Morgunblaðið - 29.07.1986, Qupperneq 21

MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 29. JÚLÍ 1986
21
Reiðskólinn
á Selfossi
vel sóttur
Selfossi.
Hestamannafélagið Sleipnir og félagsmálaráð Selfoss
gangast ár hvert fyrir reiðnámskeiðum fyrir börn og
unglinga. Haldin eru þrjú 10 daga námskeið um sum-
artímann sem ævinlega eru vel sótt.
I reiðskólanum kynnast bömin
hestamennskunni og læra að um-
gangast hestinn. Það þarf fleira
að gera en að sitja á hestbaki,
hirðing hestsins er ekki síður mik-
ilvæg svo og frágangur reiðtygja.
Litir hestanna eru mörgum fram-
andi að ekki sé talað um hvemig
á að sitja hestinn og stjórna hon-
um. Allt þetta læra börnin og
margt fleira auk þess sem þau fá
holl kynni af umgengni við hestinn
og læra að kynnast honum.
Það em systumar Valgerður
og Ragna Gunnarsdætur sem
hafa umsjón með reiðskólanum.
Þær sögðu áhugann vera mikinn,
30 krakkar em á hveiju nám-
skeiði. Mánudaginn 28. júlí hefst
síðasta námskeiðið og ef það verð-
ur vel sótt er mögulegt að boðið
verði upp á eitt námskeið til við-
bótar. Þær sögðu að til greina
kæmi að haldið yrði námskeið
fyrir fullorðna ef áhugi væri fyrir
hendi.
Sig. Jóns.
Nemendur reiðskólans á Sel-
fossi hjálpast að við að járna.
Morgunblaðið/Sig. Jóns.)
Miskunnsemi
eftir Ólaf
Þórisson
„Dæmið ekki, til þess að þér verðið
ekki dæmdir; því að með þeim dómi,
sem þér dæmið, verðið þér dæmdir,
og með þeim mæli, sem þér mælið,
verður yður mælt.“ (Matt. 7:1-2.)
„Verið miskunnsamir, eins og
faðir yðar er miskunnsamur. Og
sakfellið eigi. .. Sýknið, og þá
munuð þér sýknaðir verða." (Lúk.
6:36-37.) „Frið læt ég eftir hjá yð-
ur, minn frið gef ég yður; ekki gef
ég yður, eins og heimurinn gefur.
Hjarta yðar skelfist ekki sé hræð-
ist.“ (Jóh. 14:27.)
Dómharka hefur alla tíð átt sér
stað. Gamli Adam vill koma upp
býsna oft í oss. Og hendi náunga
vorn óhamingja og ógæfa, fer á
stundum lítið fyrir miskunnseminni.
Nú í dag blasa við allnokkur
gjaldþrot og menn eru grunaðir um
misferli. Að menn séu grunaðir er
ekki sama og vera sannur að sök.
En lítið virðist fara fyrir þeim mun,
og menn dæmdir fyrirfram, og hef-
ur fréttamennskan í dag eigi
minnkað þann mun. Aldrei fyrr í
íslenska lýðveldinu hefur handtaka
manna til yfirheyrslu verið kvik-
mynduð og sýnd í fréttatíma
sjónvarpsins. Eg vil heilshugar taka
undir með séra Þóri Stephensen,
dómkirkjupresti, er hann gagnrýnir
þá fréttamennsku í Morgunblaðinu
í maí mánuði sl. Þar var unnið að
því að brennimerkja grunaða menn,
en það er lýsandi fyrir þá afkristn-
un sem tröllríður öllu. Þarna er
verið að velta sér upp úr ógæfu
náungans. En í þessa átt hefur
fréttamennskan verið að færast, og
ekki bara hjá sjónvarpinu. Er þetta
fyllilega í takt við afkristnun mann-
félags vors!
Einnig eru menn að velta sér upp
úr því og telja allt að glæpsamlegu
athæfi, er sjúkur maður þiggur
ferðastyrk til þess að komast í
heilsubótarferð, og er blásið upp í
sjónvarpi á sjálfum þjóðhátíðardegi
vorum 17. júní. Hverslags miskunn-
arleysi á sér stað?
