Morgunblaðið - 10.09.1988, Blaðsíða 58

58
MORGUNBLABIÐ, LAUGARDAGUR 10. SEPTEMBER 1988
(ö£n
„E9 gseti bókstzxf lega.
fcekjur mínar rm<éi 'ZO-fctcu
HÖGNI HREKKVlSI
Svar við skrifum
aðalvarðstj órans
Ágæti Velvakandi.
Ég ætlaði mér aldrei að skattyrð-
ast við nokkum mann vegna „skipu-
lagsbreytinga" við lögreglustöðina.
Þá fínnst mér ekki heldur ástæða
til þess að núa mér því um nasir
að ég hafí látið þetta „fara í taug-
arnar" á mér, þó að ég í vinsemd
bendi á þennan endemis klaufaskap
lögreglumanna. Hins vegar fínnst
mér ýmislegt í svari Ómars Smára
þann 23. ágúst svolítið kyndugt og
ekki alveg rétt.
í fyrsta lagi segir hann að það
sé misskilningur að gangbraut hafí
verið þar sem skarð var í umferða-
reyju. Ég held ég muni eftir því að
þaraa var í eina tíð máluð gang-
braut, þó að það hafí ekki verið
gert i nokkur ár og Ómar Smári
muni ekki efti rþvíu. En þá vil- ég
spyija þennan ágæta mann og
vænti að hann svari því.
Hvar á gangandi fólk að fara úr
Borgartúni niður Skúlagötu? Það
hefur algjörlega verið klippt á þessa
Ekkiklám-
fengið
Virðulegi Velvakandi.
í Morgunblaðinu miðvikudaginn
31. ágúst birtist klausa um klám-
fenginn texta Gylfa Ægissonar. Ef
3252-8090 á við lagið Sjúddir-
arí—rei, þá sjáum við vinkonumar
ekkert klámfengið og dónalegt við
þann texta. En fólk hefur náttúru-
lega svo mismunandi hugsunarhátt.
3252—8090 ætti þess vegna að
halda þessum hugsunum fyrir sjálf-
a(n) sig.
Tvær húsmæður I vesturbænum.
gönguleið eftir að Skúlagötu var
breytt og enn frekar þegar inn-
keyrsla að lögreglustöðinni var lögð
yfír skarðið. Mig minnir að Ómar
Smári sjálfur hafí kynnt breyting-
una í blöðum en hann gleymdi bara
gangandi vegfarendum. Erlendir
ferðamenn á tjaldstæðinu í Laug-
ardal ganga oft með sjónum á
kvöldin og lenda í hinum mestu
vandræðum þama.
Þá fínnst mér það koma úr hörð-
ustu átt þegar Ómar Smári segir
ekkert „athugavert“ við það að
setja undirmerki undir bannmerki.
Hann þarf að huga að því að það
er ekki sama hver undirmerkin eru.
Undirmerki, sem segja að bannið
gildi á vissum tíma, t.d. frá kl. 8
að morgni til kl. 18, eru víða notuð
en ég held að það sé leitun að undir-
merkjum sem leyfí einum aðila en
ekki öðrum.
í öðrum löndum eru notuð skilti
sem sýna að ákveðin svæði eru
yfirráðasvæði ákveðinna aðila, t.d.
lögreglu og ekki ætluð öðrum nema
brýna nauðsyn reki til. Þannig
merki á að vera við lögreglustöð-
ina. Notkun bannmerkja með ótal
undantekningum fyrir SVR og lög-
reglu verður aðeins til þess að slæva
gildi þeirra.
Ekki vil ég samþykkja þá túlkun
Ómars Smára að ómerktum bifreið-
um lögreglu sé heimilt að aka á
móti skiltinu. Telur hann kannski
að fólksbifreið f eigu SVR sé heim-
ilt að aka eins og strætisvögnum?
HKér þarf túlkun lögfræðinga. Þá
er það fyrirsláttur að þama sé að-
eisn um ómerktar bifreiðar lögregl-
unnar að ræða. Samkvæmt skrá
Bifreiðaeftirlitsins voru þama líka
bílar í eigbu starfsmanna (t.d. þann
23.08.)
Það er niðurlag greinar Ómars
Smára undarlegt, en þar segir að
lögreglan telji breytingua til bóta
„úr því sem komið var“ og hljómar
það einkennilega. Kannski hann
vilji skýra það nánar.
Að þessu máli slepptu er vert að
vekja athygli á því að í allri þeirri
umræðu um umferðarmál sem hér
fer fram eru í raun engir sem kunna
neitt í þeim fræðum. Flestir sem
um þessi mál flalla eru Iögfræðing-
ar, verkfræðingar eða iðnaðar-
menn, sem aldrei hafa hlotið sér-
menntun á þessu sviði, heldur að-
eins farið í skoðunarferðir til út-
landa. Hvaða vit er í því, svo dæmi
sé tekið, að láta bifvélavirkja hjá
bifreiðareftirliti vera prófdómara
við ökupróf? Með allri virðingu fyr-
ir menntun þeirra á sviði véla og
tækja hafa þeir ekki hið minnsta
vit á umferðarmálum umfram ann-
að venjulegt fólk.
