Morgunblaðið - 09.03.1985, Side 40

40
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 9. MARZ 1985
+ Systir okkar, ANNA KONRÁDSDÓTTIR, ksnnari, er látin. Margrét S. Konróósdóttir, Björn Konróösson.

+ Móóir okkar, GUDRÚN HÁLFDÁNARDÓTTIR, áöur til heimilis aö Hverfisgötu 98, lést á Hrafnistu þann 8. mars. Ragna Erlendsdóttir Boyanich, Ólöf K. Erlendsdóttir, Esther Erlendsdóttir Harris.

+ Elskuleg eiginkona min og systir, ÓLÍNA MARÍA SIGURJÓNSDÓTTIR, Dvergabakka 24, lést aö heimili sinu aöfaranótt föstudagsins 8. mars. Óttó Þorsteinsson, Ingibjörg Sigurjónsdóttir.

+ Móöir min og tengdamóöir, ÓLÖF SIGURÐARDÓTTIR, fyrrverandi hjúkrunarkona, lóst í Öidrunarlækningadeild Landspitalans 7. mars. Emil Als, Auöur Steinþórsdóttir Als.

+ Maöurinn minn, ARNKELL JÓNAS EINARSSON, vegaeftirlitsmaöur, Laugalæk 23, lést aö morgni 7. mars. Elfn Ág. Jóhannesdóttir.

+ Þakka innilega hlýhug og samúö viö andlát og útför eiginmanns mins, Baldvins B. Skaftfell. Fyrir hönd ættingja, Gréta Jóelsdóttir Skaftfell.

+ Þökkum innilega auösýnda samúö viö andlát og útför móöur okkar, tengdamóöur, fósturmóður, ömmu og langömmu, KRISTRÚNAR GUDNADÓTTUR, Háageröi 16. Gunnar Kr. Guömundsson, Kristin Lúöviksdóttir, Guóm. Ingi Guömundsson, Elfsabet Jónsdóttir, Páll Axel Guðmundsson, Sofffa Jónsdóttir, Lisa Guönadóttir, Kristinn Birgisson, barnabörn og barnabarnabörn.

