Morgunblaðið - 18.03.1988, Blaðsíða 54

54
MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 18. MARZ.1988
mnmn
Frú ‘íZóso., ecj v/iL oh þú takir sæti rrntt ^
á. hinum drle0a hluth&fa-fundi á mánudögim.
-fARNO'WSKl
203 POUUX
Drengur. Heiðra skaltu ...
HÖGNI HREKKVtSI
.fi,
// f>eTTA ER EFTIRLITS/VIAÐURINN HANS."
Kveðjur frá íbúum stjamanna
Á hverri nóttu fáum vér kveðjur
frá fjarlægum stjömubúum, og vér
skynjum þessar kveðjur sem
drauma, eða jafnvel stundum sem
ýmsa nytsama vitneskju, sem oss
getur aðeins borist fyrir samband
við þá, sem meira vita en vér.
I svefni erum vér óvirkir. Vér
getum aðeins tekið á móti þeim
skeytum sem oss berast frá §arlæg-
um lífsstöðvum, en vér getum þá
engin skeyti sent sjálfir.
Aðeins í vöku getum vér sjálfír
sent skeyti, og þó oftast óvitandi.
Vér getum gerst draumgjafar ein-
hvers fjarlægs draumþega. Hann
er þá sofandi og óvirkur. Þá er
hann í ástandi til að taka á móti
hugargeislun vorri; hann getur þá
séð, heyrt, fundið til og skynjað
ýmislegt af því, sem vér lifum, ein-
mitt á þeirri stundu, sem hann er
að dreyma, ef vér erum þá í sam-
bandi við hann. Því þá erum vér
vakandi og virkir en hann sofandi
eða óvirkur á annan hátt.
Sofandi maður verkar að jafnaði
aðeins sem móttökutæki, en vak-
andi maður sem senditæki.
Lífgeislan vakandi manns leitar
út frá honum og getur haft áhrif á
drauma sofandi manns, þótt lönd
og álfur aðskilji hér á jörð, eða
þótt hinn sofandi eigi heima á ein-
hverri reikistjömu í fjarlægu sól-
kerfí. Stundum geta skynjanir einn-
ig borist milli vakandi manna, og
er slíkt ekki óalgengt.
Svo mikill er máttur og lang-
drægi lífgeislunarinnar, sem frá
hveijum manni stafar, að engar
fjarlægðir munu verða þar til hindr-
unar.
Draumar eru einhver allra merki-
legustu fyrirbæri, og hveijum
Til Velvakanda.
Aðeins tvö atriði í fréttaflutningi
útvarpsins vildi ég benda á:
a. Hjördís Finnbogadóttir segir í
verkfallsfréttum: „Þar (Dagsbrún)
voru samningamir reyndar sam-
þykktir." Þama lýsir fréttamaður-
inn undran sinni yfir samþykktinni.
í hlutlausri frétt átti að sleppa
reyndar.
b. í sambandi við verkfallshótun
manni er gefíð, að kynnast þeim
af eigin raun, því alla dreymir,
(suma dreymir reyndar svo óljóst,
vegna -ófúllkominna draumsam-
banda, að þeir muna sjaldan eða
ekki drauma sína).
Allir draumar era merkilegir, því
dreymandinn skynjar það, sem ann-
ar maður vakandi lifír þá stundina.
Og sé draumsambandið skýrt og
e.t.v. við einhvem íbúa annarrar
stjömu, eins og oftast mun vera,
þá er draumreynsla manna oft hin
kennara spyr fréttamaður for-
manns HÍK á þá leið, hvort hann
haldi að þeir eigi samúð almenn-
ings. Svarið var á þá leið að þetta
væri ríkisstjóminni að kenna. Þetta
kalla ég að svara útúr. Því gekk
fréttamaðurinn ekki eftir beinu
svari? Það er svo iðulega að pólitík-
usamir komast upp með að svara
beinni spumingu á svipaðan hátt.
Þingeyingur
furðulegasta, og veitir fróðleik um
lífíð á stjömunum, sem ekki væri
hægt að öðlast á annan hátt.
Eg vil beina þeirri hvatningu til
þeirra, sem dreymir skýrt, að at-
huga drauma sína með þann skiln-
ing í huga, að um flarskynjanir sé
að ræða, jafnvel, að þar sé stundum
um að ræða einskonar kveðjur eða
ábendingar frá lengra komnum
stjambúum þeim, sem góðvildina
hafa og máttinn til hjálpar.
