Morgunblaðið - 02.03.1986, Page 33

32
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 2. MARS1986
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 2. MARS 1986

Útgefandi Árvakur, Reykjavík
Framkvæmdastjóri Haraldur Sveinsson.
Ritstjórar Matthías Johannessen, Styrmir Gunnarsson. 1 Björn Bjarnason. /
Aðstoðarritstjóri
Fulltrúar ritstjóra Þorbjörn Guömundsson, Björn Jóhannsson, Árni Jörgensen.
Fróttastjórar Freysteinn Jóhannsson, Magnús Finnsson, Sigtryggur Sigtryggsson, Ágúst Ingi Jónsson.
Auglýsingastjóri Baldvin Jónsson.
Ritstjórn og skrifstofur: Aðalstræti 6, sími 10100. Auglýsingar:
Aðalstræti 6, sími 22480. Afgreiðsla: Kringlan 1, sími 83033.
Áskriftargjald 450 kr. á mánuði innanlands. I lausasölu 40 kr. eintakið.
Olof Palme
myrtur
Helfregnin frá Svíþjóð að-
faranótt laugardags, um
að Olof Palme, forsætisráðherra
landsins, hafí fallið fyrir hendi
morðingja á götu í Stokkhólmi,
er enn einn vitnisburðurinn um
að grimmd mannsins eru engin
takmörk sett. í öllum löndum
leynast menn, sem láta stjórnast
af hatri, ranghugmyndum og
fyrirlitningu fyrir iífí annarra.
Sagan geymir svo átakanleg
dæmi um launmorð þjóðarleið-
toga, að það hefur verið bama-
skapur að ímynda sér, að ekki
kæmi að því, að einhver forystu-
manna Norðurlanda yrði fómar-
lamb ódæðismanna. En þegar
atburðurinn gerist vekur hann
óhug og grunsemdir um, að
hann kunni að breyta sambandi
norrænna stjómmálamanna við
umbjóðendur sína. Þeir verði
undir gæslu lögregluþjóna. Svip-
ur hinna opnu þjóðfélaga breyt-
ist. Þegar höggið hefur verið
gefíð, segja menn, að það sé
ekki iengur einkamál þeirra,
sem kjömir hafa verið til æðstu
embætta, hvort öryggis þeirra
sé gætt eða ekki.
Þegar þetta er ritað hefur
sænsku iögreglunni ekki enn
tekist að fínna ódæðismanninn
eða ódæðismennina. I skjóli
nætur tókst morðingjanum að
fínna felustað í Stokkhóimi.
Allra leiða úr borginni er gætt.
Lögreglumenn eru hvarvetna
við störf. Sænska þjóðin er
harmi slegin og hvaðanæva úr
veröldinni berast samúðarkveðj-
ur. Til þessa hefur Svíþjóð haft
þá ímynd út á við, að þar ríki
meira umburðarlyndi milli
manna en víðast annars staðar.
Fréttin um launmorðið í skjóli
myrkurs breytir þessari skoðun
á sænsku þjóðlífí.
Olof Paime var heimskunnur
stjómmálamaður. Hann hefur
lengi verið í forystusveit
sænskra jafnaðarmanna, sem
farið hafa með landstjóm í Sví-
þjóð í hálfa öld. Palme var
handgenginn Tage Erlander,
leiðtoga jafíiaðarmanna, allt frá
1953, og hann tók við forsætis-
ráðherraembættinu af honum
1969. Undir foiystu Palme töp-
uðu jafnaðarmenn kosningum
1976 en hann lét ekki deigan
síga og barðist aftur til sigurs
1982 og á síðasta ári hlaut hann
endurkjör sem forsætisráðherra.
Það þarf i senn mikið andlegt
og líkamlegt þrek til að vera
jafn lengi í forystu í Iýðræðis-
þjóðfélagi og Olof Palme. Hann
var í senn hugsjónamaður og
harðskeyttur pólitíkus, sem lét
að sér kveða hvar sem hann
kom, hvort heldur í Sviþjóð eða
utan. Hann var umdeildur eins
og allir, sem láta að sér kveða
í stjómmálum af jafn miklum
þrótti og hann.
Þegar jafn sterkur leiðtogi og
Olof Palme fellur frá í blóma
lífsins og í miðri starfsönn
myndast tómarúm, sem ekki
verður auðfyllt. Það mun reyna
á innviði sænska Jafnaðar-
mannaflokksins og stjómkerfís-
ins á næstu vikum og mánuðum,
þegar mál skipast með nýjum
hætti eftir hinn sorglega atburð.
