Morgunblaðið - 04.11.1987, Side 44

MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 4. NÓVEMBER 1987
44
Minninff:
Barði Guðmundsson
Fæddur 21. febrúar 1951
Dáinn 23. október 1987
Að kveðjja vini mína hefur aldrei
verið mér raun, því að það hef ég
á.vallt gert í þeirri vissu að sjá þá
senn aftur. Það er því sárt að þurfa
í dag að kveðrja vin minn, Barða
Guðmundsson, í hinsta sinn.
Leiðir okkar lágu fyrst saman
fyrir rúmum fimm árum. Eg var
þá nýfluttur til Noregs, en hann
hafði þá búið þar um árabil. Eg
átti síðan því láni að fagna að eign-
ast þar frábæran vin og vinnufé-
laga. Því Barði var virkilega vinur
vina sinna. Hann var góðum gáfum
gæddur, úrræðagóður og ávallt
reiðubúinn að leysa hvers manns
vanda. Það var hans skoðun að það
fyndust engin vandamál, aðeins
misjafnlega góðar lausnir.
Þau fímm ár sem ég bjó í Noregi
urðu ýmsir erfiðleikar á vegi mínum
og bjó ég þá vel að eiga Barða að.
Hann var með afbrigðum hjálpsam-
ur og fómfús og taldi aldrei eftir
sér að hjálpa öðrum.
Barði var ýmsum kostum búinn,
m.a. var hann frábær kokkur. Ég
hafði alltaf á tilfínningunni að mart-
argerð væri honum meðfædd, því
honum tókst að gera einföldustu
rétti að sannkölluðum hátíðarmat.
í fyrrasumar lét hann gamlan
draum sinn rætast og festi kaup á
seglskútu og átti hún hug hans all-
an fram á síðasta dag. Skúta þessi
er ein sú fallegasta sem siglt hefur
um Oslóflörð og áttum við á henni
margar ógleymanlegar stundir. En
ekkert fannst honum unaðslegra,
en að líða hljóðlaust um íjörðinn á
skútunni, laus við amstur og skark-
ala stórborgarinnar.
Þessar stundir, sem og allar aðr-
ar samverustundir með honum,
verða mér ógleymanlegar.
Góður drengur er genginn í
blóma lífsins.
Ég sendi fjölskyldu hans innileg-
ar samúðarkveðjur.
Deyr fé,
deyja frændur,
deyr sjálfur hið sama.
En orðstír deyr aldregi
hveim er sér góðan getur.
Atli Isaksson
Vinur okkar, Barði Guðmunds-
son, er borinn til moldar í dag. Við
kveðjum nú bæði ljúfan vin og góð-
an dreng. Minningin lifír áfram um
glaðlyndan félaga og hjálpfúsan
þegar á þurfti að halda. Hann var
alltaf umvafínn sérstakri hlýju.
Síðustu árin freistaði Barði gæf-
unnar í öðrum löndum og nú hafa
leiðir skilið í bili. Við sendum Elínu,
Kveðjuorð:
Hinn 26. október síðastliðinn lést
af slysförum skipsfélagi okkar, Jón
Bragi Ásgrímsson háseti. Við, sem
eftir stöndum, eigum erfítt með að
trúa, erfítt með að viðurkenna, að
þessi vaski ungi maður, sem fyrir
stundu var svo kátur og lifandi hér
um borð í skipi okkar, skuli svo
skyndilega hafa verið frá okkur
tekinn.
Jón Bragi var skarpgreindur,
glaðlyndur drengur. Hann var fljót-
ur til verka. Vanda hverjum sem
að höndum bar tók hann með ró-
semi og af æðruleysi, en ávallt var
stutt í hlátur hjá Jóni Braga.
Það er þungt að þurfa að horfa
á bak slíkum mannkostamanni
langt fyrir aldur fram.
En við viljum þakka fyrir bjarta
og skemmtilega en alltof skamma
samveru.
systkinum og öðrum ástvinum nær
og fjær okkar innilegustu samúðar-
kveðjur og biðjum algóðan Guð að
styrkja þau á þessari stundu.
Bíbí og Elísabet
Barði Guðmundsson, vinur minn,
verður til moldar borinn í dag.
Þegar mér barst harmafregnin
um að minn gamli og kæri vinur
hefði látist af slysförum í Svíþjóð
urðu ósjálfráð viðbrögð mín þau að
bregða yfír mig kápu vantrúarinn-
ar, ég neitaði að trúa, en kápunni
var svipt af mér og hin ömurlega
staðreynd byrgði mér sýn til lífsins
um stund, já, mikið er gæðum þess
misskipt.