„Eru menn virkilega
hættir að gjöra greinar-
mun á hjálpsemi og
mútum? Og er ekki öll-
um frjálst að þiggja
hjálp sem býðst?“
Eru líknarverk e.t.v. bönnuð? Eða
mega atvinnurekendur ekki taka
þátt í þeim? Eru menn virkilega
hættir að gjöra greinarmun á hjálp-
semi og mútum? Og er ekki öllum
frjálst að þiggja hjálp sem býðst?
Hafa menn í sumum stöðum ekki
sömu mannréttindi og aðrir menn?
Er þetta e.t.v. þakklætið, sem menn
fá eftir lífsstarf sitt?
„Laun heimsins eru vanþakk-
læti.“ En vel sé þeim sem virða
lífsstarflð í heild sinni, og treysta
manni sem trúnað leggur í starf
sitt. Þar er drengilega að farið.
Vér verðum að treysta réttar-
kerfínu í landi voru. Ef þeir menn
sem nú eru grunaðir, eru sekir,
munu þeir fá sinn dóm, þ.e.a.s. ef
þeir reynast sannir að sök.
Vér ættum að biðja fyrir þessum
mönnum og aðstandendum þeirra,
eins og séra Halldór S. Gröndal,
sóknarprestur í Grensássókn, hvet-
ur til í grein sinni í Morgunblaðinu,
þann 25. júní sl. Og einnig biðja
fyrir fréttamönnunum og blaða-
mönnunum í þeirra ábyrgðarsama
starfí. Og ekki síst ættum vér að
biðja fyrir dómnefndum og rann-
sóknarlögreglumönnunum og
stjómendum þeirra, sem vinna mik-
ilvægt og mjög erfitt ábyrgðarstarf
þar sem mikið reynir á menn.
Vér skulum og biðja fyrir auk-
inni mannúð og mildari dómum,
bæði yfír grunuðum mönnum, sem
dæmdir eru í gæsluvarðhald og
mönnum, sem reynst hafa sannir
að sök. Með hörkunni vinnst ekk-
ert, eins og séra Jón Bjarman,
fyrrverandi fangaprestur og núver-
andi sjúkrahúsprestur, segir í viðtali
í Morgunblaðinu í júnímánuði sl.
Gætum þess að dæma aldrei
náunga vorn. Verum fús til þess
að fyrirgefa. í eigin mætti megnum
vér einskis, en allt af náð Föðurins
fyrir trú, í Kristi Jesú, syni Guðs.
Ég ætla í lokin, að vitna í niður-
lag greinar séra Halldórs, er hann
segir:
„Við höfum farið frá Guði, van-
rækt boðorð hans og vilja. Þess
vegna höfum við kallað yfir okkur
þessa ógæfu. Nú þurfum við öll að
taka okkur á og gjöra iðrun og við-
urkenna fyrir Guði, að við höfum
syndgað og biðja hann um fyrir-
gefningu.
Og það mun ekki standa á Guði
föður að fyrirgefa og græða sárin.
Látum því sættast við Guð og alla
menn. Biðjum án afláts. Guð blessi
ykkur öll.“
Þessi orð séra Halldórs, eru guð-
legt ljós. Tökum á móti Guði föður
inn í hjörtu vor, í Kristi Jesú, og
leyfum Andanum Heilaga að helga
hjörtu vor. Vér aumir syndarar, lif-
um sem nýi Adam, en ekki sem
gamli Adam.
Ó, Jesú, að mér snú
ásjónu þinni,
sjá þú mig særðan nú
á sálu minni.
(H. Pétursson, Ps. 12.)
Brot þín skalt bljúgur játa,
en bið þó guð um náð,
af hjarta hryggur gráta,
en heilnæm þiggja ráð.
Um fram allt þenktu þá:
son guðs bar þínar syndir
og, svo þú miskunn fyndir,
saklaus fyrir sekan dó.
(H. Pétursson, Ps. 16.)
vélasamstæðu slá græn bauna-
grös.