Ótímabært fráfall Olofs Palme
hefur áhrif út fyrir landamæri
Svíþjóðar, ekki síst á Norður-
löndum. Hann lét vemlega til
sín taka á alþjóðavettvangi, ekki
síst í alþjóðasamtökum jafnað-
armanna. Þar er nú skarð fyrir
skildi.
Til Svíþjóðar em sendar
samúðarkveðjur vegna þessa
grimmdarverks með þeirri ósk,
að sárið, sem það skilur eftir,
verði fljótt að gróa. Minningin
um þjóðarleiðtogann Olof Palme
mun lifa. Hans verður minnst
sem eins af mikilhæfustu stjóm-
málamönnum Norðurlanda á
þessari öld.
Glæsilegur
árangur
egar litið er til þátttöku
fslendinga í heimsmeistara-
keppninni í handknattleik er
unnt að segja um leikinn við
Suður-Kóreumenn á þriðjudag-
inn: Fall er fararheill. Síðan
hafa okkar menn bæði sigrað
Tékka og Rúmena. Sigurinn yfír
Rúmenum hefur vakið verð-
skuldaða hrifningaröldu um Iand
allt. Þorbjöm Jensson, fyrirliði
íslenska liðsins, sagði í Morgun-
blaðinu í gær um leikinn við
Rúmena: „Miðað við mikilvægi
var þetta stærsti sigur íslensks
handknattleiksliðs frá upphafí
að mínu mati. Við áttum á hættu
að falla í c-hóp ef við töpuðum,
en núna eigum við möguleika á
verðlaunum í heimsmeistara-
keppninni. Eg ætlaði mér að
gefa allt í þennan leik og ég
held að ég hafí gert það. Eg er
svo þreyttur að ég stend varla
í lappimar."
Morgunblaðið tekur undir
með fyrirliðanum um mikilvægi
leiksins og dregur ekki í efa,
að liðsmennimir hafí lagt sig
alla fram undir frábærri stjóm
þjálfarans Bogdans. Blaðið ám-
ar liðsmönnum til hamingju með
þann glæsilega árangur, sem
þeir hafa þegar náð. Hann hefur
vakið rökstuddar vonir um enn
meiri afrek. Liðsmenn létu ekki
deigan síga eftir óvæntan ósig-
ur, verðskuldaður sigur dregur
ekki úr baráttuþrekinu.
REYKJAVIKURBREF
Laugardagur 1. mars
Kjarasamningar eins og
þeir, sem nú hafa
verið gerðir, eiga sér
lengri aðdraganda en
þann rúma mánuð,
sem samningsaðilar
sátu að viðræðum að
þessu sinni. Þetta eru flóknari samningar
en við eigum að venjast og áhrif tæknilegra
þátta þeirra, ef svo má að orði kveða,
koma ekki í ljós á svipstundu. Samningam-
ir ná einnig til fleiri atriða en venjulegt
er. Með þeim er tekið á mörgu öðru en
beinum launahækkunum og í raun lagður
grunnur að nýrri stefnu við ráðstöfun fjár
úr lífeyrissjóðum og mótun hins opinbera
húsnæðislánakerfís. Síðast en ekki síst er
ráðist að verðbólguvandanum með mark-
vissum hætti og virkari þátttöku ríkissjóðs
en við höfum áður kynnst hér á landi.
Með markvissum aðgerðum ganga opin-
berir aðilar, ríkissjóður og sveitarfélög,
fram fyrir skjöldu og lækka gjaldskrár
sínar, skatta, tolla og þjónustugjöld.
Samhliða þessu er síðan samið um hóflega
hækkun launa.