Að lokum þætti mér vænt um
ef einhver ábyrgur aðili vill svara
lokaspumingu minni: Hvers vegna
er bannað að aka með ökuljós um
bjartan dag í Þýskalandi?
Með kveðju,
Okumaður.
Yíkverji
Kunningi víkveija vara að koma
frá Frakklandi og ítalfu og
hafði orði á því, að talað væri um
að við íslendingar plokkuðum pen-
inga af útiendingum, en hann gæti
ekki betur séð, að það sama væri
uppi á teningnum í þessum tveimur
löndum a.m.k. Kunninginn ók mikið
á hraðbrautum og sífellt var hann
stöðvaður til að greiða vegagjald. í
eitt skipti lá leiðin í gegnum 11 km
löng jarðgöng og gjaldið fyrir að
fara þá leiðina kostaði til að mynda
samsvarandi 1.000 íslenskum krón-
um. Einnig hafði hann orð á því
að það væri sífellt verið að plokka
af sér peninga, þótt ekki væru það
nema 50-100 kr. í hvert skipti. Við
megum þó eiga það íslendingar, að
við erum ekki sífellt að þessu plokki,
það kostar ekkert að skoða fallegt
útsýni o.s.frv. Hins vegar ef greitt
er fyrir eitthvað er það að jafnaði
mjög hátt verð, sem sagt dæmigerð-
ir íslendingar, stórtækir í því sem
við tökum okkur fyrir hendur!
XXX
En af því að minnst er á Frakka,
þá getur Víkveiji ekki stillt sig
um að pota enn frekar í þá annars
ágætu þjóð. Ástæðan er sú að
Víkveiji þurfti á dögunum líkt og
skrifar
ótal aðrir íslendingar að leggja
lykkju á leið sína til að verða sér
úti um vegabréfáritun hjá franska
sendíráðinu til að komast inn í
landið. Samt stóð Víkveiji í þeirri
trú að fölskvalaust vinátta ríkti
milli þessara tveggja þjóða, íslend-
inga og Frakka, og vegabréfsáritun
ætti því að vera óþörf.
Krafa Frakka um vegabréfsárit-
un mun vera liður í aðgerðum þeirra
gegn hryðjuverkamönnum og í
sjálfu sér ekkert við það að athuga
að krafíst sé vegabréfaáritunar frá
heimshlutum þar sem hryðjuverka-
starfsemi dafnar. íslendingar hafa
hins vegar ekki heijað á franskar
lendur síðustu eitt þúsund árin, eft-
ir því sem best verður vitað, eða
frá því að einhveijir kappar og
óeirðarseggir héðan fóru í víking
með norrænum frændum sínum og
kunna þá að hafa gert strandhögg
í Frakklandi. Það kann aftur að
vera skýringin að Norðmenn og
Svíar eru sömuleiðis meðal þeirra
sjö þjóða innan Evrópuráðsins (hin
er aðaliega Miðjarðarhafslönd aðal-
lega, þ.e. Tyrklandi, Kýpur og
Malta en að auki Austurríki) en ef
svo er verða Frakkar að teljast lang-
ræknir í meira lagi.
Líklegast er þó að þetta sé eins
og hver önnur embættismannastífni
og sérviska, og verður vart öðru
trúað en Norðurlandaþjóðimar fái
Frakkana ofan af þessari vitleysu
með samstilltu átaki.
XXX
Víkveiji þarf í blaðamannsstarfi
sínu að hafa samband við
margar stoftianir og fyrirtæki, bæði
í einkarekstri og innan hins opin-
bera. Ákaflega misjafnt er hvemig
tekst að ná sambandi við þessar
stofnanir eða fyrirtæki, en ein
stofnun opinber sker sig þó úr með
það hversu erfíðlega gengur að ná
þar í gegn og er það borgarfógeta-
embættið. Gífurlegt álag er greini-
lega á þessa stofnun og þótt
símkerfið muni vera af nýjustu
gerð, þá er greinilega ekki lengur
á færi einnar manneskju að svara
þama í símann á skiptiborði. Borg-'
arfógetaembættið er meðal mikil-
vægustu þjónustustoftiana á ýms-
um sviðum, og brýnt að hún sé „í
sambandi". Borgarfógeta með öll
sín pólitísku sambönd frá gamalli
tíð hlýtur að vera í lófa lagið að
pína út úr fjárveitingavaldinu svo
sem eins og eitt stöðugildi til að
koma sfmsvörunarmálum stofnun-
arinnar í lag.