samferðamanna sinna.
Einn var sá staður sem átti hug
Einars, en það voru Bláfjöllin og
umhverfi þeirra. Þar þekkti hann
ótal kennileiti ofan jarðar og ekki
síður alla hella og skúta sem þar
er að finna neðanjarðar.
í þakkarskyni fyrir óeigingjarnt
starf í þágu félagsins var Einar
gerður að kjörfélaga í Ferðafélagi
Islands árið 1976.
Einar kvæntist ekki og átti ekki
afkomendur, en lét sér mjög annt
um systkini sín og þeirra börn og
barnabörn. Hann bjó einn þar til
hann varð ófær um að sjá um sig
sjálfur sökum sjúkleika, þá tóku
systur hans Sigrún og Vilborg
hann til sín og var það mikið kær-
leiksverk. Hann bjó hjá þeim í sjö
ár eða þar til kallið kom.
Einar verður lagður til hinstu
hvílu við hlið foreldra sinna og
Ingólfs bróður síns, en með þeim
bræðrum var afar kært.
Við hjá Ferðafélagi íslands
minnumst Einars með virðingu og
þökk. Blessuð sé minning hans.
Þórunn Lárusdóttir