Vinátta okkar Barða hófst þegar
við vorum níu ára gamlir og við
urðum fljótlega óaðskiljanlegir. Sú
vinátta stóð ætíð síðan, og var jafn
fölskvalaus allt til þess dags er vin-
ur minn var í einni svipan hrifínn
burt úr þessum heimi.
Síðustu árin sáumst við ekki oft
vegna veru Barða í öðru landi, en
sem böm, unglingar og ungir menn
urðu Barði og Brósi af mörgum
þekktir, mun fleirum en þeim sem
þekktu Barða eða þeim sem þekktu
Brósa.
Heimili Barða á Básenda 6 var
mér sem annað heimili, og þar var
ætíð tekið á móti mér sem einum
af íjölskyldunni. Foreldrar Barða,
þau Haddi og Ella, voru mér alla
tíð miklir vinir. Haddi Iést einnig
allt of ungur og mér er minningin
um hann afar skýr.
Ella er mikil persóna í mínum
augum, hún á um sárt að binda
vegna fráfalls Barða, sem henni
þótti mikið vænt um.
Við Barði áttum alla tíð mikla
og stóra drauma. Margir þeirra
rættust, en alls ekki allir. í einum
af draumum okkar sáum við okkur
sjálfa komna á efri ár, eigandi sam-
an góða, náðuga daga eftir amstur
Iífsins. Nú er ég einn eftir, og hug-
urinn reikar aftur til unglingsár-
anna. Margt var brallað, og ekki
var það allt að skapi foreldra okkar
þá, en verður vonandi dæmt af
mildi í ljósi reynslunnar. Við störf-
uðum mikið saman í skátahreyfíng-
unni og ferðuðumst mikið.
Misjafnlega er mönnunum skammt-
að af ævidögum og illt að sjá hvers
vegna svo fáir komu í hlut Barða,
hans sem átti sér svo marga fram-
tíðardrauma og var svo staðráðinn
í að láta þá rætast.
Þó að samverustundir okkar
Barða væru ekki margar síðustu
árin, þar sem Atlantshafíð aðskildi
okkur, þá ræddumst við oft við í
síma að hans frumkvæði og oft
Móður Jóns Braga og bræðrum
vottum við innilegustu samúð. Við
vonum að Guð muni um siðir græða
hin djúpu sár, sem seint munu þó
gróa.
Skipsfélagar á
mb. Akurey SF-31.
heimsótti hann mig á heimili mitt
við Laugateig þegar hann var
staddur á íslandi. Þá hafði hann
ætíð einhveijar nýjungar á pijónun-
um og vann kappsamlega að því
að koma hugmyndum sínum í fram-
kvæmd. Margt var skeggrætt í
þeim heimsóknum og margt af því
vissi ég að varð að veruleika síðar,
þótt annað yrði aldrei-nema hug-
mynd, góð hugmynd. Ég er sann-
færður um að margar af hinum
snjöllu hugmyndurri Barða hefðu
tekið á sig form raunveruleikans
ef honum hefði enst aldur til að
vinna að-þeim.
Barði giftist ungur Þórunni
Kristinsdóttur, en þau slitu sam-
vistir eftir stutt hjónaband. Þórunn
var með Barða á námsárum hans
í Noregi, en þar nam hann matvæla-
fræði. Noregur náði sterkum tökum
á Barða og þar bjó hann síðustu
11 ár ævi sinnar. Af og til kom
hann þó heim og dvaldi um stund.
I einni af þeim heimsóknum stofn-
aði hann fyrirtækið Humal og
starfaði við það í u.þ.b. eitt og hálft
ár.
Barði Guðmundsson er genginn
á vit æðri tilveru, því hann var
góður drengur og sannur vinur.
Fráfall hans er okkur öllum sem
þekktum hann þungbært, en þó
engum sem móður hans og systkin-
um. Ég bið að þeim veitist styrkur
og blessun Guðs.
Brósi
Sumar fréttir eru of sárar og
ótrúlegar til að maður vilji trúa
þeim. Þannig leið mér þegar ég
frétti að Barði hefði lent í bílslysi
og væri ekki hugað líf. Næstu tveir
sólarhringar voru barátta lífs og
dauða. En Barða var ekki ætlað að
vera lengur á meðal okkar. Að
hugsa um Barða og dauðann í sömu
hugsun var svo víðsfjarri, svo lif-
andi var hann.
Fyrir 15 árum kynntist ég Barða
þegar ég giftist bróður hans og frá
þeim tíma hefur hann verið mér sem
bróðir. Lífsgleði og hjálpsemi voru
hans sterkustu persónueinkenni.