Eins og sjá má af ummælum þeirra, sem
að gerð samningsins stóðu, eru þeir allir
bjartsýnir um að þessi tilraun sé þess virði
að vera gerð. Þeir benda hins vegar á, að
tekin sé áhætta með því að fara hina nýju
leið, eða eins og Bjöm Bjömsson, hag-
fræðingur Alþýðusambands íslands, segir
í Morgunblaðinu á föstudag: „Það er vissu-
l.ega rétt að menn taka áhættu með þessum
samningum. Það er hins vegar ekkert nýtt
að svo sé í kjarasamningum. Áhættan
hefur alltaf verið til staðar og hún hefur
fyrst og fremst verið fólgin í því, að menn
hafa stungið sér til sunds í verðbólgufenið
og látið verðlagsþróunina ráða og stjóma
kaupmættinum. Með þeim aðgerðum, sem
nú er verið að tala um, ætla menn að
stilla verðlagsþróunina af fyrir fram eftir
því sem kostur er og tiyggja þannig að
árangur náist. Ég held því, þegar grannt
er skoðað, að áhættan í þessum samning-
um sé í raun minni en í flestum síðustu
samningum, sem við höfum gert. í þessu
sambandi er líka rétt að minna á, að í
þessum samningum er fólgin ákveðin
kaupmáttartrygging. “
í þessum orðum kemur fram megin-
forsenda þess, að samkomulag tókst á
þeim grunni, sem fyrir liggur: viðræðu-
nefndimar urðu sammála um að miða við
það, að meðalgengi krónunnar yrði haldið
stöðugu og launahækkunum yrði ekki velt
út í verðlagiÆ Friðrik Pálsson, forstjóri
Sölumiðstöðvar hraðfrystihúsanna, sem
heldur um púls fískvinnslunnar, sagði í
Morgunblaðssamtali: „Fiskvinnslan setur
sig í mikla óvissu með þessum samningum,
en það gerir hún í trausti þess, að allir
leggist á eitt við að tryggja að þessir
samningar skili þeim árangri, sem að er
stefnt. Brýnt er að allir seljendur vöru og
þjónustu haldi verðlagi svo lágu sem kostur
er og lækki þar sem svigrúm er til. Enn-
fremur er nauðsynlegt að neytendur haldi
vöku sinni. En áframhaldandi fall Banda-
ríkjadollars kann að setja strik í reikning-
inn. Fiskvinnslan þarf tekjuauka en ekki
tekjuskerðingu."
Ný vinnubrögð
Á undanfömum árum hafa verið að
þróast nýir starfshættir í samskiptum aðila
vinnumarkaðarins. Til einföldunar má
segja, að upphafíð sé að rekja til þess,
þegar þeir Þorsteinn Pálsson, núverandi
íjármálaráðherra, og Ásmundur Stefáns-
son, núverandi forseti Alþýðusambandsins,
gerðust oddvitar í kjaraviðræðum af hálfu
Vinnuveitendasambandsins og Alþýðu-
sambandsins. Magnús Gunnarsson, sem
nú lætur af störfum framkvæmdastjóra
Vinnuveitendasambandsins eftir giftu-
dijúgt starf, hefur lagt sig fram um að
halda þannig á málum í samskiptum við
viðmælendur sína, að þráðurinn slitni ekki,
hvað sem á gengur, Er þolinmæði og
bjartsýni Magnúsar við brugðið.
Aðilar vinnumarkaðarins hafa orðið
sjálfstæðari hin síðari ár í þeim skilningi,
að á vegum þeirra sjálfra starfa nú hag-
fræðingar, sem búa yfír jafn víðtækri
:n;jvciu{H-nj,;2WA no449»g-4!k'óg^--) trno«iaímÁv»
þekkingu, ef ekki víðtækari, á öllum þátt-
um eftiahagslífísins og starfsmenn ríkisins,
hvort heldur í Þjóðhagsstofnun eða annars
staðar. Með samvinnu þessara sérfræðinga
samtaka launþega og vinnuveitenda hefur
verið komist að sameiginiegri niðurstöðu
um ýmsar grundvallarforsendur, sem ráða
miklu, þegar samið er um kaup og kjör.
Þá er það enn til marks um nýja starfs-
hætti, að aðilum vinnumarkaðarins fínnst
augsýnilega þægilegra og árangursríkara
að leysa úr ágreiningi sínum án afskipta
ríkissáttasemjara.
Löngum hefur verið litið til Vestur-
Þýskalands sem fyrirmyndar um það,
hvemig skynsamlegt se að halda á stjóm
efnahagsmála, ekki síst vegna þess að þar
hefur forystumönnum launþega og at-
vinnurekenda tekist að skapa gagnkvæm-
an trúnað í samskiptum sínum. Á þeim
gmndvelli hefur annars vegar verið unnt
að koma í veg fyrir kollsteypur og hins
vegar halda þannig á málum, að nú er
Vestur-Þýskaland, sem var í rúst fyrir 40
árum, eitt auðugasta ríki veraldar. Verð-
bólgustríðið undanfarin ár hefur orðið
okkur Islendingum dýrkeypt lexía, en ef
við læmm það af því, að það er undir
samstilltu átaki okkar allra komið að halda
þjóðarskútunni á réttum kili, hefur ekki
verið barist til einskis.