Ingvar Agnarsson
Velvakandi hvetur .lesendur til
að skrifa þættinum um hvaðeina,
sem hugur þeirra stendur til — eða
hringja milli kl. 10 og 12, mánu-
daga til föstudaga, ef þeir koma
þvf ekki við að skrifa. Meðal efnis,
sem vel er þegið, eru ábendingar
og orðaskiptingar, fyrirspumir og
frásagnir, auk pistla og stuttra
greina. Bréf þurfa ekki að vera
vélrituð, en nöfn, nafnnúmer og
heimilisfong verða að fylgja öllu
eftii til þáttarins, þó að höfundur
óski naftilejmdar.
Sérstaklega þykir ástæða til að
beina því til lesenda blaðsins utan
höfuðborgarsvæðisins, að þeir láti
sinn hlut ekki eftir liggja hér í
dálkunum.
Athugasemdir
um fréttaflutning
skrifar
Víkverji
Miklu varðar að gangandi veg-
farendur sjáist vel í umferð-
inni; þeir séu til dæmis ljósklæddir
og með endurskinsmerki eftir að
skyggja fer. Víkveija var bent á
það á dögunum, að í ýmsum tilvik-
um væri ekki auðvelt við þetta að
eiga. Hvað varðar ung börn er al-
gengt að skjólfatnaður ýmiss kon-
ar, t.d. regngallar, sé í skæram og
björtum litum. Fyrir næsta aldurs-
hóp, börn á aldrinum 7-10 ára, er
aftur erfíðara að fá regngalla í þess-
um litum. Mjög algengt er að þeir
séu dökkir og sjáist þar af leiðandi
illa í slæmu skyggni. Viðmælandi
Víkveija sagði þetta alvarlegt mál
og þyrfti ekki síður að hugsa um
þennan hóp en aðra, því krakkar á
þessum aldri væra farin að fara
ferða sinna á eigin spýtur.
xxx
Annar viðmælandi Víkveija
nefndi að í nýju umferðarlög-
unum væri ýmislegt orðað á óljósan
hátt. Nefndi hann sérstaklega
ákvæði um að ökumenn, sem nota
bifreið í atvinhuskyni, þurfí ekki
að nota öryggisbelti. Sagðist hann
hafa spurt lögreglumann, hvort
þetta ákvæði ætti aðeins við þá sem
keyrðu leigubíl, rútu eða strætó eða
líka hann og aðra, sem nota bíla
sína mikið vegna atvinnu og eru á
bflastyrk frá vinnuveitenda. Lög-
regluþjóninn rak í vörðumar og
kvaðst ekki vilja skera úr um þetta
atriði.
XXX
Sighvatur heitir maður Sighvats-
son á Sauðárkróki, oftast kall-
aður Hvati á Stöðinni. Blaðið Feyk-
ir á Sauðárkróki átti við hann líflegt
samtai á dögunum og fylgja hér
að lokum tvær sögur úr þessu
spjalli. Sú fyrri er úr ferð Sighvats
með því sögufræga skemmtiferða-
skipi Baltika:
„í skemmtisiglingunni með Balt-
iku var komið við í Egyptalandi og
pýramídamir frægu skoðaðir.
Landkostir voru þar rýrir að sjá,
grjót, sandur og urðir miklar og
lítið af grasi. Þama gat að líta fjár-
hirða álengdar sem gættu hjarða
sinna, líkt og sýnt er á Biblíumynd-
um. Hvati, sem hafði auga fyrir því
smáa jafnt sem hinu stóra, veitti
þessu athygli og aumkaði fjárhirð-
ana að þurfa að nýta svo illt land
til beitar. Honum varð hugsað til
íslands með öllum sínum gróður-
sælu dölum og til þeirra manna, sem
hann mundi mesta fjármenn. Geng-
ur hann þá að einum fjárhirðinum,
klappar honum á öxlina og segir:
„Ja, þetta held ég að Goðdalabræðr- ,
um þætti nú léleg beit, elskan
mín.““
Hvati er mikill veiðimaður og
síðar í viðtalinu segir hann eftirfar-
andi veiðisögu:
„Það var sumarið ’33, að við
voram með lúðulóð, svokallað
haukalóð. Það vora 50 stórir önglar
og 5 faðmar á milli. Við fengum
eitt sinn 47 lúður og þijár þeirra
vora 300 pund. Við skutum þær
allar vinur minn, því þær komu upp
með hvítu hliðina, þá var ekki hægt
að rota þær. Við skutum þær með
haglabyssu líkt og stórgripir væra.“