„Hvað er þetta?“
„Þær hreinsa baunimar úr
hylkjunum, flokka eftir stærð, og
út koma grænar baunir tilbúnar
til að fara í dósir," sagði Gústi
hneykslaður yfír tæknivæðing-
unni.
A afleggjurum heim að sveita-
bæjum seldu sveitakonur grænar
baunir, rifsber, jarðarber og per-
ur. Við námum staðar hjá einni
og keyptum grænar baunir og
rifsber, því miður. Hefðum frekar
átt að kaupa jarðarber eða perur.
En það kemur í ljós síðar. Við
fengum að fara upp að hvítum
sveitabæ konunnar til að fylla á
vatnsbrúsa okkar. Heimasætan
var ung og feit og gekk um í kloss-
um. Rauð var hún í kinnum en
mér tókst ekki að fá hana til að
brosa.
Við hjóluðum áfram, fætur
okkar höfðu nú stigið pedalana
hundrað þúsund sinnum. Gústi
þambaði vatnið, líkt og farið væri
að draga af honum. En ég var
sprækur. Hann var sá sem alltaf
rak á eftir og þar með stressað-
ur. En ég hjólaði fullkomlega
áhyggjulaus. Hann hafði kennt
mér að stíga aldrei fast á pedal-
ana og nota gírana. Svo ég kláraði
aldrei kraftana; sparaði eins mikið
og ég gat.
Skyndilega og á furðulegan
hátt vorum við allt í einu komnir
til Óðinsvéa. Það var um fímmley-
tið og nú hafði þykknað upp, samt
var heitt. Við fundum H.C. And-
ersen-safnið. Búið var að byggja
ljóta steinsteypta byggingu utan
um lítið sætt hús. Á safninu voru
handrit á bak við gler og húsgögn
í búri. Gústi varð frá sér numinn
af þessu dóti.
Ér við hjóluðum í átt að far-
fuglaheimilinu um sjöleytið var
orðið mjög þungt í lofti, dropar
bytjaðir að detta. Allt var sett á
fullt og við fórum í kappakstur
við rigninguna. Gústi æddi yfír á
rauðu ljósi og allt. Hann með sína
tröllafætur geystist áfram, en ég
dróst aftur úr. Ef ég missti af
honum þá var ég týndur og tröll-
um gefinn. Svo nú spyrnti ég af
öllum kröftum og kom í ljós að
ég hafði helling af orku eftir.
Þegar við stigum af hjólunum
lafmóðir, inni í porti farfuglaheim-
ilisins, helltist rigningin yfir.
Risastórir dropar steyptust í mal-
bikið og himinninn skalf og
nötraði af þrumum. Á augnabliki
mynduðust lækir á steinlögðu
planinu. Við Gústi stóðum í skjóli.
Fólk kom hlaupandi frá bílastæði
með dagblað yfír höfði, en blaðið
rennblotnaði og varð eins og blaut
tuska. Ég hafði aldrei á ævi minni
séð aðra eins rigningu. Ég faldi
mig meðan Gústi var að redda
okkur inn á farfuglaheimilið, því
ég var ekki með farfuglakort.
Gústi sýndi skírteinið sitt og fékk
svefnpláss fyrir tvo.
Eftir heitt bað lögðumst við
þreyttir og sælir í koju. Mér var
brennheitt á lærunum og á öxlun-
um og rispaðist þegar hreint
sængurverið straukst við. Sem
sagt illa sólbrenndur. Þýskir
hjólastrákar voru með okkur í
herbergi. Þeir drukku djús úr
plastbrúsum, hjólreiðabúningar
þeirra voru á víð og dreif um
herbergið. Við Gústi steinsofnuð-
um um leið og við lögðumst á
koddana. Ég rétt náði að sjá fyrir
mér þar sem ég leiddi litlu dóttur
mína í sandinum á baðströndinni.
Sú hefði haft gaman af því.
(Framhald síðar.)
# ..... %j
am
pTecision
hjöruliðs-
krossar
SUÐURLANDSBRAUT 8
84670
Höfundur er guðfræðinemi.