+ Alúöarþakkir til þeirra sem auösýndu vináttu og hlýhug viö andlát og útför SIGURKARLS FJÓLARS ÓLAFSSONAR, Kópavogsbraut 105, og heiöruöu minningu hans. Ólafur Jens Pétursson, Helga Helgadóttir, Áslaug Gunnsteinsdóttir, Sveinbjörn Br. Pétursson, Gunnsteinn Ólafsson, Hrönn Sveinbjörnsdóttir, Pétur Már Ólafsson, Helgi Sveinbjörnsson, Héöinn Sveinbjörnsson.
Legsteinar
Framleiðum ailar stærðir og gerðir af legsteinum.
Veitum fúslega upplýsingar og róðg jöf
um gerð og val legsteina.
S.HELGASONHF
STEINSMKUA
SKaiWUVEGI 48 Slwt 76677
Minning:
Guðni Þorsteins-
son, Selfossi
Fæddur 27. janúar 1897
Dáinn 27. febrúar 1985
Nú er hann fallinn frá. Þessi
ágæti hagleiksmaður og hagyrð-
ingur. Það má segja að allt léki i
höndum hans og var hann jafnvíg-
ur á tré og jarn. Hann var góður
hagyrðingur og hafði mikið yndi
af kvæðum Einars Benediktsson-
ar, var vel heima í þeim. Séð hef
ég eftir hann nokkur góð kvæði og
eru kvæði hans um hross sérlega
góð, enda var hann mikill hesta-
maður og hestavinur.
Ég kynntist Guðna fyrst er ég
kom til Reyðarfjarðar 1934 og
komst ég að því að við vorum
skyldir, báðir ættaðir frá Djúpa-
vogi og nágrenni hans. Hann bjó
með sinni ágætu konu, Þorbjðrgu,
og stórum barnahópi í næsta húsi
við dvalarstað minn, svo að kynni
okkar urðu hröð og góð. Þau hjón-
in höfðu margt reynt fram að
þessu. Barnaveikin tók 3 fyrstu
börnin þeirra á einni viku, það var
ekkert hægt að gera þeim til
bjargar af því að bóluefni var enn-
þá ekki til hér. Guðni var orðinn
öryrki vegna hjartaveiki og mátti
ekki vinna — var kominn á sveit-
ina.
Fjórum árum síðar, 1938, er ég
hafði loks fundið hvað garnaveik-
in var og var settur í það að ferð-
ast um Austurland og bólusetja
sauðfé á stóru svæði á milli
Breiðdalsvíkur og Axarfjarðar til
þess að rannsaka á þann hátt
hversu útbreidd veiki þessi væri.
Nú bauð ég Guðna að vera ritari
við bólusetninguna hjá mér og tók
hann þvi, enda ekki nema fertug-
ur. Hann vann með mér í 2 vetur
og lærði auk þess að taka gerlapr-
ufur úr görnum, lita þær með suðu
og rannsaka með smásjá.
Eftir þetta leitar Guðni á braut
og sest að á Selfossi, en vinnur
sem verkamaður og verkstjóri hjá
ríkinu við ýmsa byggingarvinnu,
t.d. í Fornahvammi og á Suður-
nesjum.
Það hefur orðið þessum ágætu
hjónum, Þorbjörgu og Guðna, til
mikillar gleði og gæfu að flytjast
svona snemma vestur á bóginn og
setjast að á Selfossi. Þar hafa þau
fundið góðan atvinnuvettvang
fyrir hin mörgu börn sín. Þetta
hefur orðið þeim mikil huggun
fyrir hið fyrsta, hroðalega áfall,
að missa 3 fyrstu börnin.
Ég sendi bðrnunum 8 sem eftir
lifa mínar innilegustu samúðar-
kveðjur, en vil um leið minna þau
á að þau geta kvatt foreldra sina
með gleði og virðingu fyrir gögugt
líf þeirra og starf.
Guð blessi þau bæði.
Ásgeir Ó. Einarsson
Guðni Þorsteinsson fæddist á
Bæ i Lóni þann 27. janúar 1897.
Hann var sonur hjónanna Kristin-
ar Jónsdóttur og Þorsteins Vig-
fússonar. Þorsteinn var tvigiftur
og hét fyrri kona hans Sigurbjörg
og átti hann með henni tvo syni,
þá Eirík, er siðar fluttist til Vest-
urheims og lést þar, og Guðjón,
sem var búsettur á Reyðarfirði og
er nú látinn.
Er Sigurbjörg lést kvæntist
Þorsteinn Kristínu Jónsdóttur og
I eignuðust þau fimm börn: Guðna,