Á undanfömum ámm hefur frjálsræði
í viðskiptum manna á milli hér á landi
aukist jafnt og þétt, meðal annars með
afnámi verðlagshafta. Enginn vafí er á
því, að ftjálsræðið Ieiðir til heilbrigðari
viðskiptahátta. Nú reynir mikið á, hvort
ný vinnubrögð einnig á þessu sviði skila
árangri. Talsmenn ríkisafskipta af verð-
lagsmálum munu fái gullið tækifæri til að
afla málstað sínum fylgis, ef verðlag
lækkar ekki í samræmi við þau fyrirheit,
sem gefín em í nýgerðum samningum.
Hlutur ríkisins
Öllum er ljóst, að ríkissjóður hefur axlað
mikla ábyrgð við lausn kjaradeilnanna.
Ekki var ritað undir samninga Alþýðusam-
bandsins og Vinnuveitendasambandsins,
fyrr en ríkisstjómin hafði gefíð skriflegt
svar vegna óska samningsaðila um mörg
mikilvæg málefni, sem öll hafa verið tíund-
uð rækijega hér í blaðinu. í svari ríkis-
stjómarinnar segir meðal annars: „Ríkis-
stjómin telur, að með þeim kjarasamning-
um, sem nú er verið að gera, og aðgerðum,
sem hún hyggst beita sér fýrir, hafí náðst
mikilsverð samstaða um átak til að snúa
þróun verðlagsmála til betri vegar. Þeim
efnahagsbata, sem bætt ytri skilyrði gera
nú kleift að ná, er með þessum ákvörðun-
um fyrst og fremst varið til að bæta og
tiyggja lífskjörin í landinu og gera alvar-
lega tilraun til að koma verðbólgunni niður
á það stig, sem algengast hefur verið í
viðskipta- og samkeppnislöndum íslend-
inga.“
Sumum lesendum finnst vafalaust, að
þeir hafí oft áður séð þessi orð í svipuðu
samhengi í yfírlýsingum ríkisstjóma. Satt
er það, en nú er sá mikli munur, að ríkis-
stjómin er ekki að lýsa því yfír, sem hún
ein vill að nái fram að ganga, hún er að
ítreka sameiginlegt markmið sitt og þeirra,
sem ekki ráða minnu um framgang efna-
hagsstefnunnar en hún, aðila vinnumark-
aðarins. Þetta er einmitt sú bylting, sem
í þessari samningsgerð felst, ef aðeins er
litið á það, hvemig að henni er staðið.
Ríkisstjómin brást rétt við með því að
leggja svör sín við tilmælum samningsaðila
fyrir Alþingi í lagafrumvarpi því, sem
Þorsteinn Pálsson, Qármálaráðherra,
kynnti á fímmtudagskvöld. Þar með er
staðið þannig að málum, að það eru ekki
aðeins aðilar vinnumarkaðaríns og ríkis-
stjóm, sem axla formlega ábyrgð vegna
kjarsamninganna, heldur einnig þing-
menn, hvort heldur stuðningsmenn stjóm-
arinnar einir eða einnig einhveijir úr
stjómarandstöðu standa að samþykkt
frumvarpsins.
Heyrst hafa gagnrýnisraddir í þá vem,
að það sé með einhveijum hætti lítilmótlegt
fyrir ríkisstjóm og Alþingi að taka við
tilmælum „úr Garðastræti" eins og bað
er meðal annars orðað í þinghúsinu. Væri
Morgunblaðið/ÓI.K.M.
þessi gagnrýni flutt af mönnum, sem alltaf
væm að láta til sín taka með þeim hætti
að til heilla horfði og smíða ný ráð til að
auka hag þjóðarinnar, kynni að vera
ástæða til að staldra við hana og velta
því fyrir sér, hvort ríkisstjómin sé að
afsala sér og þinginu einhveijum völdum.
Því miður verður það ekki sagt um okkar
ágætu alþingismenn, að einir og óstuddir
séu þeir iðnir við að smíða handa okkur
bjargráð, sem duga. Jaftian hefur verið
litið á það sem traust á ríkisstjómir en
ekki vantraust, þegar aðilar vinnumarkað-
arins ræða við þær á þeim forsendum, sem
nú hefur verið gert. Nú hefur samráðið,
svokallaða, skilað meiri árangri en við
eigum að venjast. Ekki síst þegar tekið
er mið af gerðum þeirra ríkisstjóma, þar
sem fulltrúar Alþýðubandalagsins hafa
setið.