Hann var alltaf boðinn og búinn
að gera öðrum greiða, en ætlaðist
ekki til endurgjalds. Barði var bú-
settur í Ósló síðustu 10 árin. Við
fjölskyldan bjuggum í Ósló í 3 ár
og voru þá dagleg samskipti okkar
í millum. Sá tími mun verða okkur
öllum ógleymanlegur. Glaðværðin
og frískleikinn sem fylgdi Barða
yljar okkur um ókomin ár. Sonum
okkar var hann í senn vinur og
góður frændi. Sl. sumar dvaldi
Guðmundur sonur okkar hjá frænda
sínum. Þetta sumar er í huga hans
samfellt ævintýri. Barði hafði ein-
stakt lag á að umgangast fólk
þannig að allir gætu notið sín. Allir
voru jafn mikilvægir, það breytti
ekki hvort var um að ræða bam
eða fullorðinn.
Spumingin sem brann á Guð-
mundi, „af hveiju Barði?“, er
spuming sem við spyijum öll en við
fáum ekki svör við. „Þeir sem guð-
imir elska deyja ungir.“ Það voru
ekki bara guðimir sem elskuðu
Barða, það gerðum við öll.
Þegar þú ert sorgmæddur skoðaðu þá aftur
huga þinn og þú munt sjá að þú grætur
vegna þess sem var gleði þín.
(Gibran)
Hildur
Elsku vinur minn og mágur,
Barði, er dáinn.
Hann sem alltaf var mér svo
góður.
Ég sit hljóður og reyni að hripa
niður nokkrar línur til að kveðja
vin minn. Það er erfítt.
Á ég virkilega ekki eftir að geta
talað við Barða, tekið utan um
hann, hlegið með honum, og ekki
síst hlustað á Barða og fengið góð
ráð hjá honum.
Þegar ég lít til baka fínn ég hve
stór þáttur Barði var í lífí mínu.
Það er stórt skarð höggvið með
fráfalli vinar míns. Barði var mér
svo tryggur og hjálpsamur, það var
alveg sama hvar og hvenær ég bað
Barða bónar, hann bauð hjálpina
með opnum örmum og hlýhug sem
var með ólíkindum.
Elsku Barði minn var oft misnot-
aður fyrir góðmennsku og hjálpsemi
sína. Barði var allra hugljúfí og
hrókur alls fagnaðar, hann eignað-
ist góða vini alls staðar þar sem
hann kom, hann hafði svo létta lund
og ekki sparaði hann brosið sitt
fallega.
Það eru ekki öllum mönnum
gefnir þessir eiginleikar, sem Barði
hafði, en það er heldur ekki á hvers
manns færi að nota og deila svona
eiginleikum meðal manna.
Maður spyr: Af hveiju hverfur
svona persónuleiki af sjónarsviðinu
svona ungur, hann sem átti allt lífíð
framundan, hann sem gæddi allt
hlýju og góðleik, hann sem vildi
öllum hjálpa.
Ég deili ekki við Guð almáttug-
an, ég veit að Barða hefur verið
falið stærra verkefni og við sem
elskum Barða höldum áfram með
minningu hans í hjarta okkar, sem
gerir okkur sterkari og betri mann-
eskjur.
Eg bið góðan Guð að blessa og
varðveita Barða, vin minn, og hlúa
vel að honum.
Elsku tengdamamma og fjöl-
skylda, góður Guð styrki ykkur og
varðveiti.
Hlöðver
Deyr fé,
deyja frændur,
deyr sjálfur ið sama.
En orðstír
deyr aldregi,
hveim sér góðan getur.
(Hávamál)
Ljúflingurinn Barði Guðmunds-
son er látinn. Helfregninni sló niður
sem eldingu, ungur maður í blóma
lífsins, sem framtíðin blasti við.
Draumar, væntingar, þrár — á
einni nóttu hrunið. En lífið er tor-
ráðin gáta og hefur sinn gang, hvort
sem okkur líkar betur eða verr,
skiljum eða skynjum. Og dauðinn
verður ætíð jafn óvæntur, óskiljan-
legur, þrátt fyrir vissuna um að
eitt sinn skal hver deyja.
Barði hafði verið búsettur í Nor-
egi og þar hófust okkar kynni, sem
ekki urðu löng, því miður. En þeim
mun einlægari, sannari og dýpri
eftir því sem á leið.
Og nú streyma minningamar
fram, fullar af gleði og gáska, sem
vissulega voru ríkir þættir í fari
Barða, sem eðlilegra var að gefa
en þiggja. Samfélag við hann gerði
gott. Hann var svo blíður og hug-
myndaríkur og hress. Fullur lífs-
gleði og bjartsýni á tilveruna og
allt sem var framundan.
En skjótt skipast veður í lofti.