Sigurbjörgu, sem var búsett á
Arnheiðarstöðum, Fljótsdal,
Margréti, Guðrúnu og Þorstein,
þau voru öll búsett i Kanada.
Einnig átti Kristin einn son, Júli-
us Sigfússon, og eru þau öll látin.
Um 12 ára aldur flyst afi að
Vallarnesi, þar lærði hann múr-
verk. Meðan hann var þar við nám
fluttist fjölskylda hans búferlum
til Vesturheims.
Þann 1. september 1918 verða
þáttaskil i lífi afa, er hann gekk að
eiga konu sína Þorbjörgu Einars-
dóttur frá Reyðarfirði, hún fædd-
ist 6. apríl 1894.
Settust þau fljótlega að í
Brekku, Reyðarfirði og áttu þar
heima þar til þau fluttust á Sel-
foss árið 1945.
Börn þeirra eru: Emil Hilmar,
fæddur 10. apríl 1919, dáinn 8.
mars 1921. Eiríkur, fæddur 22.
janúar 1921, dáinn 11. febrúar
sama ár. Emma Kristín, fædd 8.
mars 1922, gift Ágústi Eirikssyni
garðyrkjubónda, þau eru búsett á
Lðngumýri, Skeiðum. Guðmundur,
trésmíðameistari, fæddur 30. april
1924, kvæntur Fjólu Guðmunds-
dóttur, búsett i Vestmannaeyjum.
Gisli Einar, húsvörður, fæddur 25.
ágúst 1925, dáinn 6. janúar 1981,
hann var kvæntur Jónu Vigfús-
dóttur og voru þau búsett á Sel-
fossi. Hörður Halldór, fæddur 10.
janúar 1928, dáinn 11. júni sama
ár. Kjartan Þorsieinn, fæddur 10.
janúar 1928, dáinn 22. júni sama
ár. Guðfinna Torfhildur, fædd 7.
desember 1928, gift Eðvarð Torfa-
syni, bónda, búsett i Brautar-
tungu, Lundarreykjadal. Ásdis
Pálina, fædd 23. febrúar 1931, gift
Leifi Eyjólfssyni, skólastjóra, bú-
sett á Selfossi. Jóna Benedikta,
fædd 15. júlí 1933, gift Páli Árna-
syni, málarameistara, búsett á
Selfossi. Hulda Björg, fædd 26.
janúar 1937, gift Pálma Jónssyni,
kennara, búsett i Reykjavik. Ás-
geir Lárus, rafvirkjameistari,
fæddur 31. desember 1938, kvænt-
ur Þyri Axelsdóttur, búsett á Sel-
fossi.
Einn son átti amma fyrir hjóna-
band sitt, Eggert Eyjólf Guðna-
son, veitingaþjón, kvæntur Val-
borgu Gisladóttur, búsett í
Reykjavík.
Barnabörnin urðu 43 en þar af
létust 4, barnabarnabörnin urðu
72 en þar af létust 2.
Afi var dugmikill maður og
gekk altið hraustlega til vinnu,
hann bjó yfir mikilli skaphörku og
þurfti hann oft að breyta henni í
erfiðleikum er að steðjuðu. Afi
gekk ekki heill til skógar eftir að
hann veiktist árið 1933, en ekki lét
hann hugfallast frekar en áður og
barðist áfram af dugnaði.
Afi var mikið snyrtimenni jafnt
í klæðaburði sem i umgengni,
aldrei man ég eftir honum öðru-
vísi en uppáklæddum á sunnudög-
um og gekk hann þá altíð til
kirkju, meðan heilsan leyfði.
Hann var meðhjálpari í Reyð-
arfjarðarkirkju og síðar gegndi
hann því starfi um tíma fyrir Sel-
fosskirkju. Hann hafði yndi af öll-
um söng og söng hann með kirkju-
kór Reyðarfjarðar.
+
Þökkum innilega öllum þeim sem sýndu okkur samúö og hlýhug
vlö andlát og útför eiginmanns mlns, fööur okkar, tengdafööur og
afa,
GUNNARS HALLDÓRS SIGURJÓNSSONAR
loftskeytamanns,
Álfaskeiöi 57,
Hafnarfiröi.
Gertrud M. Sigurjónsdóttir,
Þór Gunnarsson, Ásdfs Valdimarsdóttir,
Sigurjón Gunnarsson, Þorbjörg Bernhard,
Ludvig H. Gunnarsson, Guðrún Jónsdóttir
og barnabörn.
Laghentur var hann og lék allt i
höndum hans, prýða margir mun-
ir er hann smiðaði heimili okkar
afkomenda hans.
Helstu áhugamál hans voru
bókmenntir hverskonar, einnig
voru hestar ævinlega ofarlega i
huga hans.
Afi var mjög vel gefinn maður