Gagnkvæmur trúnaður
Er þá enn komið að því, sem sagt var í
upphafi, að samningar af þessu tagi em
ekki nokkurra vikna verk. Þeir em ávöxtur
þrotlausrar vinnu um langt skeið, þar sem
samningamenn hafa getað kannað allar
hliðar mála og áttað sig á hinum ýmsu
leiðum. I viðkvæmum viðræðum eins og
þessum skiptir að sjálfsögðu miklu að trún-
aður skapist milli manna og þeir hætti að
vera með pólitískt karp um atriði, sem í
raun er ekki deilt um nema af flokkspóli-
tískum ástæðum.
Þeir, sem líta á kjarabaráttu sem bar-
áttu fyrir pólitískum völdum sér til handa,
vilja auðvitað ekki, að gagnkvæmur trún-
aður skapist milli þeirra, sem að kjara-
samningum standa. Þeir vilja nota launa-
málin sjálfum sér til framdráttar í hinum
pólitíska slag. Mönnum er minnisstætt,
þegar Svavar Gestsson, formaður Al-
þýðubandalagsins, lyfti fíngri framan í
sjónvarpsáhorfendur og sagði: Bíðið þið
bara, við spumingu um það, hvort flokki
hans þætti ekki kröfugerð þeirra alþýðu-
sambandsmanna heldur lágreist. Enginn
beið eftir Savavari við samningaborðið en
innan Alþýðubandalagsins hafa „andófs-
öflin", sem svo kallast, beðið færis að ná
sér niðri á honum og verkalýðsforingjum.
Bendir ýmislegt til þess, að nú eftir samn-
ingana komi til átaka innan flokksins um
þessi mál. Til marks um þá geijun, sem
þar á sér stað, má nefna fréttir um að
Bjamfríður Leósdóttir, formaður verka-
lýðsmálaráðs flokksins, hafí boðað afsögn
sína á miðstjómarfundi á sunnudaginn var.
Ekki hefur verið greint frá því opin-
berlega um hvað Alþýðubandalagsmenn
deila í raun og vem. Össur Skarphéðinsson,
Þjóðviljaritstjóri, sem ýmsir telja for-
mannskandídat „andófsaflanna", sagði í
forystugrein um kjarasamningana eftir að
hafa lýst þeim sem ófullnægjandi: „Það
kemur dagur eftir þennan dag, og við
verðum að sækja í okkur veðrið, herða
baráttuna á öllum vígstöðvum." Þessi orð
verða ekki skilin öðm vísi en sem herhvöt
til liðsmanna Össurar innan Alþýðubanda-
lagsins, ekki er hann að skýra frá sjónar-
miðum þeirra Ásmundar Stefánssonar og
Guðmundar J. Guðmundssonar með þess-
um orðum. Eftir því sem gagnkvæmur
trúnaður eykst með þeim, sem að kjara-
samningum standa, minnkar hann milli
manna innan Alþýðubandalagsins. Verður
nú flest óhamingju þess að vopni.
Maisonrouge til íslands
Næstu daga kemur Frakkinn Jacques
Maisonrouge til íslands í boði Verslunar-
ráðsins og flytur ræðu á vegum þess
næstkomandi fímmtudag. Maisonrouge
hætti störfum hjá IBM, þegar hann varð
sextugur 1984. Hann hafði þá starfað hjá
fyrirtækinu í 36 ár eða síðan 1948. Hófst
hann þar til æðstu metorða sem yfírmaður
Evrópuhluta IBM og yfírmaður allrar
starfsemi þess utan Bandaríkjanna. Síðast
sat hann svo í sjálfri framkvæmdastjóm
fyrirtækisins. Er hann sá manna, sem
ekki er frá Bandaríkjunum, er komist hefur
hæst í skipuriti IBM, ef þannig má taka
til orða.