Og skyndilega stendur maður
ráðþrota á gatnamótum lífs og
dauða og þakkar af alhug það sem
liðið er, því frekari dagskrá hefur
verið aflýst. íslendingafélagið í Osló
hefur misst sinn Iitríkasta persónu-
leika.
En stærstur harmur er þó kveð-
inn að fjölskyldunni stóru, hvar
Jón Bragi
Asgrímsson
ijölskyldubönd em sterkari en ég
hef áður kynnst. Elsku Elín, systk-
ini og fjölskyldur þeirra, aðrir
ættingjar og vinir, megi góður Guð
veita ykkur styrk í ykkar miklu
sorg og þolraun.
Minningin um mætan dreng mun
lifa.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þðkk fyrir allt og allt.
(V. Briem)
Osló í októberlok 1987,
Kjartan Trausti Sigurðsson
Föstudaginn 23. október bámst
okkur þau hörmulegu tíðindi að
elskulegur frændi okkar og vinur,
Barði Guðmundsson, hefði farist af
slysfömm.
Hann var á hátindi lífs síns kall-
aður burt úr þessum heimi og okkur
setur hljóð við slíka harmafregn.
Barði fæddist og ólst upp í
Reykjavík, hann var sonur hjónanna
Elínar Guðjónsdóttur og Guðmund-
ar H. Kristjánssonar sem lést árið
1974 langt fyrir aldur fram.
Þau hjón áttu 5 böm og Barði
var þeirra næstelstur. Elstur er
Kristján en yngri em Kolfínna,
María og Haraldur. Þó Barði væri
búsettur í Noregi síðustu 12 árin,
fyrst við nám í matvælafræðum en
síðan við eigin atvinnurekstur, kom
það ekki í veg fyrir mikla og góða
samheldni þessarar elskulegu fjöl-
skyldu.
María systir hans og hennar fyöl-
skylda er reyndar búsett í Noregi
og um tíma bjuggu Kristján og fjöl-
skylda hans þar einnig.
Nú þegar við kveðjum Barða
frænda koma fram í hugann bjartar
minningar um drenginn, hjartahlýj-
an og góðan. Hann vildi allt fyrir
alla gera, það var beinlínis hans
aðalsmerki, og það vom ekki ein-
ungis vinir og vandamenn sem nutu
greiðvikni hans heldur allir sem
hann mætti á lífsleiðinni, enda þótti
öllum sem kynntust honum vænt
um hann.
Barði var alltaf sérstaklega
blíður og glaðlyndur og þegar mað-
ur kallar fram mynd hans í
huganum er hann alltaf hlæjandi.
Hann hafði afar ríka samúðartil-
finningu og við minnumst þess
þegar hann lítill strákur fór með
pabba sínum á knattspymulands-
leik, allir hrópuðu „Áfram ísland“
þá hrópaði litli snáðinn „Áfram hin-
ir“ því honum þótti ekki fallegt að
skilja neinn útundan.
Kolfínna móðuramma hans lét
þau orð falla einhveiju sinni að
hann Barði hefði átt að verða prest-
ur.
Það hefur alltaf verið mikill sam-
gangur milli fjölskyldna okkar bæði
sem heildar og einstaklinga og
Barði lá ekki á liði sínu að viðhalda
því góða sambandi. Minningamar
um símtölin við hann frá Noregi
eru okkur dýrmætar. Í síðasta sam-
tali hans við fjölskyldu okkar,
tveimur vikum áður en hann lést,
sagði hann okkur, svo hamingju-
samur að hann væri að stofna
heimili með Gerd, konunni sem
hann elskaði, og þau væru að und-
irbúa heimsókn til íslands. Við
biðjum Guð að milda sorg hennar.
Það væri ekki í anda Barða að vola
eða víla, því munum við heiðra
minningu hans með því að rifja upp
minningar um samveruna við hann
sem var að vísu mest á hans
bemsku- og unglingsárum, rifya
upp gleðina og gáskann þar sem
gæðin og greiðasemin höfðu þó allt-
af yfírhöndina. Hann átti svo sem
ekki langt að sækja þessa kosti,
þá hefur hann sótt til beggja for-
eldra sinna.
Heimilið í Básenda 6 var gest-
kvæmt í meira lagi og þar ríkti
glaðværð og hlýja og allir voru allt-
af velkomnir, þótt mikið væri að
gera.
Stór skörð hafa verið höggvin í
fjölskyldu okkar en það er ekki í
okkar valdi að skilja hvers vegna
ungt fólk er rifíð burtu svo fyrir-
varalaust. En við setjum allt okkar
traust á að Barða hafi beðið hlut-
verk í æðri heimi. Og við erum
þess fullviss að opnir armar horf-
inna ástvina hafi beðið hans í
Guðsríki.