og hagmæltur, allt frá upphafi
skólagöngu okkar barnanna fylgd-
ist hann glöggt með námi okkar og
framförum. Hann samgladdist öll-
um er kost höfðu á að mennta sig.
Er ég nú i dag kveð þennan
merka mann með söknuði, koma
margar ljúfar minningar upp í
huga minn, minningar frá liðnum
stundum með ömmu og afa. Nú
eru þau bæði komin yfir móðuna
miklu og ég veit að amma tekur
vel á móti honum, þeim verða
endurfundirnir kærir.
Minning elsku afa mins og
ömmu mun lifa í hjörtum okkar
allra um ókomin ár.
Vil ég nú færa öllu starfsfólki
elli- og hjúkrunarheimilisins
Ljósheimum, Selfossi, minar bestu
þakkir fyrir góða umönnun.
Afa og ömmu þakka ég innilega
fyrir allt liðið.
Nína Guðbjörg Pálsdóttir
Aldurtila eiga sér allir visan.
Þess vegna er dauðinn í sjálfu sér
engum undrunarefni. Þó er það
svo að i hvert sinn sem hann ber
að dyrum veldur hann röskun i
huga þeirra sem nærri standa, því
að sú leiða staðreynd stendur eftir
meðal lifenda, að máttur lifsins
hafi i jarðriki beðið ósigur. Hinn
ráðriki maður ræður ekki yfir
réttinum til lífs nema að litlu
leyti.
En við erum salt jarðar. Við er-
um lífskrúð marglitt og margbrot-
ið meðan við lifum. Við erum ham-
ingja og hugarvíl, sigur og ósigur i
baráttu jarðvistar sem við vitum
að hefur tímanlegan endi hvernig
sem farið er að. Og lifsskeiðin
verða eins mörg og mennirnir eru.
Hver og einn rennur sitt eigið
skeið til enda. Einn og einn fæðist
maðurinn og deyr. Hver og einn á
sér eigið svipmót, hætti, atferli,
hugmyndir eða gildismat, í einu
orði sagt skapgerð, persónuleika.
Þess vegna á heimurinn gnótt af
gersemum manna, eðalsteina og
undurfagurt blágrýti.
Einn af þessum eðalsteinum var
Guðni Þorsteinsson, kallaður
múrari, hér á Selfossi. Guðna
kynntist ég fyrst fyrir hálfum öðr-
um áratug og var hann þá kominn
i eldri borgara tölu. Lágvaxinn
Austfirðingur, dæmigerður í útliti
fyrir þann íslending og Austfirð-
ingi sem barist hefur austur þar
við fjöll og firnindi, fönn og skafla
enda hafði lífshlaup hans einmitt
runnið þar og oft í kröppum leik.
Þó var það skapgerðin, hin
skyggnu og skörpu augu, tilsvörin,
ljóðin sem léku svo oft á tungu
hans, sem athygli vöktu. Hann
hafði sýn inn í mannlífið, hann
hafði skoðun a mönnum og mál-
efnum, var höfðingadjarfur og
hiklaus í tali. Sumum fannst sem
hann færi þá stundum offari í orð-
um sínum, en þegar betur var að
gáð áttu orð hans sér betri stoð í
veruleikanum en margur hélt og
hjalaði. Ég minnist ekki svo
Guðna að Einars Benediktssonar
skálds, „vinar hans“ sé ekki um
leið getið, enda segir það ef til vill
meira en mörg orð, að hann var
einstaklega elskur að þessu skáldi
og orti sjálfur ( anda hans. Hin
kjarnmikla íslenska, sem i ljóðun-
um birtist var honum sem foss elf-
unnar, kraftinn og kyngina kunni
hann að meta. Þó lifði i Guðna
viðkvæmur maður, sem var létt
særður í mannlegu stolti sinu.
Meðan Guðni var vel ern, en það
var hann fram á síðustu ár, átti ég
oft löng samtöl við hann í sima.
Hann braut þá alltaf upp á brenn-
andi vandamálum dags og lífs,
ræddi stjórnmál og stefnur og
ævinlega fór hann með visu eða
ljóð áður en kom að erindinu.
Þetta raskaði stundum timasetn-
ingu vinnudagsins hjá mér og ein-
hver hefur lengur þurft að sitja á
biðstofunni. En það sem Guðni