Eftir að Maisonrouge hætti störfum hjá
IBM hefur hann meðal annars ritað ævi-
sögu sína, en hún kom út í Frakklandi á
síðasta ári og heitir Manager Intemation-
al eða Alþjóðlegur stjómandi. Þar lýsir
hann því, hvemig honum vegnaði í störfum
hjá IBM eftir að hafa fengið styrk til
verkfræðináms hjá fyrirtækinu í Banda-
ríkjunum. Af bókinni má ráða, að þama
fer maður, sem hefur hafíst til mikilla trún-
aðarstarfa af eigin verðleikum og helgað
líf sitt þessu risavaxna fyrirtæki og fjöl-
skyldu sinni. Raunar er sagt um IBM, að
fyrirtækið verði eins og önnur fjölskylda
starfsmanna þess. Þegar Maisónrouge hóf
störf hjá IBM var það meðalstórt fyrir-
tæki, með 60 umboðsskrifstofur og 25.000
starfsmenn um heim allan, þá var veltan
um 150 milljónir dollarar á ári. 1967 vom
starfsmennimir orðnir 221 þúsund, 292
þúsund 1974 og yfír 400 þúsund 1984.
Velta fyrirtækisins jókst mun hraðar, en
það þykir til fyrirmyndar í allri stjómun.
Fróðlegt er að lesa um það í bók Maison-
rouge, hve oft stjómendur IBM sjá ástæðu
til að taka fyrirtækinu tak, ef svo má
segja, og skipa þá sérstakar nefndir starfs-
manna, sem fá það hlutverk að endurskipu-
leggja rekstur þess. Þar á bæ sýnast menn
ekki þeirrar skoðunar, að þeir hafí fundið
hið endanlega skipulag á rekstrinum, þótt
vel gangi. „Fyrir löngu hef ég komist að
þeirri niðurstöðu, að ein af ástæðunum
fyrir velgengni IBM er, að stjómendur
þess hafa aldrei verið fullkomlega ánægðir
með árangurinn af starfí þess,“ segir hann
á einum stað í bók sinni. Þá lýsir hann
því, hve mikil áhersla er lögð á jafnræði
með starfsmönnum og dreifíngu valds. Það
skipti mestu fyrir sérhvem starfsmann,
að hann viti nákvæmlega, hvað hann eigi
að gera og megi gera. Hann segist hafa
einfalda lausn á því, hvemig best sé að
ná árangri við stjómun fyrirtækja, það sé
að hvetja starfsmennina til dáða, örva þá
og kveikja áhuga þeirra á viðfangsefninu
eða eins og hann segir á frönsku: diriger
c’est motiver.
Fyrirlestur Maisonrouge hjá Verslunar-
ráðinu á að §alla um stjómun og er ljóst,
að hann getur miðlað félagsmönnum ráðs-
ins miklum fróðleik. Hann er þaulvanur
fyrirlesari og hefur mikla ánægju af því
að fá tækifæri til að skýra frá eigin
reynslu. Nú þegar ætlunin er að ráðast
gegn verðbólgunni hér á landi með því að
lækka verðlag skiptir meim en oft áður,
að fyrirtæki séu rekin á sem hagkvæmast-
an hátt og stjómað á þann veg, að þau
framleiði vöm eða veiti þjónustu með sem
minnstum tilkostnaði. Til marks um fyrir-
tæki, sem hafa verið endurskipulögð og
bjargað frá hmni, nefnir Maisonrouge
Chrysler-bílasmiðjumar bandarísku. Þegar
hafíst var handa um björgunarstarfíð
þurfti fyrirtækið að framleiða 2,2 milljónir
bíla á ári til að vera ekki rekið með tapi.
Eftir breytingar á rekstrinum, endumýjun
tækja, tilkomu vélmenna o.s.frv. byijaði
Chrysler að græða, þegar framleidd hafði
verið 1,1 milljón bfla á ári. Það er endur-
skipulagning af þessum toga, sem í tilviki
Chryslers var unnin með aðstoð ríkisins,
sem er ekki aðeins nauðsynleg í íslenskum
fyrirtækjum heldur bráðnauðsynleg í þjóð-
arbúskapnum öllum.
„ A undanf örnum
árum hefur fijáls-
ræði í viðskiptum
manna hér á landi
aukist jafnt og
þétt, meðal ann-
ars með afnámi
verðlagshafta.
Enginn vafi er á
því, að frjálsræðið
leiðir til heil-
brigðari við-
skiptahátta. Nú
reynir mikið á,
hvort ný vinnu-
brögð einnig á
þessu sviði skila
árangri. Tals-
menn ríkisaf-
skipta af verð-
lagsmálum munu
fá gullið tækifæri
til að afla málstað
sínum fylgis, ef
verðlag lækkar
ekki í samræmi
við þau fyrirheit,
sem gefin eru í
nýgerðum samn-
ingum.“
-A
4 -